నేను నరసరావుపేట వదిలి పిడుగురాళ్ళ లో 7 వ తరగతి జాయిన్ అయ్యాక మన చదువుకి గ్రహణం పట్టడం మొదలైంది కానీ అంతకు ముందు అంటే ప్రైమరీ స్కూల్ లో ఉండగా 6 వ తరగతి వరకూ నేను క్లాస్ లో అందరికన్నా చిన్న వాడ్ని చదువులో కాస్త చురుకైన వాడ్ని. మా వీధి బడి లో చాలా మంది మాష్టర్లకి నేను ప్రియ శిష్యుడ్ని. నేను మొదటి తరగతి నుండీ అదే బడిలో చదువుకునే వాడ్ని. మా బడి, మొదట్లో అంటే నేను ఒకటో తరగతి చదివేప్పుడు మా ఇంటి పక్కనే ఉండేది. అసలు నేను ఈ బళ్ళో పడటం వెనక ఓ చిన్న పిట్ట కధ ఉంది అది రేపు చెప్పుకుందాం లెండి...
నేను ఐదో తరగతి చివర్లో ఉన్నపుడనుకుంటా మా వీరయ్య మాష్టరు గారు మా స్కూల్ లో జాయిన్ అయ్యారు. 6 వ తరగతి వాళ్ళకి హిందీ చెప్పేవారు, నల్లని వొంటి రంగు... తెల్లని పంచే లాల్చి.. జేబులో ఎప్పుడూ ఓ చిన్ని అడ్రస్ ల పుస్తకం ఓ పెన్ను (ఈ జేబులో పెన్ను అలవాటు నేను ఈన దగ్గర నేర్చుకుని ఇంకా వదల లేదు ఇప్పటికీ నా జేబులో పెన్ను ఖచ్చితం గా ఉండాల్సిందే !! ) వీటన్నిటికీ తోడు మొహాన ఎప్పుడూ చెరగని చిరు నవ్వు... పక్కనే ఓ సైకిలు... అచ్చమైన బడి పంతులు గెటప్ లో ఉండే వారు. ఆయన ఒంటి రంగు వల్లనేమో మొహాన నవ్వు.. వేసుకునే బట్టలు చాలా ప్రత్యేకం గా తెలిసేవి...
ఎలాంటి వారైనా ఆయన్ని చూడగానే చేతులెత్తి నమస్కరించాల్సిందే అలా ఎప్పుడూ ప్రశాంతం గా ఉండేవారు ఆయన. మా మాష్టారు అంటే మాకందరికీ చాలా ఇష్టం, చాలా అరుదు గా ఎవర్నైనా కోప్పడేవారు ఆయనకి కోపం తెప్పించేంత పని చేసాడంటే వాడికి ఇంకో మాష్టరు చేతిలో ఐతే బడితె పూజే కానీ ఈయన గట్టి గా మందలించి వదిలేసే వారు. టీవీ లు వాటిలో దక్షిణ భారతం మొత్తానికి హిందీ నేర్పించిన రామాయణ్ మహాభారత్ లాంటి సీరియళ్ళు రాక ముందే నాకు కాస్త హిందీ వచ్చిందీ, దాని మీద ఆసక్తి కలిగింది అంటే అది ఆయన చలవే... మా మాష్టారు గారు పాఠం చెబుతుంటే ఎవరో ఒకరిద్దరు తప్ప క్లాస్ అంతా చాలా నిశ్శబ్ధం గా ఆసక్తి గా వినేవాళ్ళం.
శాయమ్మ టీచరు గారని ఒకావిడ ఉండే వారు, ఆవిడకి నేనంటే బోలెడు ఇష్టం అప్పుడప్పుడూ నా చేత పాటలు పాడించే వారు. ఓ సారి మంచి వర్షం పడుతున్న టైము లో నన్ను పాడ మంటే "గాలి వాన లో వాన నీటిలో పడవ ప్రయాణం...." అని పాడేసాను, అది ఆవిడకి తెగ నచ్చేసి అందరూ మెచ్చుకున్నారు కూడా దాంతో మనం సింగర్ గా సెటిల్ అయిపోయాం. అదేంటో నాకు ఆ వయసు నుండే విషాద గీతాలు ఇష్టం పైగా అవే బాగా పాడేవాడ్ని. ఇంజనీరింగ్ కి వచ్చాక కూడా పాటల పోటీ లో పాడరా అంటే "ఆస్తులు అంతస్తులు" సినిమా లో ఏసుదాసు గారు పాడిన "మిడిసి పడే దీపాలివి... మిన్నెగసి పడే కెరటాలివి..." అని ఓ అత్యంత విషాద గీతం ఎత్తుకున్నాను దాంతో మా క్లాస్ అమ్మాయిలు వీడేదో పేద్ద..భగ్నప్రేమికుడు లా ఉన్నాడు అని అనుకున్నారట, కొన్నాళ్ళయ్యాక నన్ను అడిగి అలాంటిదేమీ లేదని నిర్ధారించుకున్నార్లెండి.
