అమ్మ జ్ఞాపకాల కబుర్లు

చదువుకోసం హాస్టల్ కు పంపేప్పుడు తన బేలతనం నాకుకనపడనివ్వకుండా దాచుకుంటూ అమ్మ నాకు చెప్పిన ధైర్యం, ఎంత దూరంలో ఉన్నా ఎలాంటి సమస్య అయినా ఫోన్ లోనే తన సలహాలతో దూరం చేసిన వైనం. తనులేకపోతే ఏమీలేదన్న నిస్పృహ, అంతలోనే తనిచ్చిన జీవితం ఉందన్న ఆశ. ఇలా అమ్మ గురించిన కబుర్లు ఇక్కడ చూడండి.

అందమైన బాల్యం

మధురమైన జ్ఞాపకాలతో అందమైన బాల్యాన్ని నా సొంతం చేసినందుకు అమ్మానాన్నలకు ఎప్పుడూ ఋణపడి ఉంటాను. మొదటి సంతానాన్నవడంతో నేనాడిందే ఆట పాడిందే పాట అమ్మమ్మ వాళ్ళింటికి వెళ్ళినా మా ఇంట్లో అయినా అపురూపంగా గడిచింది. పాడుకున్న పాటలు, ఆడుకున్న ఆటలు, స్కూల్ ఎగ్గొట్టడానికి వేసిన వేషాలు, తిన్న చిరుతిళ్ళు, నాన్న వేలు పట్టుకుని కొట్టిన షికార్లు, 16mm సినిమాలు కబుర్లు ఇక్కడ చదవచ్చు.

ఇంటర్మీడియెట్ హాస్టల్ కబుర్లు

నూనూగు మీసాల నూత్న యవ్వనం అమ్మానాన్నలకు దూరంగా నాదంటూ ఓ స్వంత ప్రపంచం. అప్పటివరకూ ప్రతి చిన్న పనికి వాళ్ళమీద ఆధారపడి ఒక్కసారిగా నాకు నేనే నెగ్గుకు రావాల్సిన పరిస్థితులను తలుచుకుని దిగులు. అంతలోనే చుట్టూ ఉన్న స్నేహితులతో నేస్తం కట్టేసి చేసిన అల్లర్లు, పరోఠాల బిజినెస్సులు, చెరకుతోట దొంగతనాలు, ఆడ్మినిస్ట్రేటర్ కి మస్కాగొట్టి చూసిన సినిమాలు, సరదా కొంటె కబుర్లు ఇక్కడ చూడండి.

ఇంజనీరింగ్ కాలేజ్

ఇంటర్మీడియెట్ కి రెసిడెన్షియల్ హాస్టల్ కనుక పంజరంలో పక్షిలా బతికితే ఇంజనీరింగ్ కాలేజ్ యూనివర్సిటీ హాస్టల్స్ లోకి వచ్చేసరికి ఒక్కసారిగా జూలోనుండి పచ్చని అడవిలోకి వదిలేసిన జింక పరిస్థితే అయింది, ఎక్కడికి పరుగులెట్టినా ఏం చేసినా అడిగేవాళ్ళులేరు. అసలు హాస్టల్ బిల్డింగ్ లో నిరంతరం కాపుకాసే వార్డెన్ ఉండడనే విషయం నాకు డైజెస్ట్ కావడానికి నెలపట్టింది :-) నిజమా అలా ఎలా సాధ్యం అని ఇప్పటికీ అనిపిస్తూనే ఉంటుంది. అంతటి స్వేఛ్చాప్రపంచంలో చేసిన అల్లర్లు కొన్ని కబుర్లు ఇక్కడ.

సినిమాలు రివ్యూలు..

నాకున్న అతి పెద్ద వ్యసనం సినిమా చూడడం రిలీజైన ప్రతి అడ్డమైన సినిమా చూసేసి ఈబొమ్మలో చూపించినట్లు తెలుగు సినిమాని భుజాల మీద మోసేవాళ్ళలో నేనొకడ్ని. చూసి ఊరుకోకుండా ఇది ఇందుకు బాలేదు అది అందుకు బాగుంది అంటూ పేద్ద వంద సినిమాలు తీసేసి విశ్రమిస్తున్న మేధావిలా చేసే విశ్లేషణలు :-) హహహ చదివిన ఒకరిద్దరు అలా తిడతారు కానీ నా దృష్టిలో ఒక సాధారణ సినీ ప్రేక్షకుడు చూసొచ్చి మిత్రులతో చెప్పే కబుర్ల లాంటి నా సినీ రివ్యూలు ఇక్కడ చదవండి. ఆరెంజ్, ఖలేజా, కృష్ణం వందే జగద్గురుం లాంటివి కొన్ని ఎక్కువమంది ఆదరణ పొందాయ్.

శుక్రవారం, డిసెంబర్ 26, 2008

సాయము వలదా !! ఓ చెయ్ వేసేదా...

కొన్ని నెలల క్రితం అంటే ఆగస్ట్ లో నేను ఇండియా వెళ్ళివచ్చాను చాలా మంది బ్లాగ్ మిత్రులకు తెలుసు ఆ విషయం. అప్పటి కొన్ని అనుభవాలు బ్లాగ్ లో పంచుకోడానికి ఇప్పటికి వీలు దొరికింది. ఏం చేయమంటారు చెప్పండి నా బ్లాగ్ ధీం ఙ్ఞాపకాలు కదా, మరి అందుకే ఇన్ని రోజులు గడచిన తరవాత కానీ రాయడానికి కుదరడం లేదు :-) రావు గారు చెప్పినట్లు ఎప్పటికప్పుడు ట్రావెలాగుడు రాయగలిగితే బాగుండేది కానీ అది మన స్కూలు కాదు, అదీ కాక అసలు అన్ని విశేషాలు ఏమీ లేవు. ఎక్కడికైనా సైట్ సీయింగ్ కి వెళ్తే ఏమన్నా ఉంటాయ్ కానీ ఏదో పర్సనల్ ట్రిప్ కి ఇంటికి వెళ్ళినపుడు ఏముంటాయ్ చెప్పండి మనకీ రోజూ తారస పడే వ్యక్తులూ సంఘటనలలోనే నాకు ప్రత్యేకంగా అనిపించినవి రాద్దామని ప్రయత్నిస్తున్నా... ఓ రెండు మూడు టపాలకి సరిపడా విషయం ఉండి ఉంటుందనుకుంటున్నా, సరే ఇక ఉపోద్ఘాతం ఆపేస్తాను, మరి చదవండి.

నాకు ఎంత విదేశీ ప్రయాణమయినా ముందు సర్దుకునే అలవాటు అస్సలు లేదు, ఎప్పుడూ ఓ వారం ముందే సర్ధుకోవాలని అనుకుంటాను కానీ, ప్రయాణం రేపనగా ఈ రోజు రాత్రి ఏ పది గంటలకో పాత సూట్కేస్ తీసుకుని దుమ్ము దులపడం మొదలు పెడతాను. ఈ అలవాటు ఇప్పటిది కాదు లెండి. మన ఇంజినీరింగ్ పరీక్షలకి కూడా ఇంతే చదివే వాడ్ని ఓ సారి ఇలానే పరీక్ష ముందు రోజు రాత్రి నైట్ ఔట్ కి సిద్దమయ్యి పుస్తకం తీసి, ఓం ప్రధమంగా మొదటి పేజీ చదువుతుంటే అటుగా వచ్చిన పక్క రూమ్ వాడు నన్ను చూసి దాదాపు మూడవ అంతస్థు నుండి కిందకి దూకినంత పని చేసాడు, "హబ్బే నాకు ఏదో అనుమానం వచ్చి ఇండెక్స్ చూస్తున్నా లే మామా నువ్వు ఖంగారు పడకు.." అని నేను సర్ది చెప్ప బట్టి సరిపోయింది కానీ లేదంటే నిజంగా దూకేసే వాడే పాపం.

సరే అలా విమానం బయల్దేరడానికి కాస్త టైం ముందు వరకు కూడా సర్దుకుంటూ హడావిడిగా చెకిన్ కార్యక్రమాలన్నీ ముగించి విమానం లో పడే సరికి అప్పటికే అందరూ బోర్డ్ చేసి ఉండటం తో నా కేబిన్ లగేజి కి ప్లేసు దొరకలేదు. పైన ఉన్న ఖాళీ లో ఒక బేగ్ కుక్కేసాను. కానీ లాప్టాప్ ఉన్న బ్యాక్ ప్యాక్ ఎక్కడ పెట్టాలో దొరక లేదు ఇంతలో నా ముందు సీటు కి పైన ఉన్న కంపార్ట్మెంట్ ఓపెన్ చేసి చూద్దును కదా ఏవో నాలుగు చిన్నప్లాస్టిక్ సంచులు తప్ప ఏమీ లేవు అవన్నీ ఓ పక్కకి లాగి పెడితే నా బ్యాగ్ ఈజీ పడుతుంది అని నేను ప్రయత్నించే లోపే ముందు సీట్లో ఓ పెద్ద మనిషి లేచి, "మేమింతకు ముందే ప్రయత్నించాము అక్కడ ఇంకేవి పట్టవు నీ బ్యాగ్ కాళ్ళదగ్గర పెట్టుకో.." అని ఓ సలహా పారేసాడు. అసలే చిరాకు గా ఉన్నానేమో ఎడా పెడా వాయించి పడేసి "నేను ఇక్కడే పెడతాను నీ దిక్కున్న చోట చెప్పుకో పో.." అన్నంత గా అరిచేసాను అసలే పద్నాలుగు గంటల ఏక బిగి ప్రయాణమాయే, చికాగో నుండి ఢిల్లీ కి ఒకే విమానం, అంత సేపు కాళ్ళ దగ్గర ఓ బ్యాగ్ తో చాలా చిరాకు అనే ఆలోచన ఒక్కటే నాచేత మాట్లాడిస్తుంది. ఆఖరికి ఓ అటెండెంట్ వచ్చి "ఎదురు గా ఇంకో చోట చిన్న ఖాళీ ఉంది దాన్లో పెడ్తాను ఇవ్వరా.." అంటే నేను చాలా మూర్ఖంగా అసలటు చూడకుండానే అది చాలా చిన్న ఖాళీ అక్కడ పట్టదు అని చెప్పాను. అతను నిశ్శబ్దంగా నా బ్యాగ్ తీసుకుని అక్కడ సర్దేసాడు.

ఆ తర్వాత ఓ పది నిముషాలకి కానీ నేను ఎలా బిహేవ్ చేశాను అనే విషయం అర్ధమ్ కాలేదు నాకు. ముందు సీట్ అతనికి సారీ చెప్దామా అని అనుకున్నా కాసేపు కానీ మనకి అంత మంచి బుద్ది, సంస్కారం ఎక్కడేడ్చింది, ఆ ఎవడో లే వాడికి సారీ చెప్పక పోతే మాత్రం ఏమయ్యింది అన్నట్లు చివరకి చెప్పకుండానే ఫ్లైట్ దిగేశాను. ఇప్పటికీ అప్పుడప్పుడూ ఆ బిహేవియర్ తలచుకొని బాధ పడుతుంటాను ఒకో సారి బొత్తిగా మనం ఏం చేస్తున్నామో మనకే తెలియనట్లు బిహేవ్ చేస్తాం ఎప్పటికి మారేనో ఈ బుద్ది అని అనిపించింది.

నేను సాధారణంగా ఒంటరి గా ప్రయాణిస్తుంటాను కనుక ప్రయాణం లో ఇతరులని గమనిస్తుండటం అలవాటు అదే ఫ్లైట్ లో ఓ కుర్రవాడ్ని చూసాను. సౌతిండియన్ లానే ఉన్నాడు ఒంటరిగా ప్రయాణం చేస్తున్నాడు మధ్య మధ్య లో లేచి అటూ ఇటూ నడుస్తూ అందరినీ పలకరిస్తూ చాలా కలుపు గోలు గా ఉన్నాడు. ఎవరో కుర్రాడు బాగ హుషారు గా ఉన్నాడే అనుకున్నా కాని అతను చేసిన ఓ సాయం చూసి చాలా ముచ్చటేసింది. ఓ నార్తిండియన్ మామ్మ గారు వాళ్ళ అబ్బాయి చేతులు పట్టుకుని నడిపిస్తుంటే నడవలేక నడవలేక నడుస్తుంది. ఆవిడ్ని చూసిన మన వాడు వెంటనే కిందకూర్చుని కాళ్ళు రెండూ పట్టుకుని తన చేతులతో ఆవిడ కాళ్ళ చేత ఆడుగులు వేయించాడు. ఏ సంబంధం లేని అతనలా సాయం చేస్తుంటే భేష్ అని అనుకోకుండా అతనిని అభినందించ కుండా ఉండ లేక పోయా.

