ఈ పోస్ట్ ని నా స్వరంలో ఈ యూట్యూబ్ వీడియోగా ఇక్కడ వినవచ్చు. For those of you who can't read Telugu but can understand. You can listen to this post in my voice on YouTube at this link.
అమ్మమ్మగారిల్లు అంటే ఫస్ట్ గుర్తొచ్చేది కారెంపూడి. మా తాత గారు ఉండేది అందులోని NSP ఇరిగేషన్ కాలనీ లో అది ఊరికి కొంచెం దూరం లో చివరగా కాలవకి కొంచెం దగ్గర గా ఉండేది. కారెంపూడి వరకూ ఉండే బస్సు లు కొన్ని ప్రత్యేకం గా కాలనీ వరకు వెళ్ళేవి, కొన్ని మాత్రం బస్టాండ్ లోనే ఆపేసే వారు. కాలనీకి వెళ్ళే బస్సు లో ప్రయాణం ప్రత్యేకించి చెప్పుకోవాలి. ఊరు సందులు దాటిన తర్వాత రోడ్డుకి రెండు వైపులా పచ్చని చెట్లతో నల్లని తారు రోడ్డు ఆహ్వానం పలుకుతుంది.
నాకు ఆ రోడ్డు చాలా ఇష్టం కనుచూపు మేరా నల్లని పొడవైన రోడ్డు దానికి రెండు వైపులా అన్ని కాలాలలో పచ్చదనం నిండి ఉండే చెట్లు కొన్ని సార్లు పువ్వులు బాగా పూచె కాలం లో ఐతే చెట్టునుండి రాలి కింద పడిన ఎర్రని పువ్వులతో నల్లని రోడ్డు కి రెండు వైపులా ఎర్రని తివాచీ పరిచినట్లు చాలా అందం గా ఉండేది. ఆ చెట్ల పువ్వులలోపలి కాడలతో మేము పిల్లలం అందరం కోడి పందాలు ఆడేవాళ్ళం. వాటిలో గెలిస్తే ఎంత సంబరంగా ఉండేదో బహుశా ఇప్పుడు నిజం కోడి పందాలు గెలిచినా అంత ఆనందంగా ఫీల్ అయ్యేవాళ్ళం కాదేమో :-)
అలా బస్ అంత అందమైన రోడ్ లో ఒక ఐదు నిముషాలు ప్రయాణించాక మా కాలనీ వస్తుంది. రోడ్ మీద ఒక పక్క చిన్న కాఫీ హోటలు దాని పక్కన ఒక కిళ్ళీ బంకు ఉంటే మరో పక్కన కాలనీ లోపలకి వెళ్ళే దారి ఉండేది. రోడ్ ని ఆనుకుని దారి మొదటిలో అటు ఇటు కూర్చోడానికి అరుగు లు లాగా కట్టి ఉండేవి. కారెంపుడి వరకే వచ్చే బస్సులు ఇక్కడ నుండి కాలనీ లోపలకి వెళ్ళే రోడ్ లొ అలా లోపలకి చివర దాకా వెళ్ళి కాలనీ హాస్పిటల్ దగ్గర ఒక రౌండ్ యూ టర్న్ కొట్టి మళ్ళీ వెనక్కి ఊర్లోకి వెళ్ళేవి.
అమ్మమ్మ గారి ఇంటి బయట నుంచుంటే ఇలా యూ టర్న్ కోసం వచ్చిన బస్ కనిపించేది, అప్పట్లో నాకు బస్సే పెద్ద వింతైతే ఇలా ఇంటి ముందుకి రావడం మరొక పెద్ద వింత :-) అంతే కాకుండా ఎవరైనా ఊరికి బయల్దేరే సమయం లో పిల్లల్లో ఒకళ్ళని ఇంటి బయట కాపలా పెట్టి బస్ రాగానే చెప్పమనే వాళ్ళు. అంటే అలా టర్న్ తీసుకుని వెళ్ళీ కాఫీ టిఫిన్ కోసం ఆపే వాళ్ళనమాట, దాంతో మేము తీరికగా వెళ్ళడానికి కొంచెం టైముండేది.
నాకు మా కాలనీ అంటే చాలా ఇష్టం అన్ని ఇళ్ళు ఇంచుమించు ఒకేలా ఉండేవి, ఒకటే ప్లాన్, ప్రతీ ఇంటి ముందూ బోలెడు ఖాళీ స్థలం దాని తర్వాత చిన్న రోడ్ అది దాట గానే గడ్డి వాము దడి. దాదాపు ప్రతి ఇంట్లో పాడి పశువులు ఉండేవి. ఉదయాన్నే తెల తెల వారుతుండగా లేచి, నిలబెట్టిన మంచం పట్టె మీద తల ఆన్చి నించుని, నిద్ర కళ్ళతో, మత్తుగా అలా ఉండి, లయబద్దం గా వినపడుతున్న పాలు పితికే శబ్దాన్ని, పచ్చి పాల మీద నుండి వచ్చే ఒక రకమైన కమ్మటి వాసనని ఆస్వాదిస్తూ ఉంటే ఎంత బావుండేదో... వర్ణించడానికి మాటలు రావడం లేదు.
