
అమ్మ జ్ఞాపకాల కబుర్లు
చదువుకోసం హాస్టల్ కు పంపేప్పుడు తన బేలతనం నాకుకనపడనివ్వకుండా దాచుకుంటూ అమ్మ నాకు చెప్పిన ధైర్యం, ఎంత దూరంలో ఉన్నా ఎలాంటి సమస్య అయినా ఫోన్ లోనే తన సలహాలతో దూరం చేసిన వైనం. తనులేకపోతే ఏమీలేదన్న నిస్పృహ, అంతలోనే తనిచ్చిన జీవితం ఉందన్న ఆశ. ఇలా అమ్మ గురించిన కబుర్లు ఇక్కడ చూడండి.

అందమైన బాల్యం
మధురమైన జ్ఞాపకాలతో అందమైన బాల్యాన్ని నా సొంతం చేసినందుకు అమ్మానాన్నలకు ఎప్పుడూ ఋణపడి ఉంటాను. మొదటి సంతానాన్నవడంతో నేనాడిందే ఆట పాడిందే పాట అమ్మమ్మ వాళ్ళింటికి వెళ్ళినా మా ఇంట్లో అయినా అపురూపంగా గడిచింది. పాడుకున్న పాటలు, ఆడుకున్న ఆటలు, స్కూల్ ఎగ్గొట్టడానికి వేసిన వేషాలు, తిన్న చిరుతిళ్ళు, నాన్న వేలు పట్టుకుని కొట్టిన షికార్లు, 16mm సినిమాలు కబుర్లు ఇక్కడ చదవచ్చు.

ఇంటర్మీడియెట్ హాస్టల్ కబుర్లు
నూనూగు మీసాల నూత్న యవ్వనం అమ్మానాన్నలకు దూరంగా నాదంటూ ఓ స్వంత ప్రపంచం. అప్పటివరకూ ప్రతి చిన్న పనికి వాళ్ళమీద ఆధారపడి ఒక్కసారిగా నాకు నేనే నెగ్గుకు రావాల్సిన పరిస్థితులను తలుచుకుని దిగులు. అంతలోనే చుట్టూ ఉన్న స్నేహితులతో నేస్తం కట్టేసి చేసిన అల్లర్లు, పరోఠాల బిజినెస్సులు, చెరకుతోట దొంగతనాలు, ఆడ్మినిస్ట్రేటర్ కి మస్కాగొట్టి చూసిన సినిమాలు, సరదా కొంటె కబుర్లు ఇక్కడ చూడండి.

ఇంజనీరింగ్ కాలేజ్
ఇంటర్మీడియెట్ కి రెసిడెన్షియల్ హాస్టల్ కనుక పంజరంలో పక్షిలా బతికితే ఇంజనీరింగ్ కాలేజ్ యూనివర్సిటీ హాస్టల్స్ లోకి వచ్చేసరికి ఒక్కసారిగా జూలోనుండి పచ్చని అడవిలోకి వదిలేసిన జింక పరిస్థితే అయింది, ఎక్కడికి పరుగులెట్టినా ఏం చేసినా అడిగేవాళ్ళులేరు. అసలు హాస్టల్ బిల్డింగ్ లో నిరంతరం కాపుకాసే వార్డెన్ ఉండడనే విషయం నాకు డైజెస్ట్ కావడానికి నెలపట్టింది :-) నిజమా అలా ఎలా సాధ్యం అని ఇప్పటికీ అనిపిస్తూనే ఉంటుంది. అంతటి స్వేఛ్చాప్రపంచంలో చేసిన అల్లర్లు కొన్ని కబుర్లు ఇక్కడ.

