కారంపుడి a.k.a కారెంపుడి

పౌరుషాలకు పుట్టినిల్లు అయిన పలనాటి నడిబొడ్డున ఉన్న ఒక గ్రామం. ఇప్పుడు బహుశా పెద్ద ఊరు అయి ఉంటుందేమో కాని నా చిన్నప్పుడు మాత్రం ఒక పెద్ద గ్రామం మాత్రమే. మాచర్ల నుండి ఒక 40 కి.మి. ఉంటుంది అనుకుంటాను, దుర్గి మీదుగా వెళితే వస్తుంది కారంపుడి. పల్నాటి యుద్దం జరిగింది ఇక్కడే అని అంటారు. అంతే కాక బ్రహ్మనాయుడు కట్టించిన చెన్న కేశవ ఆలయం కూడా బాగా ప్రసిద్ది. ఇంకా పల్నాటి యుద్దం లో వాడిన ఆయుధాలు ఇక్కడ ఇంకా భద్ర పరచబడి ఉన్నాయని వాటికి సంబందించి కొణతముల మహోత్సవం ఇప్పటికీ జరుగుతుంది అని ఈ మధ్యనే ఎక్కడో చదివాను. అప్పట్లో చిన్న తనం కదా ఈ చారిత్రిక ప్రాధాన్యం తెలిసేది కాదు కాకపోతే పీర్ల పండుగ అని జరిగేది దాని గురించి వినే వాడ్ని కాని మేము చిన్న పిల్లలం అని మాకు ఆ విషయాలు ఎక్కువ తెలియనిచ్చె వాళ్ళు కాదు.

అమ్మా నాన్న ల వృత్తి రీత్యా మేము ఉండేది నరసరావుపేట్ కావడం తో మేము అక్కడ నుండి నకిరికల్లు మీదుగా వెళ్ళేవాల్లం. ఊరు ప్రయాణం అంటే అందరు చిన్న పిల్లల్లానే నేను చాలా సరదా పడేవాడ్ని. అప్పట్లో ఎర్రబస్సు ఎయిర్‌బస్సు కన్నా అపురూపం గా కనిపించేది. బస్సు బయలుదేరేది నరసరావుపేట్ నుండే కావడం తో సాధారణం గా సీట్ కోసం ఇబ్బంది ఉండేది కాదు ఇక కిటికీ పక్కన సీట్ దొరికితే ఆ సంతోషం చెప్పనే అక్కర్లేదు. నేను బాగా చిన్నపుడు ఇలానే కిటికీ పక్క సీట్ లో కూర్చుంటే గురజాల లోనో లేక గుత్తికొండ లోనో బస్సు ఆగినప్పుడు అక్కడ షోడా సీసాలతో కొట్టుకుంటుంటే ఆ సీసాల గాజు పెంకు ఒకటి వచ్చి నా మెడకు గుచ్చుకుంది ఆ మచ్చ అలానే ఇప్పటికీ కనిపిస్తుంది అని అమ్మ చెప్తుంటుంది. అంటే ఈ మధ్య చూసుకో లేదు లెండి ఒక పది సంవత్సారాల క్రితం చెప్పింది అమ్మ ఈ విషయం.

సరె ఇక ఊరు కి వెళుతుంటే మొదట తగిలేది టూరింగ్ టాకీసు. పేరు సరిగా గుర్తు లేదు జయలక్ష్మి అనో ఇంకోటో ఉండేది. ఎప్పుడైనా మొదటి ఆట సినిమాకి వెళ్ళినపుడో లేదా ఆ టైముకి అటుగా బస్సు లో వెళ్ళినప్పుడో ఘంటసాల గారి "నమో వెంకటేశా" "ఏడుకొండలవాడా" పాటలు వినడం తప్పని సరి. మేము సినిమాకి వెళ్ళేప్పుడు ఈ పాట వినబడుతుంటే కొంచెం నడక వేగం పెంచే వాళ్ళం అమ్మో తెర లేస్తుంది సినిమా మొదలవుతుంది అని. సినిమా అంటే గుర్తొచ్చింది మీలో ఎంత మందికి గుర్తుందో కాని అప్పట్లో స్క్రీన్ కి ముందు ఎర్రని తెరలు వుండేవి ఈ మధ్య కాలం లో నేను ఎక్కడా చూడలేదు కాని అప్పట్లో తెర కి చివరన ఇంక మధ్య మధ్య లో అక్కడక్కడా లైట్లతో ఎర్రని రంగు లో కుచ్చుల కుచ్చుల తో అందం గా వయ్యరం గా మెల్ల గా అలా అలా తెర పైకి లేస్తుంటే చూడటానికి రెండు కళ్ళు చాలేవి కాదు. ఒక పక్క సినిమా మొదలు పెట్టేస్తున్నారు అన్న ఆనందం కూడా తోడవగా చాలా బాగా ఎంజయ్ చేసేవాడ్ని.