ఇలాంటి జెన్యూన్ హెల్పర్స్ ఒక తీరైతే వేరో జాతి కూడా కనిపిస్తుంటారు. ఓ పాత పాట ఉంటుంది "మీ అందాల చేతులు కందేను పాపం ఎందుకు ఈ బెడద.. సాయము వలదా ఓ చెయ్ వేసేదా..." అని అంటూ హరనాధ్, పద్మనాభం మిత్ర బృందం తో కలిసి జమునా ని మిత్ర బృందాన్ని ఆట పట్టిస్తూ పాడతారు. ఆ పాట మంచి సరదాగా ఉంటుంది. అలానే కొందరు అబ్బాయిలు, ప్రత్యేకించి మిడిల్ ఏజ్ అంకుల్స్ (నొ అఫెన్స్ , భుజాలు తడుము కుంటే నే చేయ గలిగింది ఏమీ లేదు.) అమ్మాయిలు కనపడగాన సాయం చేయడానికి ముందుంటారు అలాంటి ఓ చిన్నారావ్ గురించి చెప్పుకుందాం. (అసలు ముందు తోట రాముడు గార్నడిగి దినకరుడ్ని అప్పు తెచ్చుకుందాం అనుకున్నా కానీ, అసలే దినకర్ అనే ఆయన నిజ్జంగా ఉన్నాడని ఈ మధ్య చదివాం కదా, మళ్ళీ ఆయన తీసుకొనే సివిల్ మరియూ క్రిమినల్ చర్యలతో ఎందుకొచ్చింది చిక్కూ. అదీ కాక, ఏమన్నా తేడా వస్తే, ఆయన అభిమానులంతా మా ఇంటి మీద దాడి చేసి, మా ఇంటి కి నల్ల రంగు వేసి నిరసన తెలుపుతారేమో "ఎందుకొచ్చిన గొడవరా దేవుడా.." అని అనుకుని ఈ మధ్యనే మళ్ళీ చూసిన ఏప్రిల్ ఒకటి విడుదల లోని పేను కొరుకుడు చిన్నారావ్ పేరు పెట్టుకున్నా అదనమాట విషయం).

సరే ఈ సదరు చిన్నారావ్ గార్లకి అమ్మాయిలు కనిపిస్తే చాలు సాయం చేయడానికి రడీ అయిపోతారు, అబ్బాయిలో, వయసు పై పడిన మహిళలో, మరొకరో ఎంత అవస్థ పడుతున్నా అస్సలు వీరి కంటికి కనపడరు. అదేదో సినిమాలో ధర్మ వరపు సుబ్రహ్మణ్యం ఇలాంటి లెక్చరర్ పాత్ర వేసి తెగ నవ్విస్తాడు. క్లాస్ లో అబ్బాయిలని విసుక్కుంటూ అమ్మాయిల వైపే తిరిగి పాఠం చెబుతూ.. ఇలా మన సదరు చిన్నారావ్ కూడా ఇదే బాపతు. నాకు ఢిల్లీ నుండి హైదరాబాద్ వెళ్ళే ఫ్లైట్ లో తగిలాడు నాది విండో సీట్ నా పక్క సీట్ లో ఓ అమ్మాయి తన పక్కన ఎయిల్ సీట్ మన చిన్నారావ్ గారిది. నేను నా మానాన పాటలు వింటూ మన వాడి వీరంగం గమనిస్తూ ఉన్నా, మధ్యలో ఓ సారి కాఫీ లో క్రీమ్ తక్కువైందని ఫ్లైట్ అటెండెంట్ (మగవాడు) పై గొడవ పడ్డాడు ధుమ ధుమ లాడుతూ కూర్చున్నాడు, కానీ పక్కన అమ్మాయ్ తో మాట్లాడేప్పుడు మాత్రం ఎక్కడ లేని నవ్వు వచ్చేస్తుంది అన్న గారి మొహం లో.

ముందు రోజు సర్దుకోడానికో నైట్ ఔట్, ఢిల్లీ విమానాశ్రయం లో ఓ నైటౌట్ ఇవి రెండే కాక ప్రయాణం వలన, బాగా అలసి పోయి ఉన్నానేమో మెల్లగా నా కళ్ళు అరమోడ్పులై, నే నిద్రా దేవి ఒడిలో సేద దీరడానికి ఉపక్రమించేంతలో చేతి పై ఎవరో బలంగా చరిచి నట్లై ఉలిక్కి పడి లేచాను చూస్తే మన అంకుల్ అప్పుడే అరలీటరు ఆముదం అర్జంట్ గా తాగిన వాడి లా మొహం ధుమ ధుమ లాడిస్తూ నన్ను చరిచిన చేతి నే పైకీ కిందకీ ఆడిస్తూ సంఙ్ఞ చేస్తున్నాడు ఏంటా ఇతని గోల అని ఓ నిముషం ప్రాసెస్ చేసి ఆలో చిస్తే కిటికీ వేయమని చెప్పటానికి వచ్చిన తిప్పలు. ఆ ఫేస్ చూసి, అతను చెప్పిన అమర్యాద కరమైన విధానాన్ని చూసి నాకు ఎంత చిరాకు వచ్చిందంటే, వెంటనే ఆ చేతిని అలానే పట్టుకుని పవన్ కల్యాణ్ రేంజిలో వేళ్ళని వెనక్కి విరిచి అతన్ని సీట్ లోంచి పైకి లేపి విసిరి సీలింగ్ కి వేసి కొట్టాలి అనిపించింది. తర్వాత కాసేపెలాగో నిద్ర పోడానికి ప్రయత్నించాను. మధ్య మధ్య లో మెలకువ వచ్చినప్పుడల్లా గమనిస్తూనే ఉన్నాను పాపం ఆమె పుస్తకం చదువుకుంటూ అసహనం గా సమాధానాలు ఇస్తుంటే మన వాడు ఏ మాత్రం సంకోచం లేకుండా ఓ స్పూనేస్కుని మరీ ఆ అమ్మయ్ బ్రైన్ తినేస్తున్నాడు. సరే ల్యాండ్ అయ్యాక అతను ముందు లేచి అతని లగేజి కూడా తీస్కోకుండా మీ బ్యాగ్ ఏది... అని ఆమెని ఆడిగితే తను మర్యాద గా నేను తీస్కుంటానులేండి అని తిరస్కరించింది. నేను మనసులో "రేయ్ ఇలా రార ఆవిడని కాదు రా అడగాల్సింది అక్కడ మోయలేనిపెద్ద వాళ్ళు చాలా మంది ఉన్నారు వాళ్ళా సామాను మోసి పెట్టు రా... " అని అనుకున్నా బయటకి అనడానికి ధైర్యం చాలక.

అన్నట్లు, హైదరాబాద్ లో దిగేప్పుడు గ్లాస్ బిల్డింగ్ మధ్య లో తెల్లని పెద్ద పెద్ద అచ్చ తెలుగు అక్షరాల తో "రాజీవ్ గాంధీ అంతర్జాతీయ విమానాశ్రయం" అని అంటూ స్వాగతం పలికిన కొత్త ఎయిర్ పోర్ట్ లో అచ్చ తెలుగు లో హొయలు పోతూ కనువిందు చేసిన అక్షరాలని చూసి మనసు పులకించి పోయింది.

మరిన్ని విశేషాలతో మరో టాపాలో కలుద్దాం. అంతవరకు శలవ్....
--వేణూ శ్రీకాంత్

సోమవారం, డిసెంబర్ 22, 2008

బృందావని - తిల్లాన - బాలమురళీకృష్ణ

రుద్రవీణ సినిమా లో ప్రఖ్యాత సంగీత కళాకారుని కొడుకైన కధానాయకుడు కట్టెలు కొట్టుకునే వాళ్ళ దగ్గరకు వెళ్ళినపుడు వాళ్ళు "మీ నాన్నగారి పాట యినే అదృష్టం మాకెలాగూ లేదు మీరైనా మాకోసం ఏదైనా ఓ పాట పాడండయ్యా.." అని మన కధానాయకుడిని అడుగుతారు దానికతను ఓ మంచి ఆలాపన తో మొదలు పెట్టగానే కొందరు నోళ్ళు తెరుచుకుని అర్ధం కాని మొహంతో చూస్తుంటే, మరికొందరు బుర్ర గోక్కుంటూ ఉంటే, మరికొందరు దిక్కులు చూస్తూ ఉంటారు, తను కొంచెం విరామం ఇవ్వగానే అందరూ కలిసి "కాస్త మంచి పాట పాడండయ్యా..." అని అమాయకంగా అడుగుతారు. అలానే డిగ్రీ పూర్తయి ఉద్యోగం లో చేరిన తర్వాత వరకూ కూడా నాకు కర్ణాటక సంగీతం ఒక అర్ధం కానీ సాగతీత కార్యక్రమం మాత్రమే అనే అభిప్రాయం ఉండేది.

అలాంటి నాకు మొదటి సారి ఈ సంగీతం అలవాటు చేసింది మా ఈ.యమ్.యస్.యన్.శేఖర్, వాడు నా ఇంజినీరింగ్ క్లాస్మేట్ నేను వాడు కలిసి ప్రాజెక్టు వర్క్ కూడా చేసాం. ఆ ప్రాజెక్టు వర్కు టైమ్ లో ఇద్దరం కలిసి కొన్ని సినిమా పాటలకి పేరడీ లు కట్టుకుని పాడుకునే వాళ్ళం కానీ కర్ణాటక సంగీతం గురించి ఎప్పుడూ మాట్లాడుకునే వాళ్ళం కాదు. ఇద్దరికీ ఉద్యోగాలు వచ్చిన కొత్తలో మద్రాసు లో టి.నగర్ పక్కనే ఉన్న వెస్ట్ మాంబళం లో ఒకే మాన్షన్ లో ఉన్న టైమ్ లో, వాడు బాలమురళి గారి కేసెట్ లు తెగ కొని తెచ్చే వాడు. అప్పట్లో నాదగ్గర పేనాసోనిక్ డబుల్ డెక్ డిటాచబుల్ స్పీకర్స్ ఉన్న టూఇన్‍వన్ ఉండేది (ఠాగూర్ సినిమాలో చిరంజీవి మొదటి సారి పంపిన కేసెట్ పోలీసులు వింటారు చూసారా అదే సిస్టం) దానిలో చాలా బాగ వచ్చేది స్టీరియో సౌండ్, బాస్ బూస్టర్ కూడా ఉండేది.

మేమంతా అప్పట్లో రిలీజైన తమిళ మాస్ పాటలు, ప్రియురాలు పిలిచే, జీన్స్ లాంటి సినిమా పాటలు ఈ టేప్ రికార్డర్ లో హై వాల్యూమ్ లో పెట్టుకుని వింటుంటే, అప్పుడప్పుడూ మా వాడు ఈ కర్ణాటక సంగీతం వినిపించే వాడు. మొదట్లో ఏంటి రా బాబు నీ గోల అనే వాడ్ని కానీ మెల్లగా నేను కూడా కర్ణాటక సంగీతానికి అడిక్ట్ అవడం మొదలు పెట్టాను. అప్పుడే కొన్ని రాగాల పేర్లు, కొందరు గాయకుల పేర్లు, బాలమురళి గారి పంచరత్నాలు, తిల్లానాలు వీటన్నింటి తో పరిచయం, దాని తో పాటే అభిమానం పెరిగింది. వాటన్నింటిలోనూ కర్ణాటక సంగీతం లో ఓనమాలు కూడా తెలియని నాలాంటి పామరులు సైతం బాగా ఆస్వాదించగల సంగీతం, బాలమురళి గారు స్వయంగా రచించి స్వరపరచిన తిల్లానాలు అని అనిపించేది. నిన్న ఉదయం ఈ బృందావని తిల్లాన వింటుంటే ఈ పాట కి కూడా లిరిక్స్ రాసుకుని నా బ్లాగ్ లో పెట్టాలి అనిపించింది, అందుకే ఈ దుస్సాహసం. ఈ తిల్లానాకు మొదట్లో వచ్చే ఆలాపన నాకు చాలా ఇష్టం, మీరు కూడా విని ఆస్వాదించి ఆనందించండి మరి.


గమనిక: ముందే చెప్పినట్లు నాకు సంగీతం గురించిన ఓనామాలు కూడా తెలియవు మామూలు సినిమా పాటలు వింటూ వాటి లిరిక్స్ ఎలా అయితే టైప్ చేసుకుంటానో అలానే ఈ తిల్లానా కి కూడా ప్రయత్నించాను. పెద్దలు ఎవరైనా తప్పులు గమనిస్తే నిస్సంకోచంగా కామెంట్స్ లో తెలియచేయండి సరిదిద్దుకుంటాను.