సినిమాలు రివ్యూలు..
నాకున్న అతి పెద్ద వ్యసనం సినిమా చూడడం రిలీజైన ప్రతి అడ్డమైన సినిమా చూసేసి ఈబొమ్మలో చూపించినట్లు తెలుగు సినిమాని భుజాల మీద మోసేవాళ్ళలో నేనొకడ్ని. చూసి ఊరుకోకుండా ఇది ఇందుకు బాలేదు అది అందుకు బాగుంది అంటూ పేద్ద వంద సినిమాలు తీసేసి విశ్రమిస్తున్న మేధావిలా చేసే విశ్లేషణలు :-) హహహ చదివిన ఒకరిద్దరు అలా తిడతారు కానీ నా దృష్టిలో ఒక సాధారణ సినీ ప్రేక్షకుడు చూసొచ్చి మిత్రులతో చెప్పే కబుర్ల లాంటి నా సినీ రివ్యూలు ఇక్కడ చదవండి. ఆరెంజ్, ఖలేజా, కృష్ణం వందే జగద్గురుం లాంటివి కొన్ని ఎక్కువమంది ఆదరణ పొందాయ్.
శనివారం, ఫిబ్రవరి 20, 2010
మంగళవారం, ఫిబ్రవరి 16, 2010
హాస్టల్ - 2
అలా మరో రెండు అడుగులు ముందుకు వేశామో లేదో "డుగ్ డుగ్ డుగ్ డుగ్.." అని లీలగ మొదలై మాకు మెల్లగా చేరువవుతున్న శబ్దం వినబడింది. మనకి బాగా ఇష్టమైనా నచ్చిన వాటిని చూసినా విన్నా తిన్నా ఏదో తెలియని మధురమైన అనుభూతికి లోనవుతాము, కళ్ళలో మెరుపు మొహం లో వెలుగు ఇత్యాది మార్పులు మనకి తెలియకుండానే జరిగిపోతుంటాయ్. అదిగో నాలో ఆలాంటి మార్పులకు కారణమయ్యే వాటిలో ఒకటి బుల్లెట్ మోటార్ సైకిల్. అసలు ఠీవీగా నిలబడే దాని రూపం చూస్తేనే ముచ్చటేస్తుంది. ఇక అది చేసే శబ్దం వింటే గుండెల్లో మృదంగం మోగిన అనుభూతి నాకారోజుల్లో.
ఆహా ఎక్కడా అని ఆసక్తిగా చూస్తే ఎదురుగా బుల్లెట్ బండి మీద ఒక భారీ ఆకారం వస్తూ కనిపించింది. ఆయన టీవీ భీముడు అంత ఉన్నారు, వయసు యాభై దగ్గరలో ఉండచ్చు, ఇంచు మించు ఏడు అడుగులు ఎత్తు ఉంటారేమో. ఎత్తుకు తగ్గ లావు, కాస్త ఎక్కువే లావు అనచ్చేమో. అసలు ఒక్క ముక్కలో చెప్పాలంటే ఆయన బుల్లెట్ బండి వేసుకు వస్తుంటే ఆయన భారీ ఆకారం కింద అది ఏదో లూనా లా కనిపించింది. గుండెల్లో మృదంగం ఆగిపోయి చెవుల్లో "మహాభారత్.." అని టీవీ సీరియల్ టైటిల్ సాంగ్ మోగుతుండగా, ఆయన బండి మమ్మల్ని దాటుకుని వెళ్ళిపోయింది. నాకు ముచ్చెమట్లు పోశాయి, వామ్మో హాస్టల్ లో ఈయనేంటండీ బాబు ఒక్క చిటికెన వేలితో ఎత్తి అవతల పడేస్తారేమో సరిగా చదవక పోతే అనుకున్నాను. (తను మాకు కెమిస్ట్రీ చెప్పేవారు మనిషి ఎంత భారీనో మనసు అంత మెతక మమ్మల్ని ఎప్పుడైనా కాస్త గదమడమే కానీ ఎప్పుడూ చెయి చేసుకోలేదు:-)

