ఈ వేసవి లో పక్షులు చల్లగా ఉండాలని..

నాకు ఫార్వర్డ్ చేయబడిన ఒక ఈమెయిల్ సాధ్యమైనంత మందికి చేరుకోవాలని. మనవంతుగా ప్రతి ఒక్కరు ఆచరించాలని ఇక్కడ ఇస్తున్నాను. నాకు ఫార్వర్డ్ చేసిన నానేస్తానికీ (జాజిపూలు నేస్తం కాదు:-) ఈ బ్యానర్ తయారు చేసిన http://www.chennaiepages.com/ వారికి ప్రత్యేక ధన్యవాదాలు. వేసవి అనే కాదు అన్ని కాలాల్లోనూ మీ బాల్కనీల్లోనో పిట్టగోడ పైనో తోటలోనో ఇంటి ఆవరణ లోనో మీకు వీలైన ప్రదేశం లో పక్షులకోసం ఒక చిన్న పాత్రలో ఇలా నీటిని అందుబాటులో ఉంచడం మంచి ఆలోచన. బ్యానర్ చేసినపుడు 37C మాత్రమే దాటినట్లుంది ఇపుడు 42C కూడా దాటిందనుకుంటాను వేసవి తాపం.

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

ఆస్ట్రేలియాలో ఓ వారం రోజులపాటు 120F డిగ్రీల ఉష్ణోగ్రత మాడ్చేసినపుడు ఇదివరకు ఎన్నడూ లేని విథంగా అక్కడి Koalas ( వీటి గురించి వివరాల కోసం ఇక్కడ నొక్కండి ) మనుషులను నీటి కోసం ప్రాథేయపడటం ఈ చిత్రాలలో చూడవచ్చు. వేసవి తాపం మూగజీవాలను సైతం ఎంతగా బాధపెడుతుందో కళ్ళకు కట్టినట్లు చూపిస్తుంది.

AT 120 DEGREES IN AUSTRALIA , IT WAS SO HOT FOR A WEEK THAT KOALAS WERE ASKING PEOPLE FOR WATER . IT'S NEVER BEEN SEEN BEFORE.  

"Until one has loved an animal, part of their soul remains unawakened."

మొత్తం చదవండి

హాస్టల్ - 5 (శతృవు)

పిల్లల్ని కొట్టి శారీరకంగా హింసించే తల్లి దండ్రులు పిల్లల భవిష్యత్ పాలిట, వారి వ్యక్తిత్వం పాలిట మొదటి శతృవులు అని నా ప్రఘాడ విశ్వాసం. అయితే ఇది నాలుగు గోడల మధ్య అయినపుడు కొంతలో కొంత పర్వాలేదేమో అనిపిస్తుంది, కానీ  పిల్లలకు కూడా ఆత్మ గౌరవమనేది ఒకటుంటుందనే విషయం మరిచి నలుగురు ముందు హేళన చేయడం, చేయి చేసుకోడం, అవమానించడం లాంటి పనులతో వారిని మానసికంగా గాయపరిచే తల్లిదండ్రులు భవిష్యత్ లో ఆ పిల్లలు సైకోలు గా తయారవడానికి స్వచ్చందంగా రహదారులు వేస్తున్నారు అని నా అభిప్రాయం. అయితే ఇది అన్ని సార్లు కరెక్ట్ కాదు అని నిరూపించిన వాడు మా రాజేష్ (పేరు మార్చడమైనది), వాడు ఇంటర్మీడియేట్ లో నా క్లాస్మేట్, నాతో కలిసి మా సిద్ధార్ధ లోనే చదువుకున్నాడు.

గత టపా లలో మా కాలేజ్ బిల్డింగ్ చూశారు కదా, బిల్డింగ్ ముందు బోలెడంత ఖాళీ స్థలం ఉండేది పక్కన పెద్ద పెద్ద చెట్లతో మాంచి ఆహ్లాదకరంగా ఉండేది. ఒకో రోజు ఉదయం పూట స్టడీ ఆవర్ ఆ ఆవరణలో పెట్టేవారు. ఓ రోజు అలానే పిల్లలందరం (అన్ని సెక్షన్స్ కలిపి ఒక వందమంది వరకూ ఉంటాం) కూర్చుని నిశ్శబ్దంగా చదువుకుంటున్నాం. అంతలో ఎవరో కోపం అసహనం కలిపి పెద్ద పెద్ద అడుగులు గట్టిగా వేసుకుంటూ రావడం వినిపించి ఒక్క సారిగా అందరి తలలు ఆ వైపు తిరిగాయి. "సార్ మా రాజేష్ ఎక్కడ సార్" అంటూ అడిగారు ఆ వచ్చినాయన, ఆసరికే విషయం తెలిసిన కొంతమంది పిల్లలు గుస గుసలాడుకోవడం మొదలెట్టారు ఇంకొందరు చిన్నగా నవ్వుకోవడం మొదలెట్టారు. కూర్చున్న పిల్లల్లో వెదికి చూస్తే రాజేష్ కనిపించ లేదు.