ఆఅఆఆ...ఆఅఆఅ..ఆ ఆ ఆ...
ననన దిల్లిల్లాన దిల్లాన నాదిరిధీం...ధీం.నాదిరిధీం..నాదిరిధీం..నాదిరిధీం..
ననన దిల్లిల్లాన దిల్లాన నాదిరిధీం...ధీం.నాదిరిధీం..నాదిరిధీం..నాదిరిధీం..
ననన దిల్లిల్లాన దిల్లాన నాదిరిధీం.ధీం.నాదిరిధీం..నాదిరిధీం..నాదిరిధీం..

ననన దిల్లిల్లాన దిల్లాన నాదిరిధీం.ధీం.నాదిరిధీం..నాదిరిధీం..నాదిరిధీం..
ననన దిల్లిల్లాన దిల్లాన నాదిరిధీం...ధీం.నాదిరిధీం..నాదిరిధీం..నాదిరిధీం..
ననన దిల్లిల్లాన దిల్లాన నాదిరిధీం...ధీం.నాదిరిధీం..నాదిరిధీం....
నాదిరిధీంనన..దింనన..తధిగిణతోం తకిట ఝం.తఝంతఝంత తఝం..తరిత ఝం..తరిత ఝం..తరిత...
నాదిరిధీంనన..దింనన..తధిగిణతోం తకిటఝం.తఝం తఝఝంత తఝంతరిత ఝం..తరిత ఝం..తరిత..నాదిరిధీం...
ననన దిల్లిల్లాన దిల్లాన నాదిరిధీం...ధీం.నాదిరిధీం..నాదిరిధీం..నాదిరిధీం..
ననన దిల్లిల్లాన దిల్లాన నాదిరిధీం...ధీం.నాదిరిధీం..నాదిరిధీం..నాదిరిధీం..
ననన దిల్లిల్లాన దిల్లాన నాదిరిధీం.ధీం.నాదిరిధీం..నాదిరిధీం..నాదిరిధీం..
ననన దిల్లిల్లాన దిల్లాన నాదిరిధీం...ధీం.నాదిరిధీం..నాదిరిధీం..
నాదిరిధీంనన..దింనన..తధిగిణతోం తకిట ఝం.తఝంతఝంత తఝం..తరిత ఝం..తరిత ఝం.తరిత...

నాదిరిధీంనన..దింనన..తధిగిణతోం తకిటఝం.తఝం తఝఝంత తఝంతరిత ఝం..తరిత ఝం.తరిత..నాదిరధీం...
ననన దిల్లిల్లాన దిల్లాన నాదిరిధీం.ధీం.నాదిరిధీం..నాదిరిధీం..నాదిరిధీం..
ననన దిల్లిల్లాన దిల్లాన నాదిరిధీం.ధీం.నాదిరిధీం..నాదిరిధీం..నాదిరిధీం..
ననన దిల్లిల్లాన దిల్లాన నాదిరిధీం...ధీం.నాదిరిధీం..నాదిరిధీం..నాదిరిధీం..
సొగసులూర హొయలుకోరి.నీ..దరి జే...రితినీ..
సొగసులూర హొయలుకోరినీ..దరిజే..రితిని..నీర క్షీర న్యాయమై మైమరచి సకల చరా చరమెల్ల పులకించి తీయని..
సొగసులూర హొయలుకోరినీ..దరిజే..రితిని..నీర క్షీర న్యాయమై మైమరచి సకల చరా చరమె పులకించి తీయని..
సొగసులూర హొయలుకోరీ.నీ..దరిజే..రితిని..నీర క్షీర న్యాయమై మైమరచి సకల చరా చరమె పులకించి..
తీయని హాయనిపించు చిరు రవళి నీ మురళీ మాధురీ...
తీయని హాయనిపించు చిరు రవళి నీ మురళీ మాధురీ...
తీయని సొగసులూర హొయలుకోరి.నీ..దరి జే..రితిని..నీర క్షీర న్యాయమై మైమరచి సకల చరా చరమె పులకించి..
తీయని హాయనిపించు చిరు రవళి నీ మురళీ మాధురీ...
తీయని హాయనిపించు చిరు రవళి నీ మురళీ మాధురీ...
తీయని హాయనిపించు చిరు రవళి నీ మురళీ మాధురీ...
తీయని హాయనిపించు చిరు రవళి నీ మురళిమాధురీ...
నాదిరిధీంనన..దింనన..తధిగిణతోం తకిట ఝం.తఝంతఝంత తఝం..తరిత ఝం..తరిత ఝం.తరిత...
నాదిరిధీంనన..దింనన..తధిగిణతోం తకిటఝం.తఝం తఝఝంత తఝంతరిత ఝం..తరిత ఝం.తరిత..నాదిరిధీం...
ననన తిల్లిల్లాన తిల్లాన నాదిరిధీం.ధీం.నాదిరిధీం..నాదిరిధీం..నాదిరిధీం..
ననన తిల్లిల్లాన తిల్లాన నాదిరిధీం.ధీం.నాదిరిధీం..నాదిరిధీం..నాదిరిధీం..
ననన తిల్లిల్లాన తిల్లాన నాదిరిధీం...ధీం.నాదిరిధీం..నాదిరిధీం..
నాదిరిధీంనన..దింనన..తధిగిణతోం తకిట ఝం.తఝంతఝంత తఝం..తరిత ఝం..తరిత ఝం.తరిత...
నాదిరిధీంనన..దింనన..తధిగిణతోం తకిటఝం.తఝం తఝఝంత తఝంతరిత ఝం..తరిత ఝం.తరిత..నాదిరధీం...
ననన తిల్లిల్లాన తిల్లాన నాదిరిధీం.. ననన తిల్లిల్లాన తిల్లాన నాదిరిధీం..
ననన తిల్లిల్లాన తిల్లాన నాదిరిధీం.ధీం.నాదిరిధీం..నాదిరిధీం..నాదిరిధీం..
ననన తిల్లిల్లాన తిల్లాన నాదిరిధీం.ధీం.నాదిరిధీం..నాదిరిధీం..నాదిరిధీం..
ననన తిల్లిల్లాన తిల్లాన నాదిరిధీం...ధీం.నాదిరిధీం..నాదిరిధీం..నాదిరిధీం..
నాదిరిధీం..నాదిరిధీం..నాదిరిధీం..
న్నా.ధిరిధీం..న్నా.ధిరిధీం..నాధిరిధీంమ్....ఆఆ...ఆ..ఆ.న...

శుక్రవారం, డిసెంబర్ 19, 2008

నాన్న తో షికార్లు !! మరికొన్ని..

నాన్న నేను అప్పుడప్పుడూ షటిల్ కూడా ఆడేవాళ్ళం. కారణం ఏంటో తెలియదు అనుకోకుండా మొదలు పెట్టాం కానీ ఎందుకో మరి మధ్యలోనే ఆపేసాం ఆ అలవాటు అలా కొనసాగించలేకపోయాం. ఇంకా ఒక టైం లో అయితే నాన్న కీ, నాకూ, మా తమ్ముడుకీ ఒకేలాంటి డ్రెస్ లు వుండేవి. తమ్ముడు నెలల పాపాయి అయితే నేనేమో మూడో నాలుగో చదువుతుండే వాడ్ని అనుకుంటా, మేము ముగ్గురం అలా ఒకే లాంటి బట్టలు వేసుకోడం ఎంత బాగుండేదో నాకైతే ఏదో గొప్ప ఫీలింగ్ "నాన్న లాంటి చొక్కానే నేను కూడా వేసుకున్నాను.." అని, ఎంత బాగుండేదో మాటలలో చెప్పలేను. ఇంకా నాన్న ఆఫీసు నుండి వస్తూ ఆఫీసు ఎదురుగా ఉండే షాపు నుండి వేరు శనగ పప్పుండలు, మైసూర్ పాక్, గులాబ్ జామూన్ లాంటి స్వీట్స్ తెచ్చే వారు. గులాబ్‍జామూన్ కోసమైతే ఉదయమో, మధ్యాహ్నం భోజనానికి వచ్చినపుడో బాక్స్ తీసుకు వెళ్ళేవారు ప్రత్యేకంగా. ఇప్పుడంటే యమ్ టీ ఆర్ వాడి పుణ్యమా అని గులాబ్ జామూన్ రెడీ మిక్స్ తో అరగంట లో చేసి అవతల పడేస్తున్నాం కానీ నా చిన్నతనం లో ఇవి చాలా అపురూపం. నేను ఇంజినీరింగ్ లో చేరాక కూడా, ఇంటికి వచ్చినప్పుడు తనని అడిగి మరీ పప్పుండలు తెప్పించుకునే వాడ్ని :-)

మామూలు గా అమ్మమ్మ వాళ్ళ ఊరికో, నాన్నమ్మ వాళ్ళ ఊరికో కాకుండా ఎక్కడికైనా వేరే ఊర్లకి వెళ్ళడం అంటే ముందు గుర్తొచ్చేది గుంటూర్. నాకు నాలుగో తరగతి నుండే -7 పవర్ తో ఉన్న కళ్ళద్దాలు వాడాల్సి వచ్చింది అంటే సోడాబుడ్డి కళ్ళద్దాలు అనమాట. క్లాస్ లో చివరి బెంచ్ లో కూర్చుంటే బోర్డ్ కనపడక పక్కన వాడిని అడగడమో లేదా వాడి నోట్స్ చూసి రాయడమో చేస్తుండే సరికి, అది గమనించిన మా శ్యామ‍లా టీచర్ మా అమ్మ వాళ్ళకి చెప్పింది. అప్పట్లో నరసరావుపేట లో మంచి కళ్ళ డాక్టర్ లేడని నన్ను గుంటూర్ లో దయాకర్ గారికి చూపించే వాళ్ళు. సో ఆరు నెలలకు ఒక సారో లేక సంవత్సరానికి ఒక సారో నాన్న నన్ను గుంటూర్ తీసుకు వెళ్ళేవారు. కొన్ని సార్లు అమ్మ కూడా తీసుకు వెళ్ళేది. రైలు ప్రయాణం తో మొదలయ్యే మా ట్రిప్ లో, రైలు ముందుకు వెళ్తుంటే వేగంగా వెనక్కు వెళ్ళే ఇళ్ళు, చెట్లు, పొలాలు, పక్క ట్రాక్ మీద మరింత వేగంగా వెళ్ళే రైలు, లేతపసుపు రంగులో నాన్న గడ్డం చేసుకునే బ్లేడ్ అంత సైజ్ ఉండే దళసరి కాగితం పై చిన్న చిన్న అక్షరాలతో ముద్రించిన టిక్కట్, (దాన్ని ఇంటికి వచ్చాక పొరలు పొరలు గా చించడమంటే నాకు చాలా ఇష్టం) డాక్టర్ గారి మేడమీదకి మెట్లు, ఆయన రూమ్ లో చల్లని గాలి వచ్చే A/C, ఇంకా గుంటూరు లో మేం చూసిన A/C సినిమా హాల్లోని హిందీ సినిమా, అవన్నీ వింతలు విడ్డూరాలే.

ఓ సారి గుంటూర్ మెడికల్ కాలేజి లో మెడికల్ సైన్సు ఎగ్జిబిషన్ జరిగితే దానికి కూడా వెళ్ళాం అది కూడా నాకు బాగా గుర్తు ఎంత మంది జనమో గ్రూపులు గ్రూపులు గా పంపించే వారు మా టైమ్ వచ్చే సరికి సాయంత్రమయ్యింది ఇంటికి వెళ్ళే సరికి బాగా రాత్రవుతుంది అని అనుకున్నా అలానే రోజంతా ఎండని లెక్క చేయకుండా కాలేజి గ్రౌండ్ లో లాన్ మీద అక్కడక్కడా నానా తిప్పలు పడుతూ ఎదురు చూసి చూసి సాయంత్రమ్ ఎప్పుడో కాలేజి అంతా తిరిగి చూసాం. అప్పుడు నాన్న నువ్వు పెద్ద అయ్యాక మెడిసిన్ చదివినప్పుడు ఇక్కడ తిరుగుతావ్, ఇలాంటి టేబుల్ మీద ఆపరేషన్ చేయాలి అదీ ఇదీ అని చాలా చెప్పారు కానీ నేను తన ఆ ఒక్క కోరిక మాత్రం తీర్చలేకపోయాను. అది ఒక్కటి కొంచెం బాధ అనిపిస్తుంటుంది అప్పుడప్పుడూ కానీ, నా బదులు చెల్లాయి, తమ్ముడు ఇద్దరూ డాక్టర్ చదువుతూ ఆ లోటు తీర్చారనుకోండి అది వేరే విషయం.