వెంట తెచ్చుకున్న పెట్టె రూం లో పెట్టేసి వెళ్దాం ఒక సారి రూం చూసినట్లు కూడా ఉంటుంది అని బిల్డింగ్ లోపలికి నడిచాం. పొడవాటి కారిడార్ కు అటు ఇటు రూంస్ ఉన్నాయ్ మొదట ఉన్న కొన్ని రూములు చిన్నవిగా ఉన్నాయ్ ఒకో దానిలో 6-7 మంచాల వరకూ వేసి ఉన్నాయ్. ఒకవైపు రూములన్నీ N1, N2 ఇలా నంబర్లు వేసి ఉంటే వాటి ఎదురుగా మరో వైపు ఉన్న రూములకు S1, S2 ఇలా నంబర్లు వేసి ఉన్నాయి. నాకు అలాట్ చేసిన రూమ్ చాలా పెద్దది ఒక రూంలో 15-20 వరకూ మంచాలు ఉన్నాయి. అంతమందితో కలిసి ఒకే రూంలో ఉండాలా ఎవరెవరు ఎలాంటి వారో ఎలా ఉండబోతుందో ఇక్కడ అని ఆలోచిస్తూ ఒక బెడ్ ఆక్రమించుకుని నా సామాన్లు పెట్టేసి, ఊరి మీద పడ్డాం. నా దిగులు పోగొట్టడానికి అని నాన్న రాఘవయ్య పార్క్, బీసెంట్ రోడ్ అన్ని ఏరియాలు తిప్పి చూపించారు. ఒక మంచి హోటల్లో భోజనం చేసి కొత్తగా కొన్న సామాన్లతో చీకటి పడ్డాక మళ్ళీ హాస్టల్ చేరుకున్నాం.
సామాన్లు రూం లో ఉంచాక నాన్నకు మా బిల్డింగ్ గుమ్మం దగ్గరే వీడ్కోలు ఇచ్చి తిరిగి రూం లోకి వచ్చాను. ఎవరితోనూ మాట్లాడాలనిపించలేదు. అప్పటివరకూ ఉన్న దిగులు రెట్టింపు అయింది, దానికి బెరుకు కూడా తోడయ్యింది. అదేమిటో అంతమంది మధ్యన ఉన్నా ఒంటరిగా ఉన్నట్లు అనిపించింది. ఒకరిద్దరు నన్ను చూసి పలకరింపుగా నవ్వారే కానీ అంతకు మించి ఎవరూ మాట్లాడలేదు. (పాపం వాళ్ళకూ కొత్త అన్న విషయం నాకు అప్పట్లో స్పురించలేదు). అప్పటికే పరిచయం అయిన వాళ్ళనుకుంటా కొంతమంది ఒక గ్రూప్ గా రూమ్ కు ఆ చివర కూర్చుని ఏవో కబుర్లు చెప్పుకుంటున్నారు.

హాస్టల్ లో నా మొదటి రోజు అలా గడిచిందండీ . నిన్న టపాలో చెప్పినట్లు ఇక పై ఒక సీక్వెన్స్ లో కాకపోయినా నాకు గుర్తున్న కొన్ని సంఘటనలను అపుడపుడూ మీతో పంచుకోవడానికి ప్రయత్నిస్తాను.
సోమవారం, ఫిబ్రవరి 15, 2010
హాస్టల్ - 1

దృష్టి మళ్ళీ రోడ్ పై నిలిపాను, ఎండ తీక్షణంగా ఉంది, దూరంగా రోడ్ పై నీటి చెలమలు ఉన్నట్లు కనిపిస్తున్నాయ్. బస్ ముందుకు వెళ్ళే కొద్దీ అవి మాయమవడమో మరింత దూరం జరగడమో జరుగుతుంది. ఎండమావులు(Mirage) అంటారు ఇవేనేమో!!, కానీ స్కూల్లో టీచర్ చెప్పిన ప్రకారం అవి ఎడారుల్లో కదా కనిపించాలి, ఊర్లో ఇలా రోడ్ మీద ఎందుకు కనిపిస్తున్నాయబ్బా ఏమోలే.. ఎండమావులు పదం ఈ మధ్యే ఎక్కడో విన్నాను కదా ఎక్కడా ?
"అసలు ఈ రెసిడెన్షియల్ కాలేజిలు ఎండమావులు లాంటివమ్మాయ్ దూరంగా ఉన్నంత సేపు మురిపిస్తాయ్ అంతే.. అక్కడికెళ్తే అసలు బండారం బయట పడుతుంది. అయినా మన బంగారం మంచిదవ్వాలి కానీ అంత డబ్బులు పోసి అక్కడ చదివించినా ఉపయోగం ఏం ఉంటుంది చెప్పు డబ్బు దండగ తప్పించి.." నే వినట్లేదనుకున్నారో లేదా విన్నా పర్లేదనుకున్నారో మొత్తానికి స్పష్టంగా నా చెవిన పడ్డ ఒకాయన అమ్మకిస్తున్న ఉచిత సలహా గుర్తొచ్చింది.
"వాడి కంటి చూపు అంతంత మాత్రమే అంత లావు కళ్ళద్దాలు వేసి అంత దూరాల్లో ఒక్కడ్నే ఉంచి చదివించాల్సిన అవసరం ఉందా.. ఇప్పుడు వాడు చదివి ఎవర్ని ఉద్దరించాలిట. ఏం వాళ్ళ నాన్న బిఎ చదివి మాంచి ఉద్యోగం చేయడం లేదా వాడ్ని కూడా ఏ ఆర్ట్స్ గ్రూపులోనో చేర్చి ఇంటిదగ్గరే ఉంచి చదివించచ్చు కదా.." బంధువుల సలహాలు విని చిద్విలాసంగా నవ్వడమే కానీ పన్నెత్తు మాట మాట్లాడని అమ్మానాన్నలు గుర్తొచ్చారు.అసలు బుద్దిగా చదువుకుంటే ఈ బాధలు ఉండక పోవు కదా అత్తెసరు మార్కులు తెచ్చుకోవడం వల్లనే కదా ఈ కష్టాలన్నీ. "ఎవరు చేసిన ఖర్మ వారనుభవించకా.." మనసులోనే పాడేసుకుంటూ మళ్ళీ రోడ్ పై దృష్టి నిలిపాను.