ఆ వచ్చినాయన కోపం నషాళానికంటడం మాకందరికీ తెలుస్తూనే ఉంది. ఇంతలో ఒక వార్డెన్ లేచి మీ అబ్బాయి ఈ రోజు కడుపు నొప్పిగా ఉందని స్టడీ అవర్ కి రాలేదండీ రూంలోనే ఉన్నాడు అని చెప్పారు. పాపం మా వార్డెన్ గారు వాడికి సాయం చేద్దామని చెప్పారో వాడి మీద కక్షకొద్దీ చెప్పారో కాని ఆయన దండకం మొదలెట్టారు ".... అన్నీ నాటకాలు సార్ ఏడీ.. ఎక్కడ వాడి రూం..." అని ఉరిమేంతలో విషయం కాస్త ఆలశ్యంగా తెలిసినట్లుంది మా వాడు మాంచి నిద్ర కళ్ళతో నిద్ర ఎక్కువై ఉబ్బిపోయిన మొహంతో ఓ పుస్తకం పుచ్చుకుని బయటకి వచ్చాడు. వాడ్ని ఆ అవతారం లో చూసిన ఆయన ఇక ఎక్కడ ఉన్నారూ ఏమిటీ అనే విషయం మరిచి పోయి శివతాండవం మొదలెట్టేశారు, బెల్ట్ తీసి అందరి ముందు మా వాడికి వీరలెవల్ లో చాకిరేవెట్టేశారు.

ఇటువంటి సంఘటనలు కోకొల్లలు, అలా అని మా వాడు సుద్ద మొద్దు అల్లరి తప్ప ఏమీ ఎరగని వాడు అనుకుంటే మీరు తప్పులో కాలేసినట్లే :-) వాడు మా క్లాస్ టాపర్స్ లో ఒకడు కానీ ఎంత ఇంటెలిజెంటో ఎంతబాగా చదివి మార్కులు తెచ్చుకునేవాడో అంతే అల్లరి కూడా చేసేవాడు. ఉదాహరణకి పరోఠాల బిజినెస్ బ్యాచ్ లో వీడూ ఓ మెంబర్. అలానే తక్కువసేపు చదివినా (కనీసం మాకందరికి అలా కనిపించినా) మార్కులు మాత్రం చాలా బాగా వచ్చేవి. అసలు వాడిది విజయవాడే అదీకాక వాడి తెలివికి వాడికి రెసిడెన్షియల్ కాలేజ్ అవసరం లేదు కానీ ఇంట్లో ఉంటే చదవడు అని వాళ్ళనాన్న ఇక్కడ చేర్చారు.

అసలు వాళ్ళ నాన్న గారి మితిమీరిన క్రమశిక్షణ వల్ల వీడు ఇలా బాగు పడ్డాడా లేక వీడు ముందునుండి ఇంటెలిజెంట్ అయినా కూడా అల్లరి ఉండటం వలన కేవలం అదుపులో పెట్టడానికి ఆయన ఇలా చేస్తున్నారా అన్నది నాకు ఇప్పటికీ అర్ధం కాని ప్రశ్నే. ఆయన అన్ని కొట్టినా తిట్టినా మా వాడికి చీమ కుట్టినట్లు కూడా ఉండేది కాదు అస్సలు పట్టించుకోడు అదేమంటే "ఆయనంతే బాబాయ్ అయినదానికి కానిదానికి అలానే కొడుతుంటారు మనం లైట్" అని చాలా తేలికగ అనేసేవాడు. ఆయన ఫ్లోలో ఆయన వెళ్తుంటే మా వాడి ఫ్లోలో మా వాడు వెళ్తుంటాడు.