తరువాత నన్ను ఇంటర్ కోసం విజయవాడ దగ్గర లోని ఈడ్పుగల్లు లో సిద్దార్ద రెసిడెన్షియల్ కాలేజి లో చేర్పించటానికి తీసుకు వెళ్ళారు ఒక పెద్ద సిటీ లో ఊరంతా తిప్పి కృష్ణా బేరేజి అవీ చూపెట్టి, ట్రంకు పెట్టే, పరుపు, బక్కెట్ లాంటివి కొనిపించి బయట హోటల్లో బోజనం చేసేంత వరకూ అంతా బాగుంది కానీ సాయంత్రం నాన్న ఇక బయల్దేరతాను అన్నపుడు మాత్రం దిగులు అనిపించింది. అక్కడ ఇంటర్ అయిపోయాక మళ్ళీ వైజాగ్ లో ఇంజినీరింగ్ లో చేరడానికి నేను నాన్న బయల్దేరి వెళ్ళాం. రోజంతా కాలేజి లో అప్ప్లికేషన్ పూర్తి చేసి, ఫీజులు కట్టి, హాస్టల్ లో చేరి లగేజి హాస్టల్ లో పడేసి సరదాగా అలా బీచ్ కి వెళ్దాం అని మా ఇంజినీరింగ్ కాంపస్ నుండి సి.బి.ఐ, వాల్తేర్ మీదుగా నడక ప్రారంభించాం అలా చాలా దూరం నడిచాం కానీ బీచ్ ఎక్కడా కనపడదేంటి అదీ కాక ఎదురు గా ఏదో పెద్ద గోడ లా ఉంది బహుశా బీచ్ కీ రోడ్ కీ మధ్య ఒక పెద్ద గోడ కట్టారేమో అనుకుంటూ యమ్.వి.పి కాలనీ వరకు వచ్చినా మాకు విషయం అర్ధం కాలేదు చివరకి దదాపు బిచ్ రోడ్ కి వచ్చాక అప్పుడు అర్ధమయ్యింది మేము ఇప్పటి వరకూ గోడ అని అనుకుని చూస్తూ వస్తున్నది నిజానికి సముద్రమనీ అవతలి ఒడ్డు అనేది కనుచూపు మేర లో లేకపోడం వలన నీళ్ళే అలా కనిపిస్తున్నాయ్ అని ముందు నాన్న చెప్తే నమ్మ లేదు కానీ తర్వాత నాకు అర్ధమయ్ చాలా హాశ్చర్యపడిపయేసాను.

నన్ను ఇలా వేలు పట్టుకుని నడిపిస్తూ రక రకాల ప్రదేశాలు తిప్పిన నాన్న తో నాకు ఉద్యోగమొచ్చిన చాలా రోజుల తర్వాత ఓ రోజు ఢిల్లీ నుండి బెంగళూరు కు విమానం లో కలిసి ప్రయాణం చేయడం నా జీవితం లో మరచి పోలేని అనుభవం. నాన్నకి అదే మొదటి విమాన ప్రయాణం, అప్పటికే నేను మా ఐబీయమ్ వాడి పుణ్యమా అని అమెరికాకి అనకాపల్లికి తేడా లేకుండా ఓ ఐదారు ట్రిప్పులు వేసాను. కానీ అదేంటో అన్ని సార్లు నేను ఒక్కడ్నే కనీసం ఒక ఫ్రెండ్ కూడా దొరికే వాడు కాదు కంపెనీ కి అలాంటిది మొదటి సారి ఒక తెలిసిన వాళ్ళు అదీ నాన్న తోడు ఉండడం ఎంత బాగుందో. ఆ రోజు ఎంత ఆనందం గా ఉన్నానంటే. జెట్ ఎయిర్లైన్స్ విమానం కేన్సిల్ అయి కొన్ని గంటల తర్వాత వెళ్ళే మరో విమానం లో టిక్కట్ ఇచ్చారు చెకిన్ చేయడానికి వెళ్ళినప్పుడు ఓకే నో ప్రాబ్లం అని నా ఆనందంలో నేనున్నాను. ఆవిడ ఓ నిముషం అవాక్కయి సార్ కేన్సిల్ అయిందని తెల్సిన ఇంత మంది లో నవ్వుతూ జవాబిచ్చింది మీరే సార్ అని చెప్పింది. "నా ఆనందం నీకేం తెలుసు లే కానీ బోర్డింగ్ పాస్ ఇవ్వు తల్లీ !!" అని మనసులొ అనుకుని అలవాటు ప్రకారం ఓ చిన్న నవ్వు నవ్వాను. ఆ తర్వాత లాంజ్ లోని తాజ్ లో ఫ్రీ ఫుడ్ ఎంజాయ్ చేసి నాన్న ని విమానాశ్రయం అంతా తిప్పి గేలరీ నుండి చిన్న పెద్ద విమానాలని దాన్లో భోజనం, లగేజ్ ఎలా లోడ్ చేస్తారో , ఫ్యూయలింగ్ లాంటివన్నీ ఎలా చేస్తారో, ఇలా నేను నాన్న కి విమాన ప్రయాణం గురించిన వివరాలు అన్నీ వివరంగా చెప్తుంటే నా ఆనందం మాటలలో చెప్పలేను.

ఇవన్నీ చదివి నాన్న ఏమంటారో :-) "హ హ భలే రాసావు గా" అంటారో లేక "అన్ని విషయాలు భలే గుర్తున్నాయే.." అని అంటారో చూడాలి !!

ఇక శలవా మరి ...

--వేణూ శ్రీకాంత్

గురువారం, డిసెంబర్ 18, 2008

ఈ రోజు ఎక్కడికి వెళదాం నాన్నా ?

నా చిన్నతనం లో నాకు అత్యంత ఇష్టమైన పనుల లో నాన్న తో షికారు కి వెళ్ళడం ఒకటి. పాపం రోజంతా ఆఫీసు లో అలసి పోయి వచ్చినా ఓపికగా పార్కుకో, మార్కెట్ కో లేదంటే ఏదైనా పని ఉంటే అక్కడికి తన తో పాటు నన్నూ తీసుకు వెళ్ళేవారు నాన్న. నరసరావుపేట్ లో గాంధీపార్క్ కూరగాయల మార్కెట్ రెండూ ఎదురుబొదురు గానే ఉండేవి. పార్కు లో జారుడు బల్ల, ఊగుడు బల్ల (Seasaw), ఉయ్యాల ఇలాంటి వాటితో మిగిలిన పిల్లలతో కలిసి ఆడుకునే వాడిని. లేదంటే నాన్న వాటర్ ఫౌంటైన్, పూల మొక్కల పక్కన బెంచ్ మీద కూర్చుని వాళ్ళ ఫ్రెండ్ తో మాట్లాడుతుంటే నేను ఫౌంటైన్ ని వచ్చేపోయే జనాన్ని చూస్తూనో, లేదంటే పార్కు పక్కనే ఉన్న ట్రాక్ పై ఏదైనా రైలు వస్తే దాన్ని చూస్తూనో కాలం గడిపేసే వాడిని. నేను కొంచెం పెద్దయ్యాక అయితే, నాన్న ఫ్రెండ్ ఒకాయన "మీ ఇద్దరూ ఏదో ఫ్రెండ్స్ లా కలిసి ఊరంతా భలే తిరుగుతారోయ్.." అని అంటూ ఉండేవారు.

లా పార్కులో కొంత సమయం గడిపాక మార్కెట్ కి వెళ్ళేవాళ్ళం. అక్కడ షాప్ వాళ్ళు నాన్న ని పేరుతో పలకరించి ఫలానా కూర తాజా గా వచ్చిందంటూ కూరలు అందివ్వడం. బెండకాయలు చివర్లు తుంచడం బీరకాయలో, సొరకాయలో పొట్లకాయలో అయితే గోరుతో గుచ్చి లేతగా ఉందో లేదో చూడటం ఇలాంటివన్నీ చేస్తుంటే గమనించి ఒకో రోజు ఒకో దాని గురించి అడిగేవాడ్ని అలా ఎందుకు చేసారు అని తను ఓపికగా వివరించి చెప్పేవారు. మా కాంపౌండ్ లో అంతా "మీ అమ్మకి నువ్వు డిటెక్టివ్ లా పని చేస్తావోయ్ అందుకే నిన్ను పంపిస్తుంది " అనో లేదా "మీ నాన్న నీ చేత సంచి మోయించడానికి తీసుకువెళ్తున్నారోయ్" అని అంటూనో కాన్‌స్పిరసీ లు లేవనెత్తడానికి ప్రయత్నించే వారు. కానీ నాకు మాత్రం మేమిద్దరమూ అలా నడుచుకుంటూ వెళ్తుంటే నాన్న చెప్పే బోలెడు కబుర్లు అంటే భలే ఇష్టం.

రోడ్డుకీ ఏవైపున నడవాలి ? ట్రాఫిక్ రూల్స్ ఎందుకున్నాయి అందరూ పాటించినా లేకపోయిన మనం పాటించాల్సిన అవసరం ఎందుకు ఉంది ? దార్లోనో సినిమా హాల్లోనో పార్కు లోనో ఎవరన్నా తెలిసిన వాళ్ళు కనిపిస్తే వాళ్ళ వైపు వేలు చూపెడుతూ అరవడం లాంటివి చేయకూడదు ఇలాంటి చిన్న చిన్న విషయాలే చాలా చక్కగా అర్ధమయ్యేలా చెప్పేవారు. ఒకో రోజు జరిగిన సంఘటనల పట్టీ, ఎదురైన వాళ్ళను పట్టీ, తిరిగే ప్లేసులని పట్టీ మా టాపిక్ లు ఉండేవి. నేను కొంచెం పెద్దయిన తర్వాత మొదటి సారి ఒంటరిగా ఎక్కడికో వెళ్ళాల్సి వచ్చినపుడు నాన్న చెప్పిన విషయాలు అలానే గుర్తు చేసుకుని తను చెప్పినట్లే నడవడం నాకింకా గుర్తుంది. నా ఎదుగుదలలో నాన్న చెప్పిన అలాంటి పాఠాల పాత్ర మరచిపోలేనిది.

ఒకోసారి ఒంటరిగా బెంగళూరు లో ఉన్నప్పుడు ఏ శాంతి సాగర్ కో వెళ్ళి సాంబార్ ఇడ్లీ అని ఆర్డర్ చేయగానే వాడు రెండు స్పూన్ లు వేసి తెస్తే అది చూడగానే ఒకో సారి నాన్న హోటల్ కి తీసుకు వెళ్ళి అక్కడ సాంబార్ ఇడ్లీ రెండు స్పూన్ లతో ఎందుకు తినాలి, ఎలా తినాలి అని వివరించిన మొత్తం ఎపిసోడ్ గుర్తొస్తుంది. ఇంకా నరసరావుపేట్ లో గడియారం స్తంభం దగ్గర ఒక కేరళా మిలటరీ హోటల్ ఉండేది అక్కడ పరాఠా షారువా వాటితో నంజుకోడానికి ఆ పక్కనే చక్రాల్లా కోసిన ఉల్లిపాయలు :-) అన్నీ ఎంత వింతగా ఉండేవో చూడటానికి... " ఇలా తింటేనే రుచి రా... " అని భలే చెప్పేవారు. ఇంకా మేమిద్దరం కలిసి కోటప్ప కొండ తిరనాలకి వెళ్ళడం కూడా ఒక మరిచి పోలేని అనుభవం. మామూలు
బస్ స్టాండ్ కి కొంచెం దూరం గా ఒక పెద్ద గ్రౌండ్ లో ప్రత్యేకం గా కర్రలతో కట్టిన క్యూలు, జనాన్ని కంట్రోల్ చేయడానికి పోలీసులూ వాలంటీర్లు చేసే హడావిడి, ఎఱ్ఱ బస్సులు, రాత్రులు నిద్ర మేలుకుని నాన్నతో కలిసి కొండ ఎక్కడం, మళ్ళీ తెల్ల వారు ఝామున నిద్ర మత్తుతో తిరిగు బస్ లో ప్రయాణం, తెల్లారే వరకూ నిద్ర పోకూడదు అని అంటూ నాన్నా నేను ఆ చుట్టు పక్కల తగిలే ఊర్ల గురించి, వాళ్ళ అలవాట్ల గురించి, కొండ గురించి, తిరనాల గురించి, బస్ గురించి, కండక్టరు గురించీ, డ్రైవరు అదే పనిగా ఉపయోగించే గేర్ రాడ్ గురించీ చెప్పుకున్న కబుర్లు అంతా ఓ వింత అనుభూతి.