ఒకో రోజు ఆఫీసరు గారింట్లో పాలు పోసి రావడానికి నేను కూడా వెళ్ళే వాడ్ని. ఇంకా పూర్తి గా నిద్ర లేవని వీధులలో చుట్టూ పచ్చని చెట్ల మధ్య అమ్మ చేయి పట్టుకుని, మా స్కూల్ కబుర్లు చెప్తూ నడుస్తూ ఉంటే మాకు నేపధ్యం లో పక్షుల కువకువలు, గుడిలో నుండి బాలు గారి గొంతుతో వినిపించే శివస్తుతి వింటుంటే అలసట తెలిసేదే కాదు. ఎంత మధురం గా ఉండేవో ఆ రోజులు. ఉదయం అంటే అలా ఉండాలి అనిపించేలా ఉండేవి.
అమ్మమ్మ వాళ్ళ ఇల్లు అనగానే గుర్తొచ్చే మరో ముఖ్యమైన విషయం వంటలు. అమ్మమ్మ గారికి ఇద్దరు కొడుకులు ఏడుగురు అమ్మాయిలు. అందరిలోకెల్లా అమ్మ పెద్ద కూతురు నేను పెద్దమనవడిని అనమాట. అందుకే చిన్నతనంలో నాకు ప్రత్యేక హోదా దక్కేది. అంత మంది నన్ను కాలు కింద పెట్టనివ్వకుండా ఆట పాటలతో ఏదడిగితే అదిచ్చేసి ఎక్కడికి కావాలంటే అక్కడికి తిప్పేస్తూ తెగ ముద్దు చేస్తుంటే యువరాజులా ఫీలయ్యేవాడ్ననమాట.
అలా ఇంత మంది ఉన్నారు కనుక ఏం పిండివంటా చేయాలన్నా కాస్త భారీగానే చేయాల్సి వచ్చేది. ఇదీగాక పిండివంటలు అనగానె ఇరుగు పొరుగు చేతి సాయానికి వచ్చేవారు వాళ్ళకు కూడా కలిపి ఏ రేంజ్ లో ఉండేవో మీరే ఊహించుకోండి. ఏం చేసినా దదాపు ఓ రోజంతా పట్టే పెద్ద ప్రహసనమే ఆయ్యేది అందులో మన ప్రివిలేజెస్ మనకెప్పుడూ ఉండేవీ. అరిశల పాకం నుండీ పచ్చి జంతికల పిండి వరకూ దేన్నీ వదిలే వాడ్ని కాదు అన్నింటా ప్రధమ నైవేద్యం మీ వేణుగాడికేనమ్మా అంటూండే వాళ్ళు అందరూ అమ్మతో.
అప్పుడు నేను మూడో నాలుగో తరగతి చదువుతున్నాను అనుకుంటా సరిగా గుర్తు లేదు ఎలక్షన్స్ వల్లో మరో కారణానికో అమ్మా నాన్నా ఇద్దరికీ శలవలు దొరక్క సంక్రాంతికి అమ్మమ్మగారి ఊరెళ్ళడం కుదరలేదు నర్సరావుపేటలోనె ఉన్నాం. సరే ఎక్కడున్నా మన ఎంజాయ్మెంట్ కి ఏ లోటూ రానివ్వం కనుక ఓ సాయంత్రం అమ్మని పోరుపెట్టి చిల్లర సంపాదించి కొండయ్యకొట్టులో కొబ్బరిబిళ్ళ కొనుక్కుని చప్పరిస్తూ ఇంటిలోకి అడుగుపెట్టా.
వీధి గుమ్మంలో నుండే కాస్త పెద్ద పెద్దగా అమ్మ గొంతు వినపడుతూ ఉంది హాల్లో గుమ్మం దగ్గరకు వెళ్ళేసరికి తను ఏదో విషయమై పక్కింటి ఆంటీతో గొడవ పడుతున్నారు. ఎపుడైనా అమ్మ చిరుకోపంతో ముద్దుగా నన్ను విసుక్కోడం చూశా కానీ అంత కోపంలో చూడడం అదే మొదలు దాంతో హడలెత్తిపోయాను. ఆ ఖంగారులో ఉండగానే ఆవిడ కాస్త అమ్మ మీదకి వెళ్ళబోయారు.