ఇలాంటి మా రాజేష్ ఓ ఆదివారం ఔటింగ్ కి ఇంటికి వెళ్తే వాళ్ళ నాన్నగారు సాయంత్రం తీసుకుని వచ్చి కాలేజ్ లో దిగబెట్టారు. వీడ్ని ఇక్కడ దించేసి ఒక అరగంట గడిచిందేమో ఆయన తిరిగి మళ్ళీ కాలేజ్ కి వచ్చారు "ఏమైంది అంకుల్" అని అడిగితే "మీ ఫ్రెండ్ కి డబ్బులు ఇవ్వడం మర్చిపోయానమ్మా నా జేబులోనే ఉండిపోయాయ్ ఒక సారి పిలవండి" అని చాలా సౌమ్యంగా అడిగారు. ఆహా మా అంకుల్ ఇంత కూల్ గా కూడా ఉంటారా అనుకుంటూ మా వాడు ఎక్కడ ఉన్నాడా అని వెతకడం మొదలెట్టాం.

క్యాంపస్ అంతా గాలించినా మా వాడు ఎక్కడా కనిపించలేదు. ఆయన సహనం మెల్లగా నశించడం మొదలెట్టింది, "మాకివ్వండి అంకుల్ మేము ఇస్తాం" అని అడగడానికి మాకు మొహమాటం అడ్డం వస్తుంది. క్షణ క్షణానికి ఆయన మొహంలో ఫీలింగ్స్ మారిపోతున్నాయ్ "మీకు తెలిసే ఉంటుంది ఎక్కడికి వెళ్ళాడో చెప్పండమ్మా" అని అడుగుతున్నారు మేం "వీడికి మళ్ళీ మూడింది రా బాబు" అనుకుంటున్నాం. ఇంతలో మా వెనక నుంచున్న కుర్రాడొకడు సినిమాకి వెళ్ళాడనుకుంటా అంకుల్ అని ఉప్పందించాడు.

సాధారణంగా మేం కొత్త సినిమాలకి వెళ్ళాలంటే ఇటు కంకిపాడు కానీ లేదంటే అటు విజయవాడ కానీ వెళ్ళాలి. మా కాలెజ్ కి దగ్గరలో ఈడ్పుగల్లు ఊర్లోనో లేదంటే ఇంకొంచెం దూరంలోనో ఒక సినిమా హాల్ ఉండేది దాని పేరు సరిగా గుర్తులేదు. వాడు ఏవో పాత అరిగిపోయిన సినిమాలు తెచ్చి వేస్తుంటాడు. దాని టికెట్‍కౌంటర్ సినిమా నడుస్తున్నంత సేపు తెరిచే ఉంటుంది, మాకు ఎప్పుడు కుదిరితే అప్పుడు వెళ్ళి టిక్కెట్ కొనుక్కుని లోపల కూర్చోవచ్చనమాట. గాలిరావడం కోసమని సాయంత్రం ఫస్ట్ షో సెకండ్ షో జరిగేప్పుడు తలుపులు కూడా వేయరు, మాంచి ఓపెన్ ఎయిర్ థియేటర్ ఫీల్ వస్తూ చాలా బాగుంటుంది లెండి. ఆ రోజు ఆ థియేటర్ లో వెంకటేశ్ విజయశాంతి నటించిన శతృవు సినిమా నడుస్తుంది.

మా రాజేష్ గాడు వాళ్ళ నాన్న రిటర్న్ బస్  ఎక్కడం ఆలశ్యం ఇంకొంతమంది కోతి బ్యాచ్ ని వేసుకుని ఆ సినిమాకి చెక్కేసాడు. సినిమా మాంచి హుషారుగా నడుస్తుంది మావాడు జోకులు వేసుకుంటూ ఎంజాయ్ చేస్తున్నాడు. సినిమాలో వాలీబాల్ గ్రౌండ్ లో ఫైట్ సీన్ నడుస్తుంది. హీరో బాల్ పట్టుకుని దాని మీద కాలు పెట్టి ఇలా స్టైల్ గా నుంచున్నాడు "ఇక చూడ్రా విలన్ నాయాళ్ళకి ఇత్తడైపోతుంది.." అని కామెంట్ చేస్తూ మావాడు సడెన్ గా తెరకి ఎవరో అడ్డం వచ్చేసరికి "హెయ్ తప్పుకోవోయ్.." అంటూ తలపైకెత్తాడు. స్క్రీన్ మీద వెంకీ బాల్ మీద కాలేసి ఈ ఫోటోలో చూపించినట్లు నుంచునుంటే వీడి ఎదురుగా వీళ్ళనాన్న కుర్చీపై ఒక కాలుపెట్టి ఇలా నుంచుని సీరియస్ గా చూస్తున్నాడు. ఇక ఇత్తడి ఎవరికైందో ఇంత టపా చదివాక మీకు ప్రత్యేకంగా చెప్పఖ్ఖర్లేదు కదా.. కాలర్ పుచ్చుకుని లేపి "ఎదవా కాలేజ్ లో దింపి అరగంట కూడా కావడం లేదు అప్పుడే సినిమానా....." అంటూ వీర ఉతుకుడు ఉతికేశారు ఆ హాల్లోనే...