మా ఇల్లు రైల్వే స్టేషన్ కి దగ్గర లో ఉండేది, అంటే మా పెరడు తర్వాత కొంచెం దూరం నడవాల్సి ఉంటుంది కానీ, మధ్యలో చెట్లు, చిన్న రోడ్డూ, తుప్పలూ తప్ప ఏమీ ఉండేవి కావు. అప్పట్లో ఇన్ని రైళ్ళు కూడా తిరిగేవి కావు కాబట్టి మాకు పెద్దగా ఇబ్బంది ఉండేది కాదు. ఆ ఇంట్లో ఉన్నపుడు ఒక సారి గుంటూర్లో జెమినీ సర్కస్ వచ్చింది, మాకు వెళ్ళడానికి కుదర్లేదు కానీ ఆ సర్కస్ లోని జంతువులని నరసరావుపేట మీదుగా గూడ్సు బండి లో తరలిస్తూ మా ఊరిలో ఒక రోజంతా ఆపారు. అప్పుడు నాన్న నన్ను గూడ్సు దగ్గరకు తీసుకు వెళ్ళి సందుల్లోంచి జంతువులని చూపించడం ఎప్పటికీ మర్చిపోలేను. హిప్పో ని ఐతే ఒక పెద్ద నీళ్ళ తొట్టి ని గూడ్సు డబ్బాలో ఉంచి దాని నిండా నీళ్ళు నింపి పైన కప్పు లేకుండా అలానే ఫ్రీగా వదిలేసారు మిగతా జంతువుల కన్నా అదే బాగా కనిపించింది లెండి నాన్న భుజం మీద ఎక్కించుకుని చూపించారు అందుకే అంతలా గుర్తుండిపోయింది. ఒక పక్క భయం భయం గానే అయినా వాటిని అలా చూడటం దాని గురించి దదాపు ఓ నెల రోజులు కధలు కధలు గా చెప్పడం ఎలా మర్చిపోగలను.

చిన్నప్పుడు ఏంటి లెండి మొన్న ఆగస్ట్ లో ఇండియా వెళ్ళినపుడు కూడా నాన్నతో తిరుగుతుంటే ఆ ఆనందమే వేరు ఇప్పుడు పెరుగుతున్న సౌకర్యాల వలనా, ఇంకా ఈ వయసులో తనని ఎక్కువ కష్టపెట్టడం ఎందుకు లే అని ఎక్కువ నడిపించలేదు కానీ తనతో కలిసి వెళ్తుంటే చిన్నప్పటి జ్ఞాపకాలు గుర్తొచ్చి గొప్ప సరదాగా అనిపించింది... సరే ఇక నిద్ర వస్తుంది, నాన్నతో కలిసి తిరిగిన ఊర్ల గురించి మరికొన్ని కబుర్లు రేపటి టపాలో...

అంత వరకూ శలవా మరి...
--వేణూ శ్రీకాంత్.

బుధవారం, డిసెంబర్ 17, 2008

జన్మదిన శుభాకాంక్షలు భాస్కరా


ఆ చేత్తో ఓ నాలుగూ, ఈ చేత్తో ఓ నాలుగూ, మొత్తం ఓ ఎనిమిది బ్లాగులు అవలీలగా నడిపిస్తూ, వివిధ రకాలైన దేశ విదేశీ వంటలను సుళువు గా ఇంట్లోనే చేసుకునే విధానం గురించి వైవిధ్యభరితమైన తన శైలి లో వివరిస్తూ, బ్రహ్మచారుల పాలిటి అభినవ నలభీముడి గానే కాక.. నాన్న , నా.యస్.యల్.ఆర్.కన్ను బ్లాగుల ద్వారా అనతి కాలం లోనే బ్లాగ్ లోకం లోని అందరి అభిమానాన్ని చురగొన్న పలనాటి ముద్దు బిడ్డ "భాస్కర్ రామరాజు" గారి పుట్టిన రోజు డిశంబర్ 17. ఈ సంధర్భం గా తనకి హార్ధిక జన్మదిన శుభాకాంక్షలు.

మీరిలాగే సంపూర్ణ ఆయుఃఆరోగ్య ఐశ్వర్యాలతో నవ్వుతూ నవ్విస్తూ చిరకాలం వర్ధిల్లాలని ఆశిస్తూ...

--వేణూ శ్రీకాంత్.

సోమవారం, డిసెంబర్ 08, 2008

అనగనగా ఓ డిశంబర్ 6 !!!

ఈ తేదీ వినగానే చాలా మందికి గుర్తొచ్చేది బ్లాక్ డే... బాబ్రీ మసీదుని కూల్చివేసిన రోజు... ఇన్ని సంవత్సరాల తర్వాత కూడా ఈ రోజు ఎక్కడ ఏ తీవ్రవాది విరుచుకు పడతాడో అని ప్రభుత్వం అప్రమత్తం గా ఉండే రోజు. అయితే సాధారణం గా పొలిటికల్ టపాలు రాసే అలవాటు లేని నీ బ్లాగ్ లో ఈ ప్రస్తావన ఎందుకు రా అంటారా... వస్తున్నా అక్కడికే వస్తున్నా... ఈ దుస్సంఘటన జరగడానికి చాలా కుంచెం సంవత్సరాలకి పూర్వం సరిగ్గా ఇదే రోజు నేను పుట్టాననమాట. నేను టీనేజ్ లో ఉన్నంతవరకూ కూడా ఈ రోజు నాకు మాత్రమే ప్రత్యేకం కానీ ఇది జరిగిన తర్వాత అందరూ ప్రత్యేకం గా గుర్తు పెట్టుకునే రోజయిపోయింది. ఈ రోజు ఇలాంటి సంఘటన జరగడం బాధాకరం. నా ఫ్రెండొకడు అన్నాడు ఇదీ బాగానే ఉంది లేరా వార్తల్లో బ్లాక్ డే గురించిన న్యూస్ తో నీ పుట్టినరోజన్న విషయం పేపరు వాళ్ళే నీ ఫ్రెండ్స్ కి గుర్తు చేస్తారు అని కానీ ఇలాంటి వార్త తో నా పుట్టిన రోజు గుర్తు చేయడం నాకు ఏమాత్రం ఇష్టం లేదు కానీ ఏం చేస్తాం లైఫ్ ఈజ్ జిందగీ !!

సరే అసలు ఈ టపా ఎందుకు రాయాలనుకున్నా అంటే ఉదయం నా ఫ్రెండ్ ఒకరు విష్ చేస్తూ ఊరుకోకుండా చిన్నప్పుడు పుట్టిన రోజంటే అదో పెద్ద పండగ లా ఉండేది కనీసం ఒక నెల ముందు నుండే ప్లానింగ్ స్టార్ట్ చేసే వాళ్ళం కానీ ఇప్పుడు అదంతా ఏం లేదు... అంటే మనం ఇప్పుడు పిల్లలం కాదు కదా అనేం కాదు కానీ ఇప్పటి లైఫ్ రేస్ లో పుట్టిన రోజు ఎప్పుడు వస్తుందో ఎప్పుడు వెళ్ళిపోతుందో కూడా గుర్తుండటం లేదు అని ఒక్క సారి గా నన్ను బాల్యం లోకి తీసుకు వెళ్ళింది. ఆ తర్వాత రోజంతా అప్పుడప్పుడూ అదే ఆలోచిస్తూ టపా రాసేయాలని కూర్చున్నాను. తను చెప్పింది చాలా నిజం అనిపించింది చిన్నపుడు ఎంతో అనందం గా జరుపుకున్న రోజును వయసు పై బడే కొద్దీ ఎందుకు వదిలేయాలి. మరో సంవత్సరాన్ని సక్సెస్‌ఫుల్ గా పూర్తి చేయగలగడానికి మనకి దొరికిన అవకాశాన్ని మనం సెలెబ్రేట్ చేసుకోవడానికి ఎందుకు ఆలోచించాలి అనిపించింది. మనసులో ఏదో మూల మరో సంవత్సరం వయసు మీద పడుతుంది అన్న బాధ ఉన్నా నామటుకు నాకు మాత్రం నా పుట్టినరోజు ప్రత్యేకమే....

సరే ఇక విషయానికి వస్తే నేను పుట్టినప్పుడు అద్భుతాలేమీ జరగలేదు ఓ ప్రశాంతమైన గురువారం తెల్లవారు ఝామున పుట్టానుట. మరీ చిన్నతనం లో పుట్టిన రోజులు ఎలా జరుపుకున్నానో నేనెప్పుడూ అమ్మను అడగలేదు నాకేమీ గుర్తులేదు. కానీ కొంచెం ఊహ తెలిసాక పుట్టిన రోజంటే చాలా ప్రత్యేకం గా ఉండేది. కాస్త ఊహ తెలిసే టైం కి మేము నరసరావు పేట్ వచ్చేసాం. పండగలప్పుడు కొత్త బట్టలు కొంటే అచ్చి రాలేదు అని మా ఇంట్లో పండగలకి ప్రత్యేకం గా బట్టలు కొనే అలవాటు లేదు దాని బదులు శ్రావణ మాసం లో ఒకే సారి కొనే వారు, మళ్ళీ పుట్టినరోజుకి కొనే వారు. కాకపోతే శ్రావణం తోనే పండగల సీజన్ మొదలయ్యేది కాబట్టి పండగలకి కొత్త బట్టలు లేవనే బాధ ఎప్పుడూ ఉండేది కాదు సంక్రాంతి టైం కి కొంచెం పాత పడేవి కానీ మిగతా పండగల టైం కి బట్టలన్నీ కొత్తగానే ఉండేవి. నాకైతే పుట్టినరోజు బట్టలు సంక్రాంతి టైం కి కూడా కొత్తగా ఉండేవి. ఇప్పుడు ఆలోచిస్తుంటే అనిపిస్తుంది ఎందుకో కానీ నాకెప్పుడూ పండగలకి ప్రత్యేకం గా డ్రెస్ లు లేవనే బాధ అస్సలు ఉండేది కాదు, అమ్మా నాన్న లు చూపించే ప్రేమ ముందు ఇలాంటి చిన్న విషయాలు అన్నీ కొట్టుకు పోయేవనుకుంటా.

మా ఇంట్లో పుట్టిన రోజులు చాలా ప్రత్యేకం గా జరిపే అలవాటు ఉండేది మినిమం ఒక రెండు మూడు వారాల ముందు నుండే కొత్త బట్టల విషయం గురించి డిస్కషన్ జరుగుతుండేది మరి టైలర్ టైం కి కుట్టి ఇవ్వాలి కదా మా టైలరు ఒకో సారి వెంటనే ఇచ్చే వాడు కానీ ఒకో సారి చాలా టైం తీసుకునే వాడు అందుకని నాకు కాస్త టెన్షన్ ముందు ఇవ్వకపోతే టైం కి అందివ్వడేమో అని. కానీ పాపం తను ఎప్పుడూ లేట్ చేయలేదు అనుకోండి. సో బట్టలు సెలెక్షన్ అయ్యాక స్వీట్స్. ముందు రోజు సాయంత్రం అయిదింటి నుండే నాకు గాబరా మొదలయేది నాన్న గారు టైం కి వస్తారా లేదా వీలవుతుందా లేదా అని :-) తను వచ్చాక కాఫీ టిఫిన్ లు అయ్యక అమ్మా నాన్న మరోసారి ఏమేం తేవాలో మాట్లాడుకుని నేనేమన్నా మధ్య లో మార్పులు చేర్పులు చెప్తే అవి చేసి లిస్ట్ తయారయ్యాక ఒక పెద్ద గ్రీన్ కలర్ బుట్ట ఉండేది అది తీసుకుని బజారుకి వెళ్ళేవారు.

మా నరసరావు పేట లో మల్లమ్మ స్వీట్‌షాప్ అని ఒకటుంటుంది చాలా ఫేమస్. పసలపూడి కధలు చదివిన వారికి ఎర్రనూకరాజుగారి జంక్షన్ కధ గుర్తుండి ఉంటుంది. మా మల్లమ్మ గారికి ఆ కధకి బోలెడు పోలికలు ఉన్నాయి మా ఊరిలో ఆ స్వీట్ షాప్ ఉన్న చోటుకి మల్లమ్మ సెంటర్ అన్న పేరు వచ్చిందంటే అర్ధం చేసుకోండి. మొదట్లో ఆవిడ అక్కడ బజ్జీలు పుణుగు లూ లాంటి చిరుతిళ్ళు వేసి అమ్మేది ఆతర్వాత ఆ పక్కనే ఓ స్వీట్ షాప్ పెట్టి పెద్ద వ్యాపారం చేసి బాగా సంపాయించినా ఓపిక ఉన్నంతవరకు ఆ స్వీట్షాప్ పక్కనే బాండీ ముందు కూర్చునే ఉండేది. ఊపిరున్నంతవరకూ తనకి అన్నం పెట్టిన ఆ చిన్న వ్యాపారాన్ని మాత్రం వదల్లేదావిడ. ఆవిడ ఉన్నంత వరకూ ఆ స్వీట్ షాప్ వైభోగమే వేరు వాటి రుచి ఇంకేక్కడా దొరికేది కాదు, మరి ఏం జరిగిందో కానీ ఆవిడతో పాటే ఆ బజ్జీల కొట్టూ, స్వీట్స్ లోని రుచీ, షాప్ లో కళా అన్నీ వెళ్ళిపోయాయి, కొడుకులు అంత సమర్ధవంతం గా నిర్వహించలేకపోయారు. .