రేపటి నుండి జైలు జీవితమేనటగా ఇకపై నరసరావుపేటలో ఫ్రెండ్స్ ని తరచుగా కలవడానికే కుదరదు, ఇక సినిమాల సంగతి సరే సరి. ఫ్రెండ్స్ అంటే సర్లే ఇక్కడ కూడా కొత్త ఫ్రెండ్స్ తయారవుతారు కానీ సినిమాలు ఒకసారి రిలీజై ఎత్తేస్తే మళ్ళీ ఎలా చూడటం. మహర్షి సినిమా అలాకాదు చూడలేకపోయింది. పరీక్షలకు నెల ముందు రిలీజైనా పబ్లిక్ పరీక్షలు అని చెప్పి ఎంత బతిమిలాడినా చూడనివ్వలేదు. పరీక్షలవేసరికి సినిమా ఎత్తేశారు. చాలామంది బాగాలేదన్నారు కాని నామినేని గాడు "చాలా బాగుంది, నీకు కూడా నచ్చుతుంది" అన్నాడు, కానీ నాకు కుదరలేదు. నేను హాస్టల్ లో ఉన్నపుడు రిలీజైన సినిమాలు ఎలా చూడాలో ఏమిటో :-(
అరె!! ఆలోచనల్లోనే విజయవాడ వచ్చేసిందా! వావ్ ప్రకాశం బ్యారేజ్ ఎంత అందంగా ఉందో కదా. బాబోయ్ నది ఒడ్డునే ఎంత ఇరుకుగా ఇళ్ళుకట్టుకున్నారో, ఎంతైనా పెద్ద ఊర్లంటే అలాగే ఉంటాయ్ ఏమోలే అందరూ ఇక్కడికే వస్తుంటారు కదా. అవునూ విజయవాడ అంటే మంచి రోడ్లు పెద్ద పెద్ద బిల్డింగ్ లూ ఊహించుకుంటే ఇదేమిటీ ఇలా ఉంది?. ఇలా నాలో నేను చూసిన ప్రతి దాన్నీ ప్రశ్నించుకుంటూ ముందుకు సాగుతూనే నాన్న వెంట కాలేజి గేట్ ముందు బస్ దిగాను. ఎదురుగా పెద్ద గేట్ దానికి రెండు పెద్ద పెద్ద నల్లని తలుపులు, ఈ చివర నుంచి ఆ చివరికి నిలువు చువ్వలు,వాటి వెనకగా మందపాటి పెద్ద రేకు ప్రతి చువ్వపైన మొనదేలిన కొసలతో త్రిభుజాకారపు ఆక్రుతులు, బహుశా పిల్లలెవరైన గేటు దూకే ప్రయత్నం చేస్తే అవి గుచ్చుకుని ఆగిపోడానికేమో.

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~
శుక్రవారం, ఫిబ్రవరి 12, 2010
నేనూ .. బ్రిటానియా ..