మొత్తం చదవండి

హాస్టల్ - 4 (పరోఠాల బిజినెస్)

మా కాలేజ్ విజయవాడ కు దగ్గరలో బందరు వెళ్తుంటే ఈడ్పుగల్లు అనే గ్రామానికి ఒక కిలోమీటర్ ఇవతల ఉంటుంది. అంటే మేమున్న ఏరియాని కూడా ఈడ్పుగల్లు అనే అనేవారు. మాకు ఒక నాలుగైదు కిలోమీటర్ల దూరం లో బందర్ రోడ్డు లోనే విజయవాడ వైపు గంగూరు అనే ఊరుండేది. అక్కడ మా కాలేజ్ కన్నా కాస్త మంచి పేరున్న నలంద రెసిడెన్షియల్ కాలేజ్ ఉండేది. దానికన్నా ముఖ్యంగా గంగూరు బస్టాప్ దగ్గర ఒక ధాభా ఉండేది, దాని పేరేంటో గుర్తు లేదు కానీ మేమంతా దాన్ని గంగూరు ధాభా అనే పిలిచేవాళ్ళం. అక్కడ పరోఠాలు చాలా బాగుండేవి.పరాఠాలు అంటే నార్త్ ఇండియన్ ఆలూ పరాఠా, మేతీ పరాఠా, గోభీపరాఠా లాంటి సాథారణమైన పరాఠాలు కాదు. అసలు సిసలు కేరళ పరోఠాలు, పొరలు పొరలుగా ఉండి షేరువా తో కలిస్తే అత్యద్భుతమైన రుచిని తమ సొంతం చేసుకున్న పరోఠాలు అనమాట.

మా కాలేజ్ లో ప్రతి ఆదివారం ఉదయం పరీక్ష పెట్టేసి, అదయ్యాక పన్నెండు గంటలకి లంచ్ చేసాక బయటకి వదిలేవారు. వెళ్ళేప్పుడు గేట్ దగ్గర రిజిస్టర్ లో సంతకం చెసి అదేరోజు సాయంత్రం ఆరు గంటలకల్లా తిరిగి వచ్చేయాలి. దగ్గర లో ఊర్లున్న వారు అంటే మా నరసరావుపేట గంటన్నరే కాబట్టి నాలాంటి వాళ్ళు ఊరు వెళ్ళి తిరిగి సోమవారం ఉదయం క్లాసు ల టైం కి వచ్చేసే వాళ్ళం. కాస్త దూరంగా ఉండే వాళ్ళు అలానే ఇంటి మీద ఆట్టే బెంగ లేని జనాలు బేవార్సు గా విజయవాడ సిటీ లోనో కంకిపాడు విలేజ్ లోనో తిరిగేసి ఒకటీ అరా సినిమాలు చూసేసి సాయంత్రానికి తిరిగి వచ్చేవారు. అలా ఔటింగ్ ఇచ్చిన సంధర్భంలో నలందా లో చదువుతున్న ఫ్రెండ్స్ ద్వారా అనుకుంటాను మా కాలేజ్ వాడెవడో ఆ ధాబా లోని పరోఠాల రుచి పట్టుకున్నాడు. అంతే అది మా కాలేజ్ లో కాస్త ఏక్టివ్ గా ఉండే ఒకరిద్దరికి అంటించాడు. అసలే హాస్టల్ తిండి మరి రుచికరమైన పరోఠాలు దొరుకుతుంటే ఎవరు వదిలేస్తారు చెప్పండి.