ఇక అంతే నేను ఒక్క ఉదుటున పెద్దగా అరుచుకుంటూ సాయానికి చుట్టు పక్కలవాళ్ళని పిలుస్తూ పెద్ద పెద్ద కేకలు పెడుతూ ఆవిడ మీదకెళ్ళిపోయాను. సత్తువ కొద్దీ పెద్దగా అరిచి కేకలు పెట్టేసరికి వాళ్ళిద్దరూ బెదరి పోయి వాళ్ళ గొడవ మర్చిపోయి సైలెంట్ గా ఇద్దరూ కలిసి నన్ను ఊరుకోబెట్టడం లో బిజీ అయిపోయారు.
ఆ తర్వాత అమ్మ ఆ విషయం తల్చుకొని తల్చుకొని ఎన్ని సార్లు మురిసిపోయేదో లెక్కలేదు. నా పరువు తీసైనా సరే నన్ను కాపాడేస్తాడమ్మా నా కన్న కొడుకు అని తెగ మురిసిపోయేది. ఆ ఒక్క సారి తప్ప పెద్ద పండక్కి అమ్మమ్మ వాళ్ళ ఇంటికి మిస్సయిందే లేదు. ఆఖరికి వాళ్ళు మేం ఉండే నర్సరావుపేటకి వచ్చినా కూడా పండగరోజు పొద్దున్నే పూజ చేసేసుకుని అమ్మమ్మ వాళ్ళింటికి పరిగెట్టడమే.
అమ్మమ్మా వాళ్ళు నర్సరావుపేటకి వచ్చాక ఓ ఏడాది విపరీతమైన గాలివానతో తుఫాను వచ్చింది. అప్పట్లో ఇప్పటిలా పాలపాకెట్స్ కానీ బయట షాప్స్ లో కానీ పాలు దొరికేవి కాదు పాడి ఉన్న వాళ్ళ దగ్గర పోయించుకోవాల్సిందే. పైగా ఆ తుఫానులో అమ్మమ్మవాళ్ళింట్లొ కూడా ఎవరూ మా ఇంటికి పాలు తీస్కురాలేకపోయారు దాంతో ఇంట్లో పాలు లేవని రెండేళ్ళ క్రితమే పుట్టిన చిన్ని తమ్ముడికి పాలు దొరకలేదని నేను ఘోప్ప సాహసం చేసేసి అమ్మ ఎంత వద్దంటున్నా వినకుండా తుఫానులో గొడుగేసుకుని అమ్మమ్మ వాళ్ళింటికి వెళ్ళడం నాకు బాగా గుర్తు.
అప్పుడు అక్కడ అందరూ ఎంత కంగారు పడ్డారో ఇప్పటికీ జ్ఞాపకం ఉంది. వెళ్ళేప్పుడు బావుంది కానీ వచ్చేప్పుడు గాలికి గొడుగు వెనక్కి మడుచుకుని కొంత మేర చిరిగిపోవడం కూడా గుర్తు. అంత వరకూ ఒక్కడ్నే వీధి చివరి కొట్టుకు తప్ప ఎక్కడకూ వెళ్ళే అలవాటు లేకపోయినా ఒక్కడ్నే అలా వర్షంలో అంతదూరం వెళ్ళడం సాహసమే అని అందరూ మెచ్చుకున్నారు కూడా. కానీ అసలు నేను వెళ్ళడానికి కారణం మాత్రం నాకిష్టమైన వర్షంలో తడవడం కోసమే అనేది నాకు ఒక్కడికే తెలిసిన రహస్యం :-)
ఇన్ని జ్ఞాపకాలతో నిండి ఉన్న అమ్మమ్మగారిల్లు ఈ ఏడాది మాయమైంది. సరిగ్గా పుష్కర కాలం క్రితం దేవుడి దగ్గిరకి వెళ్ళిపోయిన అమ్మ దగ్గరికే అమ్మమ్మ కూడా మొన్న సంక్రాంతి నాడు వెళ్ళిపోవడంతో ఇప్పుడిక అమ్మమ్మ గారి ఇల్లు అని చెప్పుకోడానికి ఏమీ ఉండదు. ఆ ఇంట్లో మావయ్యో పిన్ని వాళ్ళో ఎవరో ఒకరు ఉన్నా అమ్మమ్మ ఉన్నప్పటంత ఆనందం ఐతే దొరకదు. ఎనభై ఐదేళ్ళ పైబడిన అమ్మమ్మ ఎవరో చెప్పినట్లే సంక్రాంతికి నాలుగు రోజుల ముందే మా అందరిని చూడాలని ఉందని పిలిపించుకుని చూసి పలకరించి. ఉత్తరాయణం వరకూ వేచి చూసి సంక్రాంతి రోజు రాత్రి పయనమవడం మాలో విషాదంతో పాటు ఆశ్చార్యాన్ని కూడా నింపింది. ఆవిడకి సద్గతులు ప్రాప్తించాలని కోరుకుంటున్నాను.