శుక్రవారం, ఫిబ్రవరి 05, 2010
Happy to Help - ఛా! నిజమా!!
అదేమిటో పొలిమేరల్లోనూ, ఊరి బయట హైవేస్ మీదా ఉన్నంత సిగ్నల్ స్ట్రెంత్ సిటీల్లోనూ ఇంట్లోనూ ఆఫీసుల్లోనూ ఉండి చావదు. సరే కొన్ని కావాలంటే కొన్ని వదులుకోవాలిగా మరి చీప్ గా ఇస్తున్నపుడు ఇలాటివి భరించాలి లే అని వదిలేశాను. సిగ్నల్ సంగతి పక్కన పెడితే నేషనల్, ఇంటర్నేషనల్, లోకల్ ఏ కాల్ చేసినా కూడా 30 నిముషాలు దాటనివ్వడు. సరిగ్గా ఇరవైతొమ్మిది నిముషాల యాభైఏడు సెకన్లకు కట్ చేసి పడేస్తాడు. మంచి ఫ్లోలో సాగుతున్న సంభాషణ మధ్య ఈ అంతరాయం చాలా చిరాకు కలిగిస్తుంది, ఈ సరికే దీనికి కూడా అలవాటు పడిపోయాను అనుకోండి. ఒకోసారి లైన్ కలవదు నంబరు బిజీ అనో నాట్ ఇన్ కవరేజ్ ఏరియా అనో వస్తుంది అవతల వ్యక్తి ఫోన్ పట్టుకుని మనకోసమే ఎదురుచూస్తున్నారు అని మనకి తెలుసు అయినా వీడి నాటకాలు ఇవి. ఒకోసారి ఉన్నట్లుండి 4-5 నిముషాలు కూడా గడవక ముందే చెవులు చిల్లులు పడేలా పెద్ద శబ్దం వచ్చి కాల్ కట్ అయిపోతుంది. నాకైతే ఆ సమయంలో zozo బొమ్మ ఒక ఎర్రడబ్బా పై కూచుని నా వైపే చూస్తూ "అచ్చికిచ్చి.. అచ్చికిచ్చి.. అయ్యిందా అబ్బాయిగారి పని యిహ్హిహిహిహి..." అని గేలిచేస్తూ నవ్వుతున్నట్లు కనిపిస్తుంది (అచ్చంగా ఈ కింది వీడియోలో చూపించినట్లు). ఇంక కాల్స్ రద్దీ ఎక్కువ ఉండే సమయంలో మాట్లాడాలంటే గగనమే, లైన్స్ దొరకక పోవడం ఒక ఎత్తైతే కలిసినా చిత్రమైన శబ్దాలు కొండకచో అవతలి మనిషి గొంతు రోబోట్ గొంతులా వినపడటం జరుగుతుంటుంది.
సరే ఇన్ని జరిగుతున్నా మనకి కాస్త సహనం పాళ్ళు ఎక్కువే కనుక భరిస్తూ వచ్చాను. ఓ వారం క్రితం ఉన్నట్లుండి నో యాక్సెస్ అని ఫోన్ లో నెట్వర్క్ రిజిస్టర్ అవడం మానేసింది. ఫోన్ లో ఏ విధమైన సమస్య లేదని నిర్ధారించుకుని కాసేపు మాన్యువల్ ఆటోమాటిక్ మధ్య మారుస్తూ ఎలాగో మళ్ళీ సాధించాను. ఒక రెండ్రోజుల క్రితం మళ్ళీ పోయింది ఈ సారి ఎంత ప్రయత్నించినా రాలేదు. సరే ఒక సారి ప్రకటన గుర్తుతెచ్చుకుని హ్యాపీ అట కదా చూద్దాం అని కాల్ చేస్తే సంతోషం సంగతి దేవుడెరుగు కనీసం తీరిగ్గా సమస్య ఏంటో విని సలహా ఇద్దాం అనే ఆసక్తి ఏమాత్రం కనిపించలేదు. ఎప్పుడు ఫోన్ పెట్టేద్దామా అని ఎదురు చూస్తున్నట్లు అనిపించింది. సరే ఆవిడ సలహాలు నోట్ చేసుకుని అవన్నీ పాటించి అయినా ఉపయోగం లేదని ఇంకోసారి కాల్ చేస్తే ఈవిడ ఒక పదినిముషాలు సతాయించి "ఈ జిడ్డుగాడు వదిలే లా లేడు" అనుకుని కంప్లైంట్ రిజస్టర్ చేసి కంప్లైంట్ నంబర్ SMS వస్తుంది అని చెప్పింది. నాకు తిక్క నషాలానికంటింది, "నెట్వర్క్ లేదు మొర్రో అంటే sms" ఎలా వస్తుంది అని అడిగా.. "నెట్వర్క్ వచ్చిన తర్వాత వస్తుంది" అంది, నేను "నెట్వర్క్ వచ్చిన తర్వాత కంప్లైంట్ నంబర్ నాకెందుకు నాలుక గీసుకోడానికి కూడా పనికి రాదు" అంటే సరే మీకు ఇప్పుడే ఇస్తాను ఉండండి అని కాసేపు హోల్డ్ లో పెట్టి ఫైనల్ గా ఇచ్చింది. ఆ తర్వాత ఆ నంబర్ పట్టుకుని మళ్ళీ కాల్ చేసి ఎస్కలేట్ చేయిస్తే ఒక గంటకు నెట్వర్క్ వచ్చింది, వీళ్ళు సాయం చేసే విథానం ఇది.