నాకు పరోఠాలు పార్సిల్ తెచ్చుకుని తినడం కన్నా హోటల్లో తినడమే బోలెడంత ఇష్టం. అసలు కేరళ పరోఠాలు తినడం ఓ ఆర్టు, అక్కడక్కడా కర కర లాడుతూ గట్టిగా, అక్కడక్కడా మెత్తగా పొరలు పొరలు గా పొగలు గక్కే పరోఠాను అరిటాకు వేసిన ప్లేట్ లో అరిటాకు పై పెట్టి పక్కన ఒక గిన్నెలో షారువా, గుండ్రని చక్రాల్లా కోసిన ఉల్లిపాయ ముక్కలు, చిన్న నిమ్మచెక్క ఇవన్నీ తెచ్చి టేబుల్ మీద పెట్టగానే జీహ్వ జివ్వున లాగేస్తుంది. నిమ్మ చెక్క ని పరోఠాపై పిండి ఆ వేడికి కమ్మటివాసనలు వెదజల్లుతుంటే వాటిని ఆస్వాదించేసి. ఆపై కాస్త మెత్తని పరోఠా ముక్కని తుంచి షారువాలో ముంచి తీసి నముల్తూ ఓ చిన్న ఉల్లిపాయ ముక్కని కసుక్కుని కొరికి దాన్తో పాటు నమిలేస్తే సూపరు. ఆపై కాస్త గట్టి పడిన పరోఠాముక్కలని షారువా కప్ లో వేసి నానేసి ఆపై తింటే ఆహా ఆ మజానే వేరు :-) నేను ఇలా ఆస్వాదించడానికే ధాబాలో తిండానికి ఇష్టపడేవాడ్ని.

ఇక్కడ నాకు నచ్చిన ఇంకో ఐటం బోన్లెస్ చికెన్ పలావ్, మాములు మన హైదరబాద్ పారడైజ్ బిర్యానీ లా ఘాటైన మసాలాలు దట్టించకుండా అతి తక్కువ మసాలాతో కమ్మని పలావ్ రైస్ సగం ప్లేట్ నిండుగా పెట్టి దాని పైన కమ్మగా వండిన బొన్లెస్ చికెన్ కర్రీ పరిచేవాడు. మసాలా నిండిన చికెన్ తప్ప మరో కూర ముక్క కానీ ఉల్లిపాయ ముక్క కానీ తగలదనమాట బహు కమ్మగా ఉండేది లెండి దాని రుచి. ఈ రెండిటి కోసం నేను ధాబాకు వెళ్ళి తినే వాడిని ఔటింగ్ కు వెళ్ళినపుడు అపుడపుడు. సహజంగా నేను ఆదివారం ఔటింగ్ సమయంలో నరసరావుపేట్ వెళ్ళిపోయే వాడ్ని కనుక మధ్యలో నే పుచ్చుకునే ఔటింగ్ లను ఇలాంటి పనులకు ఉపయోగించుకునే వాడ్ని.
 

ఇక ఆ ధాబాలో ఒక పేద్ద సైజు పరోఠా, చిక్కని కమ్మటి షారువా, చిన్న నిమ్మచెక్క, నాలుగు ఉల్లిపాయలు మొత్తం కలిపి నాలుగు రూపాయలకు ఇచ్చేవాడు. మా వాళ్ళు నైట్ స్టడీ అవర్ అయ్యాక పదిగంటల టైం లో కాలేజ్ వెనక ప్రహరీ గోడ మీద నుండి చెఱుకు తోటలోకి దూకి దాని నుండి మెయిన్ రోడ్ మీదకు వచ్చి, లారీ ఏదైనా పట్టుకుని గంగూరు వెళ్ళి పార్సిళ్ళు పట్టుకు వచ్చేవారు. ఈ ప్రయత్నాల్లో ఒకోసారి భారీ దెబ్బలే తగిలించుకునే వారు, మరి అంత రిస్క్ తీసుకుంటున్నారు కదా అందుకని వాళ్ళు ఒకో పరాఠా అయిదు రూపాయలకు అమ్మే వాళ్ళు. అదేకాక వీళ్ళు ఒకో సారి ముఫ్ఫై కి తగ్గకుండా ఒకోసారి నలభై యాభై పరోఠాలకౌ ఆర్డర్ లు కూడా తీసుకు వెళ్ళడంతో ఆ ధాబా వాడు వీళ్ళకి ఫ్రీగా పరోఠాలు పెట్టడమే కాకుండా టోకున కాస్త డిస్కౌంట్ కూడా ఇచ్చేవాడు. అవన్నీ మా వాళ్ళకు లాభాలనమాట.