అప్పట్లో నాన్న మల్లమ్మ స్వీట్‌షాప్ నుండే తెచ్చేవారు. రెండు మూడూ వెరైటీ లు కొంచెం ఎక్కువ తీసుకు వచ్చే వారు అంటే ఒకోటీ రెండు మూడూ కేజీ లు ఇవి అందరికీ పంచడానికి అనమాట. ఇక ఇంట్లోకి అని షాప్ లో ఉన్న అన్ని స్వీట్స్ రకానికి 150 / 200 గ్రాముల చొప్పున కనీసం ఒక 10 రకాలు తీసుకు వచ్చేవారు. అవన్నీ పుట్టిన రోజు నాడు ఒకో ప్యాక్ విప్పుతుంటే చూస్తుండటం ఒక గొప్ప సరదా. ఇక తను తెచ్చే స్వీట్స్ లో ప్రత్యేకం అంటే సోన్ హల్వా...(పక్కన ఫోటోలో ఉన్నది) చాలా గట్టిగా ఉండి పెద్ద చాక్లెట్ లాగా ఉంటుంది దాని తయారీకోసం ముడి సరుకు బాంబే నుండి తెప్పిస్తారట అని చెప్పేవారు నాన్న, బోలెడు నెయ్యి పోసి చాలా రుచిగా చేసే వాళ్ళు. ఇంకా వాటి పేరు తెలీదు కాని చిన్న చిన్న రసగుల్లాలాగా ఉంటాయ్ అవికూడా ప్రత్యేకం గా ఉండేవి. ఇంకా జీడిపప్పు తో చేసే మిఠాయి కూడా భలే ఉండేది. ఇక లడ్డూ, జాంగ్రీ మైసూర్పాక్ ఇలాంటివే కాకుండా ప్రతి ఏడూ ఏవో ఒక కొత్త రకాలు భలే చేసేవాళ్ళు ఆ షాప్ లో నాన్న కూడా మిస్ కాకుండా ప్రత్యేకం గా ఉన్నవి చూసి తెచ్చేవారు. కాని పాపం ఎంత జాగ్రత్త గా తెచ్చినా అమ్మ ఏదో ఒకటి కామెంట్ చేస్తూనే ఉండేది ఇవి తక్కువ తెచ్చావ్ ఇవి మర్చిపోయావ్ అని అంటూ కాని నాన్న ఎప్పటిలానే చిద్విలాసం గా నవ్వుతూ వింటుండేవారు. మా పుట్టిన రోజు నాడు పాపం నాన్న కి ఇవి తప్పని అక్షింతలు :-) అంటే అమ్మ గయ్యాళి అని కాదు పిల్లలకి ఇంకా బాగా చేయాలి అనే అతి ప్రేమ అనమాట.

స్వీట్స్‌తో పాటు కొన్ని రకాల హాట్ ఇంకా రెండు రకాల చాక్లెట్స్ తెచ్చేవారు బాగా చిన్నపుడు గ్రీన్ కలర్ రేపర్ లో ఉండే న్యూట్రిన్ చాక్లెట్స్ ఎక్కువ అందరికీ ఇవ్వడానికి తెస్తే మెలోడీ మాఇంట్లోకి ఇంకా కొందరు ప్రత్యేకమైన వారికి ఇవ్వడానికి తెచ్చేవారు. తర్వాత మహలాక్టో, ఆశా, మ్యాంగో బైట్, కాఫీ బైట్, క్యాడ్బరీస్, అల్పెన్లీబ్ ఇలా ఆ కాలం లో పేరు పొందిన వి అలా మారుతూ వచ్చాయి. ఇంక కేక్ విషయానికి వస్తే పుట్టిన రోజు పూట కత్తులూ కొయ్యడాలు ఏమిటి రా నో కేక్ అనేది అమ్మ. కాకపోతే చెల్లాయి తమ్ముడూ కొంచెం పెద్దయ్యే సరికి మెల్లగా దానికి కూడా గ్రీన్ సిగ్నల్ ఇచ్చేసిందనుకోండి. సరే ఆ స్వీట్స్ అన్నీ ఒక చిన్న పళ్ళెం లో దేవుడికి నైవేద్యం గా మరో పెద్ద పళ్ళెం లో మాకు సర్దేసి దేవుడికి కి నైవేద్యం గా పెట్టేసి అప్పటికే తలస్నానం చేసి కొత్త బట్టలు వేసుకుని రడీ గా ఉన్న నాతో దండం పెట్టించేసి పెద్ద పళ్ళెం ఎదురుగా కూర్చోబెట్టేవారు. ఆ తర్వాత నాన్న తో మొదలు పెట్టి వరసగా ఇంట్లో అందరూ ఒక్కొక్కరూ ఒకరి తర్వాత ఒకరు స్వీట్స్ హాట్ లలో నుండి కొన్ని రకాలు నోట్లో పెట్టి తినిపించే వారు అలాగే నేను వారికి తినిపించే వాడ్ని :-) నాన్న కొంచెం తక్కువ తక్కువ పెడితే అమ్మ చాలా పెట్టేది. ఇక చెల్లాయ్ తమ్ముడూ తో అయితే యే స్వీట్ బాగుందో చూసుకుని ఆ స్వీట్ ఎక్కువ తినిపించుకునే వాళ్ళం. ఇలా తినిపించుకోడం అయ్యాక అమ్మ ఇంటి దగ్గరి వాళ్ళకి ఇవ్వడానికి సర్ధడం లో మునిగిపోయేది మా పిల్లల బేచ్ ఏమో చాక్లేట్స్ వేసుకుని అందరికీ పంచడానికి వెళ్ళేవాళ్ళం. నాన్న పేపర్ అందుకుంటే మా పిన్ని ఏమో నాకు ఎంతో ఇష్టమైన సేమ్యా సగ్గుబియ్యం పాయసం చేయడం మొదలు పెట్టేది. కానీ అందరిలోకి యువరాజుని మాత్రం నేనే కర కరలాడే కొత్త బట్టలతో పొద్దున్నే పరగడుపున తిన్న స్వీట్స్ వల్ల వచ్చిన భుక్తాయాసం తో ఆపసోపాలు పడుతూ అటూ ఇటూ తిరుగుతూ ఉండేవాడ్ని :-)

స్కూల్ ఉన్న రోజులలో అయితే స్కూల్ కి, పిల్లలకోసం చాక్లెట్స్ ఇంకా టీచర్స్ కోసం స్వీట్ ప్యాకెట్ పట్టుకెళ్ళే వాడ్ని ప్రతీ పీరియడ్ లోనూ వచ్చిన టీచర్ కి లేచెళ్ళి స్వీట్ ప్యాకెట్ ఇవ్వడం ఆయన ఏంటి రా అని అడగడం పిల్లలంతా నాకన్నా ముందే ఈ రోజు వాడి పుట్టిన రోజు సార్ అని చెప్పడం నాకు ఇప్పటికీ గుర్తుంది. కానీ ఇప్పుడు తలచుకుంటే అనిపిస్తుంది ఆర్ధిక ఇబ్బందుల వల్ల నాలా చేసుకోలేని పిల్లలు బాధపడేవాళ్ళేమో పాపం. కానీ చాలా మంది చాక్లెట్స్ అయితే ఇచ్చేవారు లెండి. ఈ రోజు ఖచ్చితం గా చేసే ఇంకో పని అమ్మమ్మా వాళ్ళ ఇంటికి వెళ్ళడం. ప్రత్యేకం గా సర్దిన స్వీట్స్ పాయసం తో అమ్మమ్మా తాతయ్య ల దగ్గరికి వెళ్ళి ఆశీస్సులు తీసుకుని రావడం మాత్రం మర్చిపోకుండా ఖచ్చితం గా చేసేవాడ్ని. ఒకవేళ స్కూల్ లేకపోతే కొందరు ముఖ్యమైన ఫ్రెండ్స్ ని ఇంటికి పిలిచి స్వీటు హాటు కూల్ డ్రింక్ ఇచ్చేవాళ్ళం. కాకపోతే నేను ఇలా చేసింది తక్కువేలెండి. మా తమ్ముడూ చెల్లాయిలకి పాపం ఈ అవసరం పడేది. ఎందుకో తెలీదు పుట్టిన రోజుకి వచ్చిన బహుమతులు నాకు పెద్దగా గుర్తు లేవు. నేను ఇండియా లో ఉన్నంత కాలం ఎక్కడ ఉన్నా ఇంటికి వచ్చి పుట్టిన రోజు ఇంచు మించు ఇలాగే జరుపుకునే వాడ్ని. కాలేజ్ లో ఉన్నపుడు మిత్ర బృందం అంతా ఇక్కడే ఉండరా అనేవాళ్ళు కానీ నేను ముందో తర్వాతో పార్టీ ఇచ్చేవాడ్ని తప్పితే ఆ రోజు మాత్రం ఖచ్చితం గా ఇంట్లో ఉండే వాడ్ని. బాబ్రీ టైంలో కొంచెం అటూ ఇటూ తిరగడం ఇబ్బంది అయింది తప్పించి మిగతా అంతా బాగానే ఉండేది. బహుమతి అంటే గుర్తొచ్చింది నా ఇంజినీరింగ్ క్లాస్మేట్స్ ఓ పుట్టినరోజుకి ఇచ్చిన టైటన్ వాచ్ చాలా రోజులు వాడాను ఇప్పటికీ నా దగ్గరే ఎక్కడో ఉండాలి.

సో చిన్నప్పటి పుట్టిన రోజులు అలా జరిగేవనమాట చిన్నపుడేంటి లెండి ఇంట్లో ఉంటే ఇప్పటికీ అంతే జరుపుకుంటా :-) కాని మరి నిన్న ఇక్కడ చికాగో లో ఉన్నా కదా ఇలాంటివి ఏవీ లేవు కొంచెం డిఫరెంట్ గా సెలెబ్రేట్ చేసుకున్నా, ఫోన్ లో అందరి విషెస్ ఆందుకున్నాను విషెస్ లో ప్రత్యేకత అంటే కొందరు బ్లాగరు ఫ్రెండ్స్ నుండి అందుకున్న విషెస్, తోటి చికాగో బ్లాగరి శరత్ గారితో మొదటి సారి మాట్లాడటం వారి విషెస్ అందుకోడం మంచి అనుభూతి, ఇంకా వేరెవరో ఓ అపరిచితుడు నా ఆర్కుట్ ప్రొఫైల్ నచ్చి నాకు కాల్ చేసి విష్ చేయడం ఆనందాన్నిచ్చింది. ఇంకా నాకోసం ఓ నేస్తం చేసిన పవర్ పాయింట్ ప్రజంటేషన్ చాలా అనందపరిచింది It made me to feel very special in fact. అలానే కంప్యూటర్ తో పెద్దగా పరిచయం లేని నా తమ్ముడు అమ్మా నాన్న చెల్లాయి తరపున వకాల్తా పుచ్చుకుని పంపిన మొదటి ఈకార్డ్ కూడా సంతోషపెట్టింది.

ఇంకా నిన్న ఉదయం ముఖ్యమైన ఫోన్ కాల్స్ అయ్యాక తల స్నానం చేసి కొత్త బట్టలు వేసుకుని దేవుడికి ఓ దండం పెట్టుకుని, నేను ఇండియా నుండి వచ్చేప్పుడు అమ్మ వాళ్ళు ఎయిర్పోర్ట్ లో ఇచ్చిన క్రాకిల్ మరియూ డెయిరీ మిల్క్ చాక్లేట్ లూ ఇంకా ఓ నేస్తం ఇచ్చిన మెలోడీ చాక్లెట్స్ అన్నీ తినేసి బయట కొంచెం పని ఉంటే అది చూసుకుని ఆ తర్వాత మా రూమ్మేట్ తో నిన్న TGI Fridays లో లంచ్ చేసి "స్లండాగ్ మిలియనీర్" సినిమాకి వెళ్ళాను. దీని కోసం కొన్ని వారాలు గా నవతరంగం లో రివ్యూ చూసినప్పటి నుండి మా ఇంటి దగ్గర లో ఎప్పుడు రిలీజ్ అవుతుందా అని ఎదురు చూస్తున్నాను నిన్నటికి కుదిరింది. సినిమా చాలా నచ్చింది బాగుంది తప్పకుండా వెళ్ళి చూడండి. ఊహ తెలిసిన పిల్లలుంటే వారితో కూర్చుని చూడటం వారి ప్రశ్నలకి జవాబివ్వడం కొంచెం కష్టం ఏమో because it's raw film about slum life in Mumbai కానీ ఓవరాల్ గా సినిమా నాకు చాలా నచ్చింది. సినిమా నుండి వస్తూ ఇంటికి కావాల్సిన సరుకుల షాపింగ్ చేసి వాటితో పాటు ఓ చిన్న కేక్ తెచ్చుకుని చివరగా కేక్ కట్టింగ్ తో పుట్టినరోజు సెలబ్రేషన్స్ ని ఈ సంవత్సరానికి ముగించాను :-)

ఆర్కుట్ లో చూసి తెలుసుకుని అందరికన్నా ముందు గా (అవును ఓ రెండ్రోజులు ముందుగానే:)

ధృవం తె రాజా వరుణొ ధ్రువం దెవొ బృహస్పతిహ్ |\\
ధృవం త ఇంద్రష్చాగ్నిష్చ రాశ్ట్రం ధారయతాం ధ్రువం ||\\
శీఘ్రమేవ కల్యాణ ప్రాప్తిరస్తు

అని అంటూ దీవించిన బ్లాగర్ నేస్తం, అందరికీ తెలిసిన నలభీమ, భాస్కర్ గారి దీవెనల గురించి చెప్పడం మరిచాను. ఈ సారి నేనందుకున్న బెస్ట్ విషెస్ ఇవే నిజానికి. ఈ సారికి క్షమించెయ్ అన్నాయ్.

