మిగిలిన వాళ్ళందరూ తీస్కునే జాగ్రత్తలు ఒక ఎత్తైతే మన అమ్మ చేసే పనులు మాత్రం ప్రత్యేకం. బహుశా మన చిన్నతనం నుండీ మనని నిరంతరం దగ్గిరగా గమనిస్తూ నిత్యం మన సంతోషం గురించే ఆలోచించడం వలన అమ్మ అలా అన్నీ మనకి మాక్సిమమ్ సౌకర్యాన్ని ఇచ్చే విధంగా ఏర్పాటు చేయగలుగుతుందేమో.
మా అమ్మ అయితే నన్నే కాదు మా ఇంట్లో అందర్నీ ఇలాగే చూస్కునేది. నాన్నారు కానీ మాలో ఎవరైనా కానీ ఒకోసారి బయటకి వెళ్ళినపుడు చెప్పిన టైమ్ కి ఇంటికి రాలేక కాస్త ఆలశ్యమైతే తన హడావిడి మాటల్లో చెప్పనలవి కాదు. ఇప్పుడంటే సెల్ఫోన్స్ ఉండడంతో అమ్మలకి ఈ బాధ తప్పింది కానీ లాండ్ ఫోన్లే కరువైన నా చిన్నతనంలో ఈ తిప్పలు మాములుగా ఉండేవి కావు. అందుకనే ఏ స్నేహితుడి ఇంట్లోనో కాస్త ఎక్కువ సేపు ఉండమంటే ఇంటిదగ్గర అమ్మ ఎదురు చూస్తుంటుందని వెంటనే బయల్దేరిపోవడం అలవాటు చేసేసుకున్నాం మేం.
నేను విజయవాడ హాస్టల్లో ఉంటూ ఇంటర్మీడియట్ చదువుకుంటున్నపుడు తరచుగా కడుపునొప్పి బాగా ఇబ్బంది పెడుతుండేది ఒకానొక సమయంలో హాస్పిటల్లో అడ్మిట్ అవ్వాల్సిన అవసరమొచ్చింది. అది ఎంత మంచి హాస్పటల్ అయినా ఎన్ని సౌకర్యాలున్నా చుట్టూ ఎంతమంది ఉన్నా అమ్మ వచ్చి మొత్తం మార్చేసిన విధానం అనితరసాధ్యం. తను వచ్చిన క్షణం నుండీ హాస్పటల్ లో ఉన్నా కూడా ఇంట్లో ఉన్నంత సౌకర్యంగా అనిపించేలా చేయడం ఒక్క అమ్మకే సాధ్యం.
ఆ హాస్పటల్ లో ఉన్నపుడు అక్కడ డాక్టర్ కి నేను హాస్టల్ లైఫ్ తప్పించుకోడానికి అబద్దం చెప్తున్నా అని అనుమానం వచ్చి పొట్ట ఓపెన్ చేసి చూద్దామమ్మా అసలు ఎందుకొస్తుందో లోపల ఏముందో అని నాతో అంటే అమ్మ ఆయనతో పోట్లాడిన వైనం నాకు ఇప్పటికీ గుర్తే. ఆ మరుక్షణమే తను నన్ను ఇంటికి తీస్కొచ్చి హోమియోపతి మందులతో తన ప్రేమతో రెండు వారాలలో మామూలు మనిషిని చేసేసింది.
ఇక అపుడపుడు మనకి వచ్చే చిన్న చిన్న అస్వస్థతలకి అమ్మ చేతి చిట్కా వైద్యం ఎంత బాగా పనిచేసేదో. ఇంటినుండి ఎంత దూరమెళ్ళినా ఎక్కడున్నా ఇలాంటి చిన్న చిన్న చిట్కాలకోసం అమ్మకి వెంటనే కాల్ చేయాల్సిందే. ఎంత పెద్దైనా ఎంత ఖరీదైన హాస్పటల్స్ లో వైద్యం అందుకున్నా అమ్మ తోడు, అమ్మ మాట ఇచ్చే భరోసా మరెవ్వరూ ఇవ్వలేరు అనేది మాత్రం సత్యం.