అలా మెల్లగా చెఱుకు తోటని వదిలేసి పరోఠాల పై పడ్డారనమాట మా కుర్రాళ్ళు, అయితే చెఱుకు తోట విషయం లో లాగా ఇందులో దెబ్బలు తినాల్సిన అవసరం రాలేదు ఎందుకంటే వార్డెన్లు కూడా తెప్పించుకునే వాళ్ళు, అదీకాక అందరికీ లాభాలే కానీ నష్టపోయిన వాళ్ళు ఎవరూ లేరు కాబట్టి అనుకుంటా ఏ విధమైన ఇబ్బందులు లేకుండా దిన దిన ప్రవర్థమానమై మేమున్నన్నాళ్ళు పరోఠాల బిజినెస్ వర్ధిల్లింది.

మొత్తం చదవండి

హాస్టల్ - 3 ( చెఱకు తోట )

మా కాలేజ్ బిల్డింగ్ పొడవుగా ఉండేది మొత్తం నాలుగు అంతస్థులు. ఈ పక్కన ఫోటోలో ఉన్నది మాకాలేజే :-)  కింది ఫ్లోర్ లో హాస్టల్ రూంస్ పై ఫ్లోర్స్ లో కొన్ని క్లాస్ రూంస్ మరియూ హైస్కూలు క్లాసులు జరిగేవి వాటికి పైన డాబా మీద ఒకవైపు వరుసగా మా క్లాస్ రూములు వాటికి ముందు బోలెడంత ఖాళీ స్థలమూ ఉండేది. పగలు రూముల్లో క్లాసులు జరిగితే ఉదయం సాయంత్రం ఆ ఆరుబయట డాబా మీద స్టడీ అవర్ జరిగేది. మొదట్లో కిందే కూర్చునే వాళ్ళం డాబా చుట్టూ నాలుగడుగుల ఎత్తు పిట్ట గోడ ఉండేది. పైన ఆర్చిల్లా కనబడుతున్నాయ్ కదా అవి నా ఫస్టియర్ లాస్ట్ లో కట్టారు లేండి. ఒక రోజు రాత్రి స్టడీ అవర్ లో ఎనిమిది గంటల సమయంలో ఆ గోడ వెంబడి కూర్చొని చదువుకుంటూ మధ్యలో ఎందుకో తలఎత్తి అవతలకి పొలాల వైపు చూశాను. దూరంగా ఎకరాలకి ఎకరాలు తగలబడి పోతూ కనిపించాయి ఫారెస్ట్ ఫైర్ అంటారు అలా చేలల్లో కూడా ఏదో పేద్ద అగ్నిప్రమాదం ఏర్పడింది కాబోలు ఇపుడు అది అంతా పాకి చుట్టు పక్కల పొలాలు అన్నీ తగలబడి అలానే మా కాలేజ్ కూడా తగలబడి పోతుందేమో అని సందేహం వచ్చింది. ఎవర్నన్నా అడుగుదామంటే వార్డెన్ తో పాటు ఏఓ ప్రభాకర్ గారు కూడా అటు ఇటు తిరుగుతున్నారు. ఇపుడు పక్క వాడితో మాట్లాడుతూ దొరికిపోతే మక్కెలిరగతంతారు. అయినా నించుని ఉన్నారు కదా వాళ్ళకు కూడా అవి కనపడుతుంటాయ్ కదా మరి ఎందుకని వాళ్ళేం మాట్లాడటం లేదు అని నాలో నేను అనుకుని ఆ మంటల వైపు ఒక కన్నేసి క్షణానికో మారు పక్కలకి పాకాయేమో గమనిస్తూ కాసేపు గడిపాను. కానీ అశ్చర్యంగా గిరి గీసినట్లు ఒకే చోట ఆగకుండా మండుతున్నాయ్ తప్ప ఎటూ కదలట్లేదు అనిపించింది. కాసేపటికి భయం స్థానాన్ని కుతూహలం ఆక్రమించింది.