శుక్రవారం, డిసెంబర్ 05, 2008

ఆకాశం నవ్వింది !!!

శీర్షిక చూసి మీకు ఏ 80 ల లోని ఓ తెలుగు నవల పేరో గుర్తొస్తే తప్పు నాది కాదు. నా చిన్న తనం లో నా పక్కన కూర్చుని నన్ను చదివించడానికి అమ్మ తెప్పించుకుని చదివి పక్కన పడేసిన నవలలు చూస్తూ అవి నేను చదివే రోజు ఎప్పుడొస్తుందో అని అనుకున్న నా బాల్యానిది . యద్దనపూడి సులోచనా రాణి , వాసిరెడ్డిసీతాదేవి , మైనంపాటి భాస్కర్, ఇంకా యండమూరి, యర్రంశెట్టి శాయి, మల్లాది గారి గురించి చెప్పనే అక్కరలేదనుకోండి. అ నవలలు అన్నీ చదవాలని ఉన్నపుడు చదవడానికి అనుమతి లేదు అనుమతి దొరికి ఒక వయసుకి వచ్చే సరికి యండమూరి గారి నవలలకి మాత్రం అతుక్కు పోయాను. అప్పుడప్పుడూ మల్లాది గారి రచనలు మాత్రం చదివే వాడ్ని. నే చదివిన మొదటి నవల ఆయనదే నత్తలొస్తున్నాయ్ జగ్రత్త !! అని.

సరే ఇక అసలు విషయానికి వస్తే మీలో చాలా మంది రక రకాల వార్తా పత్రికలలో ఈ వార్త చూసే ఉంటారు మొన్న డిశంబర్ 1-2 తారీఖులలో ఆకాశం లో ఈ చిత్రం ఆవిష్కరింప బడింది. దీని వెనుక కధ ఏంటంటే జ్యూపిటర్ మరియూ వీనస్ గ్రహాలు రెండూ ఒకే సరళ రేఖలో భూమికి కాస్త దగ్గరగా రావడం వారిద్దరికీ మన చందమామ కూడ తోడవడం తో అదీ ఓ చక్కని చిక్కని చీకటి పరచుకున్న రాత్రి వేళ జరగడం తో ఎటువంటి పరికరం సాయం లేకుండా సాధారణమైన కంటి తో చూసేలా నీలి నింగి లో ఈ అందమైన దృశ్యం ఆవిష్కరించబడింది. దీన్ని ఓ ఔత్సాహికుడు తన కెమేరా కంటి తో బంధించి ఆ ఫోటోలు నాతో పంచుకుంటే నేను నా బ్లాగ్ లో పెట్టి మీ అందరితో పంచుకుంటున్నా అనమాట. అదీ సంగతి.



మూడూ గ్రహాల మధ్య అనంతమైన దూరమున్నా అన్నీ కలిసి ఇలా చక్కని స్మైలీ గా ఫార్మ్ అవడం చూడ చక్కగా లేదు. టైంస్ ఆఫ్ ఇండియా న్యూస్ ఆర్టికిల్ ప్రకారం మళ్ళీ మే 11, 2011 లో ఓ పగటి పూట ఇలా జరుగుతుంది కాకపోతే పగలు కనుక ఇలా సాధారణ కంటికి కనిపించదు. తరువాత మళ్ళీ ఈ అద్భుతం నవంబర్ 18, 2052 లో రాత్రి పూట ఆవిష్కృతమవుతుందట కనుక మిస్ అయిన వారు, నాలా చికాగో లాంటి చలి ప్రదేశం లో ఉంటూ చూడలేని వారు ఓ సారి సరదాగా లుక్కేస్కోండి. హ్మ్!! ఇక్కడ ప్రస్తుతం ఉన్న వింటర్ వాతావరణాం వల్ల ఒక అరమైలు ముందున్న కారే కనపడటం లేదు ఇంక ఆకాశం లో ఏంకనపడుతుంది నా మోహం !!

బుధవారం, నవంబర్ 26, 2008

చలి -- పులి

శీర్షిక చూసిన వెంటనే తెలుగు పేపర్ చదివే అలవాటున్న వారికి వాతావరణం ఉష్ణోగ్రతలు కాలమ్ గుర్తుకు వచ్చి ఉంటుంది కదా. పేపర్ వాళ్ళు ఈ Temperatures column heading ని ఆయా కాలాలకి (Seasonal) అణుగుణం గా భలే మారుస్తుంటారు. చలికాలం చలి పులి అని పెట్టి పక్కనే వణుకుతున్న కిరణాలతో సూరీడి బొమ్మ వేస్తారు :-) అలానే ఇక సమ్మర్ లో ఎండాకాలం.. మండే ఎండలు.. ఈ తరహా శీర్షిక లు మామూలే... సరే ఇదంతా ఎందుకు గుర్తు చేసుకుంటున్నా అంటే ఇక్కడ చలి కాలం మొదలై పోయింది అంటే ఇది ఇంకా మొదలే అనుకోండి ఇంకా ముందుంది అసలైన తధిగిణతోం కానీ నిన్న మొన్నటి వరకు సమ్మర్ మరియూ స్ప్రింగ్ వాతావరణం తో ఆనందించిన మనసు ఒక్క సారిగా ఇలా చలి మొదలవగానే కాస్త బాధ తో మూలుగుతుంది.

రేపు ఉదయం నే ఆఫీసుకి వెళ్ళే సమయానికి అంటే 6-7 మధ్యలో ఉష్ణోగ్రతలు 23F & 17F అంటే -5సెంటీగ్రేడ్ & -8సెంటీగ్రేడ్. అన్నట్లు ఈ రెండు అంకెలేంటో తెలుసా... నాకు మొదట్లో పెద్దగా అర్ధం అయ్యేది కాదు ఏమిటా అని చికాగో వచ్చాక బాగా తెలిసొచ్చింది. ఇంతకీ విషయం ఏంటంటే ఇక్కడ ఉష్ణోగ్రత -5C ఉంటే విండ్‌చిల్ వల్ల అది -8C ఉన్నట్లుగా అనిపిస్తుంది. చికాగోని ఆనుకుని ఉన్న ఫ్రెష్ వాటర్ లేక్ (Lake Michigan) వల్ల ఈ ప్రాంతం లో గాలులు ఎక్కువ అవి చలికి తోడై మనల్ని మరింత హింసకి గురిచేస్తాయనమాట. ఇక చూస్కోండి ఈ చలి భారీ నుండి తప్పించుకోవాలంటే ఒక్కొక్కరూ ఢాకూ మంగళ్ సింగ్ లాగా కళ్ళు తప్ప ఏమీ కనిపించ కుండా నిండా కప్పేసుకుంటే కానీ తిరగలేం. పోనీ లే అలా బానే ఉంటుంది కదా అనుకుంటే బయట చలిలో ఉన్నంత సేపూ బాగానే ఉంటుంది వెచ్చగా హాయి గా కానీ ఇంటిలోకో ట్రైన్ లోకో వెళ్ళగానే అక్కడ climate controlled కదా దాంతో ఊపిరి ఆడనట్లు చిరాకు గా అనిపిస్తుంది సో ఎక్కిన వెంటనే గెటప్ చేంజ్ మళ్ళీ దిగే ముందు షరా మాములే ఇలా నాకైతే చాలా చిరాకు గా ఉంటుంది. నాకు కస్త చలి వాతావరణం అంటేనే ఇష్టం కానీ ఇక్కడ చలి తట్టుకోడం నాకు కూడా కష్టమే.

ఒకప్పుడు
చలికాలం ఉదయం తలుపులు బిడాయించేసి అమ్మ చేతి ఫిల్టర్ కాఫీ తాగుతూ పేపర్ లో చలిపులి కాలం లో 20 లలో ఉన్న ఉష్ణోగ్రతలని చూసి బాబోయ్ ఈ రోజు చలి చాల ఎక్కువ ఉంది పదిగంటల వరకు బయటకు వెళ్ళకూడదు అని అనుకోడం గుర్తొస్తే ఉసూరుమనిపిస్తుంది. అసలు నేను ఇండియా లో చలికాలం చాలా బాగా ఎంజాయ్ చేస్తాను. చలికాలం అంటే ముందు గుర్తొచ్చేవి సంక్రాంతి ముగ్గులు. మా పిన్ని ఉదయం పని కి అడ్డం వస్తుంది పైగా ఆలశ్యం అవుతుంది అని ముందు రోజు రాత్రే 9 దాటాక ముగ్గు వేసేది.

ఆ చలి లో పిన్ని తో కలిసి ముగ్గు లో చుక్కలు లెక్క పెట్టడమూ, ముందే గీసి పెట్టుకున్న ముగ్గుల పుస్తకం లో ముగ్గుని పట్టుకుని చూపించడమూ నాకు చాలా ఇష్టమైన పనులు. అసలు హడావిడి సాయంత్రం స్కూల్ నుండి రాగానే మొదలయ్యేది. ఈ రోజు ఏ ముగ్గు అని పిన్ని నోట్స్ లో ప్రాక్టీస్ చేస్తుంటే పక్కన ఉండి చూసేవాడ్ని లేదంటే ఒకో రోజు పుస్తకం లో ఉన్న వాటిలో నుండి నన్ను సెలెక్ట్ చేయమనేది ఈ రోజు ఏ ముగ్గు వేద్దాం సిరీ అని. ఇక ముగ్గు వేసేప్పుడు అమ్మేమో వరండా లోనుండి "ఒరే స్వెట్టర్ వేసుకు వెళ్ళరా బయటకి" అని చెప్తుంటే "అబ్బా బాగానె ఉందిలేమ్మా అంత చలి లేదు" అని అలానే చలి లో కాస్త వణుకుతూ అయినా నిలబడేవాడ్ని కానీ స్వెట్టర్ వేసుకోడం ఇష్టం ఉండేది కాదు.



ఇక ముందు రోజే ముగ్గు వేసినా పూలూ పెసలు మాత్రం ఉదయాన్నే చల్లే వాళ్ళం. చలికాలం అదో మరువలేని దృశ్యం ఉదయాన్న కురిసే పొగమంచు, దానిని కరిగిస్తూ నులివెచ్చని సూర్యకిరణాలు నేపధ్యం లో పక్షుల కువకువలు ఆ దృశ్యం చూడటానికి రెండు కళ్ళూ చాలవు, అలా తెల్లవారు ఝామునుండీ కురిసిన చిరు మంచులో తడిసిన ముద్దబంతి పూలు కారబ్బంతి పూలు ఎంత అందం గా ఉండేవనీ ఓక్కో రేణువూ కలిపి అందం గా అమర్చినట్లు చిన్ని చిన్ని మంచు బిందువులు పూల రెక్కల మీద ఎవరు నన్ను తాకుతారా ఎప్పుడు జారిపోదామా అన్నట్లు ఉండేవి. ఇంకా చిలక ముక్కు పూలైతే ఎర్రని పూవులపై మంచు బిందువులు, ఆ మంచు బింధువుల నుండి చూస్తే పూవుల ఎరుపు మరింత ఎర్రగా స్వచ్చం గా మెరిసి పోతూ ఎంత అందం గా ఉండేవో చెప్పడానికి మాటలు రావు, ఇప్పటికీ అప్పుడప్పుడూ అలా చల్లని మంచులో తడిచిన పూల స్పర్శ నా చేతులకి తగులుతున్న అనుభూతి కి లోనవుతుంటాను. అంత బావుండేది చలి కాలం.