అక్కడితో కథ సుఖాంతమైతే ఈ టపా ఉండేది కాదు. నిన్నటి నుండి నేను ఏ నంబర్ కు కాల్ చేసినా చేసిన ప్రతిసారి "మీ ఐడి ప్రూఫ్, అడ్రస్ ప్రూఫ్, అప్లికేషన్ ఏదైనా వొడాఫోన్ స్టోర్ లో ఇవ్వడానికి ఆఖరి రోజు" అంటూ మెసేజ్ వస్తుంది, నిన్న ఇదే విషయమై ఒక sms కూడా వచ్చింది. సరే సంగంతేంటి గురూ అని రాత్రి మళ్ళీ కాల్ చేశాను, ఇతను మరో ఖంగారు కనకయ్య బట్టీ పట్టిన నాలుగుముక్కలు లొడ లొడ మంటూ కక్కేయడమే కానీ అసలు నే చెప్పేది వినే తీరికే లేదు. పోని ఆ దిక్కుమాలిన స్టోర్ ఎక్కడ ఉందో చెప్పరా బాబు అని అడిగితే, నేను కమ్మన హళ్ళి లో ఉందేమో చూడరా నాయనా అంటే తను ఒన్లీ ఇన్ సిటీస్ సార్ హళ్ళి పల్లి ల్లో ఉండదు సారు బీటీయమ్ కోరమంగళ అంటూ నాకు పాతిక కి.మి. దూరంలో ఉన్న ప్రదేశాలు చెప్పాడు. సరే ఎలాగైతేనేం రాత్రి వాళ్ళ వెబ్సైట్ స్టోర్ లొకేటర్ లో ఓ స్టోర్ అడ్రస్ పట్టుకుని నా అలవాటుకు విరుద్దంగా కాస్త ఉదయాన్నే నిద్ర లేచి పదిగంటలకు స్టోర్ కి వెళితే అది మూసేసి ఉంది. పదకొండు గంటలకు తెరుస్తారుట పోనీ డాక్యుమెంట్స్ ఏ కదా ఎక్కడైనా డ్రాప్ చేయచ్చా అంటే ఆ వీలు లేదు. కనీసం స్టోర్ ఫోన్ నంబరు వెబ్సైట్ లో లేదు అక్కడ టైమింగ్స్ కూడా లిస్ట్ చేసి చావలేదు. మళ్ళీ ఈసురోమంటూ కాళ్ళీడ్చుకుంటూ సాయంత్రం వెళ్ళాలి. ఈ సారి ఏ టీబ్రేకో అని మళ్ళీ మూసేస్తారేమో అలా చేస్తే తలుపులు పగలగొట్టి లోపలేసి వచ్చేస్తా అంత చిరాకు గా ఉంది వీళ్ల సర్వీసు మీద.
అవండీ నా సినిమా కష్టాలు ప్రీపెయిడ్ ఫోన్ గత జూన్ లో నేను తీసుకునేప్పుడే అన్ని ప్రూఫ్ లు ఇచ్చి కొన్న కొట్లో "అన్నీ జాగ్రత్త గా పంపించరా" అని పది సార్లు చెప్పినా ఉపయోగం లేక అవన్నీ పోగొట్టుకుని ఇలా మళ్ళీ కస్టమర్స్ ని టార్చర్ చేస్తున్న వీళ్ళనేం అనాలి. కాకపోతే ఆన్లైన్ రిచార్జ్ ఫెసిలిటీ, చవకగా దొరికే std & sms ప్లాన్లకు తోడు మళ్ళీ ఇపుడు అందరికీ కొత్త నంబరు ఎక్కడ చెప్తాం అనే బండెడు బద్దకం పుణ్యమా అని ఈ టార్చర్ అంతా అవలీలగా భరించేస్తున్నాను.
నేను ???

- వేణూశ్రీకాంత్
- అర్ధంకానివాళ్ళకో ప్రశ్నార్థకం, అర్ధమైన వాళ్ళకో అనుబంధం. ఈ లోకంలో ఎందరో పిచ్చాళ్ళున్నారు. డబ్బు, పదవి, కీర్తి, కాంత, కనకం, ప్రేమ, సినిమా, మంచితనం, తిండి ఇలా ఎవరికి తోచిన పిచ్చిలో వాళ్ళు మునిగి తేలుతుంటారు. నేనూ ఓ పిచ్చోడ్నే.