ఆ తర్వాత ఎవర్ని దాని గురించి అడిగినా అదో పేద్ద కధ అని చెప్పేవారే కాని అసలు కథేంటో చెప్పేవారు కాదు. చివరికి నే తెలుసుకున్నది ఏమిటంటే... మా కాలేజ్ విజయవాడ దగ్గరలో ఉన్న ఈడ్పుగల్లు లో ఉందని ముందే చెప్పుకున్నాం కదా. అది కూడా ఊరు చివర్లో పొలాల మధ్య లో ఉండేది. ఉయ్యూరు షుగర్ ఫ్యాక్టరీ పుణ్యమా అని మా చుట్టు పక్కల ఆ ఏరియాలో అంతా చెఱకు పంట ఎక్కువగా వేసే వారు.. చెఱకు కోసేసాక దాని చివర ఉండే ఆకులూ, చెత్తా, చెదారం అన్నీ చేనులోనే తగలపెట్టేస్తారుట అదంతా తర్వాత వేసే పంటకు మంచి ఎరువుగా ఉపయోగపడుతుందట అందుకనే అవన్నీ కావాలని రగిలించిన మంటలు అని అటు ఇటు పాకకుండా తగు జాగ్రత్తలు తీసుకుని తగల బెడతారనీ మనకొచ్చిన ప్రమాదమేమీ లేదని తెలుసుకుని స్థిమిత పడ్డాను. మా కాలెజ్ వెనకాలే గోడకి ఆనుకుని ఒక ఎకరం చేను ఉండేది. సరిగా నేను చేరిన సంవత్సరమే మా కాలేజ్ పక్కన చేనులో చెఱకు పంట వేసుకున్నాడు ఆ రైతు. మా కాలేజ్ మొదలయ్యే సరికి పంట మంచి ఏపుగా ఎదిగి చక్కని చెఱుకులు నోరూరిస్తూ ఉండేవి. ఇక మా కోతి మూక భారిన పడకుండా వాటిని ఏడడుగుల ప్రహరీ గోడ ఏమాత్రం కాపాడ గలదు చెప్పండి. ఆ ప్రహరీకి పైన ఉన్న పదునైన గాజు పెంకులు సైతం ఏమాత్రం ఆపలేకపోయేవి.

అసలు చెఱకు తో నా ప్రణయం ఈనాటిది కాదు మొదటి సారి కోటప్ప కొండ తిరునాళ్ళలో మొదలైంది. ఆరోజు నుండీ ఈ రోజు వరకు ఆ ప్రేమ దిన దిన ప్రవర్ధమానమౌతున్నదే కానీ కొంచెం కూడా తగ్గలేదు. మా ఊరు తిరునాళ్ళకు అప్పట్లో ఎక్కడ నుండి తెప్పించే వారో కానీ చెఱకు గెడలు భలే ఉండేవి. నిలువెత్తు పెరిగి నిలువెల్లా నల్లగా నిగనిగలాడుతూ ఆభరణాల్లా కణుపుల దగ్గర మాత్రం తెల్లగా మెరిసిపోతూ చూడటానికే అధ్బుతంగా ఉండేవి. ఇక వాటిలో ఒక మాంచి గడలు ఒక రెండు మూడు నాన్న ఎన్నుకుని వాడికి చెప్పగానే వాడు పదునైన కొడవలితో వాటిని ముక్కలు కొడుతుంటే.. కొడవలి జారుతుందమ్మా అని నన్నో మూడు అడుగులు దూరంగా నించో బెట్టేవారా అయినా అంతదూరం రసం చిమ్మి ఎగిరి వచ్చి మీద పడేది దానికి తోడు కమ్మని వాసన కూడా చుట్టు ముట్టేది. ఇక ఆ ముక్కలని పొడవాటి ఆకుతో కట్టకట్టించుకుని ఎప్పుడెపుడు ఇంటికి చేరతామా అని ఎదురు చూసే వాడ్ని.

ఇక ఇంటికి వచ్చాక చెత్త వేయడానికి ఎదురుగా ఒక న్యూస్ పేపర్ పరచుకుని, మఠంవేసుకు కూర్చుని. చెఱకు ఒక చివర కచక్ మని కొరికి సర్ర్‍ర్‍ర్ర్ మంటూ చప్పుడొచ్చేలా ఒకేసారి 3-4 కణుపులు మీదుగా ఊడొచ్చేలా చెక్కును లాగేసి. ఆ క్రమంలో దానికి ఎక్కడైనా ఎక్కువ కండ పట్టిందేమో చూసుకుని ఒక వేళ పడితే దాన్ని కూడా నమిలేసి, రసం పీల్చేసి, అలా చెఱకు అంతా ఒలిచాక ఓ చివర ఒక లావుపాటి ముక్కను కొరికి దవడ పళ్ళ మధ్యలో పెట్టి గాట్టిగా ఒక సారి నొక్కగానే... నా సామిరంగా... పళ్లమధ్య నుండి చెఱకురసం దాని కమ్మదనం ఒక్కో చినుకులా రాలి, నదులుగా మారి, వరదలై పొంగి ప్రవాహమై నాలుకపై టేస్ట్ బడ్స్ ని నిలువెల్లా ముంచెత్తుతుంటే... ఆహా... ఆ ఆనందం అనుభవించాలే కానీ మాటలలో చెప్పతరమా...