సరే ఈ టూరింగ్ టాకీసు దాటిన వెంటనే నాగులేరు ఉండేది ఒకోసారి వర్షా కాలం లో బాగా పొంగు వచ్చి రాక పోకలకి అంతరాయం ఏర్పడినా మాములు సమయం లో నింపాదిగా ప్రవహిస్తూ కింద అంతా రక రకాల సైజులలో ఉన్న నాపరాళ్ళు కనిపిస్తూ చాలా అందం గా ఉండేది. మా ఊరు రోడ్డు అలా వేసారో లేకా ఊరే అలా అభివృద్ది చెందిందో కానీ రోడ్డు మీద నుండి చూస్తుంటే ఏటవాలు (diagonal) గా ప్రవహిస్తూ చూడటానికి చాలా బావుండేది. నాగులేరు ని ఆనుకుని కొంచెం దూరం లో బస్టాండ్ ఉండేది అక్కడ దొరికే తినుబండారాలంటే నాకు చాలా ఇష్టం వాటిలో బెండ్లు, పంచదార చిలకలు, బెల్లం పూసమిఠాయి ఐతే మరీ ఇష్టం.

మా తాత గారు ఉండేది NSP ఇరిగేషన్ కాలనీ లో అది ఊరికి కొంచెం దూరం లో చివరగా కాలవకి కొంచెం దగ్గర గా ఉండేది. ఐతే మేము ఎక్కిన బస్సు లు కొన్ని ప్రత్యేకం గా కాలనీ వరకు వెళ్ళేవి, కొన్ని మాత్రం బస్టాండ్ లోనే ఆపేసే వారు. కాలనీకి వెళ్ళే బస్సు లో ప్రయాణం ప్రత్యేకించి చెప్పుకోవాలి. బస్టాండ్ నుండి బయల్దేరాక ఊరిలో కొంచెం దూరం ఇరుకు సందులలోనుండి అంత పెద్ద బస్సు ని చాలా చాకచక్యం గా తీసుకు వెళ్ళేవాళ్ళు డ్రైవరు. వాళ్ళ గురించి ఇప్పుడు తలుచుకుంటే పద్మవ్యూహం లో అభిమన్యుడు గుర్తొస్తుంటాడు ఖచ్చితం గా వీళ్ళంతా అభిమన్యుడి వారసులే అయి వుండి వుంటారు :-) అలా నానా కష్టాలు పడి ఒక ఐదు నిముషాలలో ఊరు దాటిన మరుక్షణం రోడ్డుకి రెండు వైపులా పచ్చని చెట్లతో నల్లని తారు రోడ్డు ఆహ్వానం పలుకుతుంది.

నాకు ఆ రోడ్డు చాలా ఇష్టం కనుచూపు మేరా నల్లని పొడవైన రోడ్డు దానికి రెందు వైపులా అన్ని కాలాలలో పచ్చదనం నిండి ఉండే చెట్లు కొన్ని సార్లు పువ్వులు బాగా పూచె కాలం లో ఐతే చెట్టునుండి రాలి కింద పడిన పువ్వులతో నల్లని రోడ్డు కి రెండు వైపులా ఎర్రని తివాచీ పరిచినట్లు చాలా అందం గా ఉండేది. ఆ చెట్ల పేరు ఎంటో గుర్తు లేదు కానీ వాటి పువ్వులతో మేము పిల్లలం అందరం కలిసి కోడి పందాలు ఆడేవాళ్ళం. ఆ పువ్వులు విచ్చుకోడానికి సిద్దంగా ఉండే సమయం లోనే గాలికి రాలి కింద పడేవి అలా పడిన మొగ్గలని ఏరుకుని ఓపెన్ చేస్తే లోపల పొడవాటి కాండం దాని కొసన సన్నని బంధం తో బియ్యపుగింజ ఆకారం లో ఉండేది. వాటిని ఒకదానికి ఒకటి లంకె వేసి లాగితే ఎవరి పువ్వు విరిగి పోతే వాడు ఓడిపోయినట్లు. నిజం గా కోడి పందాలు గెలిచినంత గా ఫీల్ అయ్యేవాళ్ళం అందులో గెలిచి :-)

నాకు ఆ రోడ్ అంటే ఎంత ఇష్టం అంటే అప్పట్లోనే నేను ఎప్పుడైన ఇదే రోడ్ లో నా సొంత కారు లో నా అంతట నేనే చాలా స్పీడ్ గా డ్రైవ్ చేసుకుంటూ ఈ రోడ్ ఉన్నంత దూరం అలానే వెళ్ళాలి అని అనుకునే వాడ్ని. కాని ఆ తర్వాత తాత గారు అక్కడ నుండి నరసరావు పేట్ వచ్చేయడం తో మళ్ళీ ఆ ఊరు వెళ్ళడమే కుదరలేదు ఈ సారి ఇండియా వెళ్ళినప్పుడైనా కుదురుతుందేమో చూడాలి.

సరే లెండి ఈ రోజుకి బాగానే బుర్ర తిన్నట్లున్నాను కాదా.. కారెంపుడి లో మా యన్‌యస్పీ కాలనీ కబుర్లతో మళ్ళీ త్వరలో కలుద్దాం.

అంతవరకూ శలవా మరి...
--వేణు.