సరే నేను ఆరో తరగతి కి వచ్చాక హిందీ మాష్టారు చెప్పింది చెప్పినట్లు టపీ మని పట్టేసే వాడ్ని దాంతో నేను మా వీరయ్య మాష్టారు గారికి కూడా ప్రియ శిష్యుడ్ని అయిపోయా. ఆయన క్లాస్ లోనే అందరితో చెప్పేవారు వీడు నా ప్రియ శిష్యుడు రా అని :-) మిగతా వాళ్ళు కూడా నన్ను రిఫర్ చేయాలంటే అంతే చెప్పేవారు ఓ రోజు "మీ ప్రియ శిష్యుడు పాటలు బాగా పాడతాడండీ.." అని ఎవరో చెప్పారు. తను నా చేత ఓ రెండు పాటలు పాడించుకుని విని నీకు ఈ పాటలు కాదు రా మంచి పాటలు నేర్పుతాను అని వాళ్ళ ఇంటికి తీసుకు వెళ్ళి మరీ ఈ కింది రెండు పాటలు నేర్పించారు. అప్పటి నుండీ ఈ పాటలు ఎప్పుడు విన్నా మా మష్టారే గుర్తొస్తారు.
"జయ జయ జయ ప్రియ భారత జనయిత్రీ దివ్య ధాత్రి...."
"దేఖ్ తెరే సంసార్ కి హాలత్ క్యా హొగయీ భగవాన్...కిత్నా బదల్ గయా ఇన్సాన్..."
ఈ రెండు పాటలు అప్పట్లో ఉదయం పూట అప్పుడప్పుడూ రేడియో లో వచ్చేవి తర్వాత "జయ జయ జయ ప్రియ భారత జనయిత్రీ దివ్య ధాత్రి...." పాటని రాక్షసుడు సినిమాలో మీరంతా వినే ఉంటారు కదా. ఈ రెండు పాటలతో పాటు వాళ్ళ ఇంట్లో తిన్న "మినప సున్నుండలూ... జంతికల రుచి కూడా ఎప్పటికీ మర్చి పోలేను :-)
నేను సాధారణం గా బళ్ళో ఆటలు పెద్ద గా ఆడే వాడ్ని కాదు అప్పుడప్పుడూ ఫ్రెండ్స్ బలవంతం మీద కళ్ళద్దాలు ఎవరికైనా పట్టుకొమ్మని ఇచ్చి కబడీ ఆడేవాడ్ని. నేను చిన్నప్పుడు ఏం చేసినా కాస్త ప్రొఫెషనల్ గా చేయడానికి ప్రయత్నించే వాడ్ని లేండి అందుకే మా వాళ్ళంతా ఆకతాయిగా ఆడుతుంటే నేను పెద్ద పోటుగాడి లా చాలా పెద్ద ఆటగాడి లెవెల్ లో గొంతు గంభీరం గా మార్చేసి కబడి... కబడి... అని కూత పెడుతూ చాలా సీరియస్ గా ఆడే వాడ్ని. దాంతో మా వీరయ్య మాష్టారు ఎక్కడ వున్నా మా పిల్లల్లో ఎవడో ఒకడు వేళ్ళి "మాష్టారు మీ ప్రియ శిష్యుడు కబడీ ఆడుతున్నాడు రండి.." అని పిలుచుకు వచ్చే వారు. ఆయన కూడా కాదనకుండా వచ్చి చూస్తూ "భలే ఆడుతున్నావ్ రా..ఏ పని చేసినా అలా శ్రద్ద గా చేయాలి...." అని అంటూ ఎంకరేజ్ చేసే వారు.
ఆయన ప్రోద్బలం తోనే నేను పిడుగురాళ్ళ లో హిందీ ప్రాధమిక, మాధ్యమిక పరీక్షలు కూడా వ్రాసి సర్టిఫికేట్ సంపాదించాను కానీ ఆ తర్వాత మళ్ళీ ఊరు మారడం తో నా హిందీ చదువు అంతటితో ఆగిపోయింది. నేను పిడుగురాళ్ళ నుండి మళ్ళీ నరసరావుపేట వచ్చాక కాలేజి కోసం హాస్టల్ లో చేరేవరకూ ఊళ్ళో అప్పుడప్పుడూ కనపడి పలకరించే వాడ్ని కానీ ఆ తర్వాత మళ్ళీ ఆయన్ని కలవడం కుదర్లేదు. ప్రస్తుతం ఎక్కడ ఉన్నారో కూడా తెలీదు. నిన్న
ప్రఫుల్ల చంద్ర గారి तूतॊ ’మరీ’ है టపా లో హిందీ గురించి చూసిన దగ్గర నుండీ మళ్ళీ ఆయన జ్ఞాపకాలు పదే పదే వెంటాడుతుంటే కాస్త ఐనా ఊరట పొందుదాం అని ఇదిగో ఈ టపా వ్రాసేసాను.