మరి అలాంటి చెఱుకులు ఏపుగా పెరిగి తాజాగా ఉన్న తోటలో నుండి తెంపుకు వచ్చి తినడం అంటే ఏఓ లు వార్డేన్ల మీద ఉన్న భయం ఏమాత్రం ఆపగలదు చెప్పండి. మేము కాలేజి లో చేరిన నెల లోపే ఒక ఉదయం 8 గంటల ప్రాంతంలో బిల్డింగ్ బయట ముఖద్వారం దగ్గర మా ఏఓ ప్రభాకర్ గారు నిలబడి తన గంభీరమైన కంఠస్వరం తో "రేయ్.. అందరూ బయటకి రండ్రా.." అని ఒక్క అరుపు అరిచారు. అంతే దెబ్బకి మంట పెడితే కలుగుల్లోనుండి బయటపడ్డ ఎలుకల్లా భయం భయం గా బిల బిల మంటూ అందరం బయటకి అసెంబ్లీ ఏరియాకి వచ్చి నిలుచున్నాం. ప్రభాకర్ గారు స్టాఫ్ కొందరు వార్డెన్లూ మరి కొందరు కొత్త వ్యక్తులు లోపలకి మా రూముల వైపుకి వెళ్ళారు. అందరం ఏమై ఉంటుందా అని గుస గుసలాడుకోవడం మొదలెట్టాం.. ఇంతలో మా బిబిసి గాడు మోసుకొచ్చిన వార్త ఏంటంటే "పక్కన చెఱుకు తోట వాళ్ళు కంప్లైంట్ ఇచ్చాడుటరా మనవాళ్ళు రాత్రి గోడదూకి తోటలో నానా వీరంగం వేశారుట" అని.

కాసేపటికి లోపలికి వెళ్ళిన మా స్టాఫ్ కొన్ని బక్కెట్లు రూం బయట పెట్టారు ఆ రూముల వాళ్ళని లోపలిక్ పిలిచారు. ఏమిటా ఆ బక్కేట్ల ప్రత్యేకత అని చూస్తే రాత్రి గోడదూకి చెఱుకులు కోసుకొచ్చిన బ్యాచ్ చక్కగా తినేసి ఆ పిప్పి ఎక్కడ పడేయాలో అర్ధంకాకో బద్దకించో చక్కగా బక్కేట్ల నిండుగా నింపి ఎవడు చూడొచ్చారు లే అన్నట్లు వాళ్ళ  మంచాల కిందే దాచేశారు :-) అలా దొరికి పోయారనమాట. పాపం ఆ తోటతను సార్ వీళ్ళు తినేది రెండు పాడు చేసేది బోల్డు విత్తనం కోసం వేసిన పంటంతా తొక్కి ఎందుకు పనికి రాకుండా చేస్తున్నారు మాకు బోల్డు నష్టం వస్తుంది అని గోల. ప్రభాకర్ గారు ఏదో సర్ది చెప్పి పంపేశారు. ఇంకోసారి ఇలా చేస్తే తాటతీస్తాను అని చెప్పి మాకందరికీ వార్నింగ్ ఇచ్చారు. ఆ తర్వాత మా వాళ్ళంతా బుద్దిగా ఉన్నారు అని మీరు భ్రమ పడుతున్నారా :-) కాస్త బద్దకం మాత్రం వదిలించుకున్నారు. ఎలా అంటే శుబ్రంగా తినేసి మా బిల్డింగ్ కి కాస్త దూరంగా ఆ పిప్పి అంతా తిరిగి వాళ్ల తోటలోనే పారవేయడం మొదలెట్టారనమాట :-) పాపం ఆ రైతు ఒకటి రెండు సార్లు కంప్లైంట్ ఇచ్చి విసుగొచ్చి ఇక మానుకున్నాడు.

మా వాళ్ళు కూడా మెల్లగా చెఱుకు తోట మీద దాడి తగ్గించారులెండి తర్వాత తర్వాత. ఎందుకనో అంటారా.. చిన్న పిల్లల్లా ఇంకా తీయని చెఱుకు లు ఏం తింటాం ప్రస్తుతం మనం కుర్రాళ్ళం కదా మాంచి కారం కారంగా ఏదైనా తినాలి అని పరోఠాల వెంట పడ్డారు లెండి అందుకు. ఆ పరోఠాల కథ కమామిషు ఏమిటో త్వరలో తరువాయి భాగంలో చెప్తాను, అంతవరకూ శలవ్ :-)

మొత్తం చదవండి