సరే అక్కడ నుండి కొంచెం ముందుకు వస్తే మరికాస్త చలి నేను B.Tech చదువుకునేప్పుడు ఇండస్ట్రియల్ టూర్ లో భాగం గా వెళ్ళిన ఊటీ, సిమ్లా లలో చూసాను. ఊటీ చలి చక్కలిగింతలు పెడితే సిమ్లా చలి బాగానే వణికించిందని చెప్పచ్చు. నేను మొదటి సారి స్నో ని సిమ్లా లోనే చూసాను. రూం లో హీటర్స్ వేసుకుని పడుకోడం తెల్ల వారు ఝామున అప్పుడే కురిసిన
స్నో తో ఆడుకోడం ఒక అనుభవం అయితే అంత చలి లో షాల్స్, స్వెట్టర్స్ ని ఆశ్రయించి రోడ్డు పక్కన ఉన్న దుకాణం లో అసలు సిసలైన సిమ్లా చాయ్ ఆస్వాదించడం మరో మరువలేని అనుభూతి. సిమ్లాకి చేరుకోవాలంటే కొండల్లోనుండి వెళ్ళే నేరో గేజి రైలు ప్రయాణం కూడా చాలా బాగుంటుందండోయ్.

ఆ తర్వాత మళ్ళీ అమెరికా వచ్చాక అట్లాంటాలొ ఉన్నంత కాలం వింటర్ ఆనందం గానే ఉండేది ఏదో డిశంబర్ ఆఖరునో జనవరిలోనో ఒకటి రెండు సార్లు స్నో పడేది అంతే కానీ చికాగో వచ్చాక ఇదే జీవితం అయిపోయింది. సమ్మర్ ఉండేది నాలుగు నెలలైనా ఎప్పుడు వస్తుందా అని ఎదురుచూడటం తోనే మిగిలిన సంవత్సరమంతా భారం గా గడుస్తుంది :-(


మంగళవారం, నవంబర్ 25, 2008

కార్పొరేట్ ట్రావెల్ !!!

నాకు సాధారణం గా లంచ్ నా డెస్క్ దగ్గరకే తెచ్చుకుని ఇంటర్నెట్ లో వార్తలో, వికీ నో, మరోటో చూస్తూ తినడం అలవాటు. మొన్న గురువారం అలాగే లంచ్ టైం లో CNN news చదువుతుంటే ఈ వార్త నన్నాకర్షించింది. దాని గురించే ఈ టపా….

మీ ఊహా శక్తి కి కొంచెం పని కల్పించి ఒక చిన్న దృశ్యం ఊహించుకోండి. మీరో గంపెడు పిల్లలు బోలెడు జనాభా మరియూ భాధ్యతలతో నిండి ఉన్న ఒక ఉమ్మడి కుటుంబానికి పెద్ద అయి ఉండి నెలాఖరు రోజులలో కడుపు నిండా తింటానికి కూడా డబ్బులు లేని పరిస్తితులలో కష్ట పడి పచ్చడి మెతుకులతో కడుపు నింపుకుని అరుగు మీద సేద దీరుతుంటే మీ ముందు ఒక ఖరీదైన బెంజ్ కార్ వచ్చి ఆగి అందులో నుండి సూటు బూటూ వేసుకున్న ఓ వ్యక్తి చేతిలో సత్తు బొచ్చె తో దిగి బాబు కాస్త ధర్మం చేయండయ్యా నేను చాలా ధీనమైన పరిస్తితి లో ఉన్నాను అని అంటే మీకేం అనిపిస్తుంది.




సరీగ్గా ఈ అమెరికను రాజకీయనాయకుడి కి కూడా అదే అనిపించింది. వివరాల కోసం CNN లో
ఈ వార్త చదవండి. దీని సారాంశమేమంటే… ఈ మధ్య వచ్చిన ఆర్ధిక మాంద్యాన్ని తట్టుకోడానికి గాను అమెరికా ప్రభుత్వం bailout money అని కొంత ధనాన్ని మర్కెట్ లోకి పంపడానికి నిర్ణయించుకుంది. ఆ డబ్బులో నుండి మాకు ఓ పాతిక బిలియను డాలర్లు ఇవ్వండి బాబూ మేము పూర్తిగా మునిగిపోయే పరిస్తితి లో ఉన్నాం అని దాదాపు chapter 11 bankruptcy file చేయడానికి సిద్దపడుతున్న GM ఇంకా Ford and Chrysler అనే మూడు Detroit కార్ల కంపెనీల CEO లు వాషింగ్టన్ కి వచ్చారు కాకపోతే వాళ్ళు చేసిన తప్పల్లా ఏంటంటే… “మేం అప్పుల్లో ఉన్నాం మాకు డబ్బు సాయం చేసి మా కంపెనీలని బ్రతికించండి అని ప్రభుత్వాన్ని అడగడానికి వారి వారి అలవాట్ల ప్రకారం తలా ఓ ప్రైవేట్ జెట్ లో Detroit నుండి Washington కి వచ్చారు.

దానికి గాను అయిన ఖర్చు రమా రమి 60 వేల డాలర్లు. commercial jets ఉపయోగిస్తే ముగ్గురుకీ కలిపి 2 వేల లో అయిపోయేది ఖర్చు అలా కాకుండా జెట్ పూల్ చేసుకుని ముగ్గురూ కలిసి ఒకే జెట్ లో వచ్చినా 20వేల తో అయిపోయేది. ఇటువంటి పరిస్థితి లో కూడా ఇలా వృధా గా ఖర్చు పెడుతున్న వీళ్ళకి చూస్తూ చూస్తూ డబ్బు సాయం ఎలా చేయమంటారు అని అడిగారు. అంతే కాదు ఆ రోజు నిర్ణయం తీసుకోడానికి జరపాల్సిన వోటింగ్ ని కూడా రద్దు చేసారుట.

కంపెనీ లేమో ప్రోటోకాల్స్ సెక్యూరిటీ ఇబ్బందులు కారణాలు గా చూపించి, ఇక్కడ కంపెనీలు మూత పడితే Detroit లో నిరుద్యోగులయ్యే అనేక మంది జీవితాల గురించి పట్టించుకోకుండా అనవసరమైన విషయానికి ప్రాముఖ్యత నిచ్చి విషయాన్ని పక్క దారి పట్టిస్తున్నారు రాజకీయనాయకులు అని అంటున్నాయి. వీరిద్దరి వాదనలో ఎవరిదీ కొట్టి పారేయలేనివి గానే ఉన్నాయనిపిస్తుంది కాని నన్ను ఆకర్షించిన విషయమేంటంటే రాజకీయాలు ఏ దేశం లో నైనా ఎక్కడైనా రాజకీయాలే సుమా అనే విషయం.

ఇవ్వన్నీ పక్కన పెడితే అసలు there is a lot of saving potential in corporate travel అని నా అభిప్రాయం, నా వృత్తి రీత్యా మా account లోని అన్ని Travel and living expenses నేను గమనిస్తూ ఉంటాను, చాలా అడ్డదిడ్డం గా బుక్ చేసి పడేస్తుంటారు టిక్కెట్స్. కొద్దిగా డీల్స్ వెతికితే నో కాస్త సర్ధుకోగలిగితేనో రెండువందల డాలర్లకి అయిపోయే tickets కోసం ఆరేడు వందల డాలర్లు ఖర్చు పెడుతుంటారు. ఇవే ఎయిర్లైన్స్ కి అసలైన లాభసాటి బేరాలనుకోండీ ఇవి కట్ చేస్తే అక్కడ బోలెడు ఉద్యోగాలు పోతాయంటారేమో.

ఆదివారం, నవంబర్ 16, 2008

ఓ క్లాసు... ఓ మాసు... :-)

గత వారం రోజులు గా ఎందుకో ఈ రెండు పాటలూ పదే పదే గుర్తొస్తున్నాయి సో టపాయించేస్తే ఓ పనైపోతుంది అని మొదలెట్టాను. అసలు ఈ టపా కి సరైన శీర్షిక ఓ క్లాసిక్... ఓ జానపదం అయి ఉండేదేమో. ముందు క్లాసిక్ గురించి... జంధ్యాల గారి ముద్దమందారం సినిమాలో వేటూరి గారు రాసిన ఈ పాట చాలా బాగుంటుంది. సాహిత్యం గొప్ప గా లేకపోయినా చిన్న చిన్న పదాలలో మంచి భావాలని పలికించారు వేటూరి గారు... రమేష్‌నాయుడు గారి సంగీతం ఆహ్లాదం గా ఉంటే... ఇక బాలు గాత్రం అద్భుతమైన వన్నె తెస్తుంది మనసుకు హాయినిస్తుంది. ఒక సారి విని చూడండి....

చిత్రం : ముద్దమందారం
సాహిత్యం : వేటూరి
సంగీతం : రమేష్ నాయుడు
గానం : బాలు

నీలాలు కారేనా కాలాలు మారేనా
నీ జాలి నే పంచుకోనా నీ లాలి నే పాడలేనా
జాజి పూసే వేళ జాబిల్లి వేళ
పూల డోల నేను కానా

||నీలాలు||

సూరీడు నెలరేడు సిరిగల దొరలే కారు లే
పూరి గుడిసెల్లో పేద మనసుల్లో వెలిగేటి దీపాలులే
ఆ నింగి ఈ నేల కొనగల సిరులే లేవులే
కలిమి లేముల్లొ కరిగే ప్రేమల్లొ నిరుపేద లోగిళ్ళులే

||నీలాలు||

ఈ గాలిలో తేలి వెతలను మరిచే వేళలో
కలికి వెన్నెల్లు కలల కన్నుల్లో కల పారి పోవాలి లే
ఆ తారలే తేరి తళ తళ మెరిసే రేయిలో
ఒడిలో నువ్వుంటె ఒదిగీ పోకుంటె కడతేరి పోవాలిలే..

||నీలాలు||

ఇక రెండో పాట విషయానికి వస్తే, నా చిన్నపుడు మా మావయ్య పాడేవారు ఈ పాటని, తెలంగాణా యాస లో సాగే ఈ పాట ఇప్పటికీ ఎలాంటి మూడ్ లో ఉన్నా నాకు హుషారు తెప్పిస్తుంది... క్లాసు మాసు తేడా ఏంటి లెండి మంచి జానపదాలు వింటే మనకి తెలీకుండానే మన పాదమో లేక చెయ్యో కనీసం చిన్న గా అయినా సరే పాట తో పదం కలుపుతుంది ఆ పాటలు అలాంటివి. ఒక విచారించ వలసిన విషయం ఏంటంటే నాకు ఈ పాట రాసిన లేదా స్వరపరిచిన వ్యక్తుల గురించి ఏమీ తెలియదు కానీ ఈ పాట విన్న ప్రతి సారీ మాత్రం చాలా ఆనందిస్తాను ఒక చిరునవ్వు మోము పై అలవోకగా అలా వచ్చి వెళ్తుంది.

ఎడ్లు బాయె... గొడ్లు బాయె... ఎలమ దొరల మంద బాయే...
గోళ్ళగమ్మ నేను బోతె కందిరీగ కరిసి పాయె...
అరెరెరెరెరె ఆయ్
కోడిబాయె లచ్చమ్మదీ... కోడి పుంజు బాయె లచ్చమ్మదీ... ||2||
||ఎడ్లు బాయె||
||కోడిబాయె||

హోయ్
బండి బాయె బస్సు బాయె రేణిగుంట రైలు బాయె.... ||2||
మళ్ళి దిరిగి చూడ బోతె గాలి మోటరెళ్ళిపాయె... ||2||
అరెరెరెరె
దూడ బాయె లచ్చమ్మదీ... లేగ దూడ బాయె లచ్చమ్మదీ...||2||

||ఎడ్లు బాయె||
||కోడిబాయె||

కొండబాట నస్తుంటే.... కోయిలమ్మ గూస్తుంటే...
కొండబాట నస్తుంటె.... కోయిలమ్మ గూస్తుంటె...
వాగు బాట నస్తుంటే.. వాయిలాల సప్పుడాయె...
మందనంత గెదుముకుంట ఇంటిదారినొస్తుంటే...2
పోతుబాయె లచ్చమ్మదీ.. లేగ పోతుబాయె లచ్చమ్మదీ...||2||

||ఎడ్లు బాయె||
||కోడిబాయె||

లచ్చన్న దారి లోన లంబాడీ ఆటలాయె...హోయ్...
జిగులారి సంత లోన పోతలింగడి గంతులాయె
బంతి పూలు తెంప బోతె తుమ్మెదొచ్చి గరిసి బాయె
గంప బాయె లచ్చమ్మదీ పూల గంప బాయె లచ్చమ్మదీ.. ||2||

||ఎడ్లు బాయె||
||కోడిబాయె||

మంగళవారం, నవంబర్ 11, 2008

Potluck !! మన వన భోజనాలేనండీ...

మా టీం లో మూడొంతుల పైగా భారతీయులు ఉండటం తో మొన్నీమధ్య దీపావళి సంధర్భం గా మా ఆఫీస్ లో పాట్ లక్ అరేంజ్ చేసాము సరదాగా ఆ ఫోటోలు దాని ప్రిపరేషన్ కోసం నే పడ్డ పాట్లు మీతో పంచుకుందామని ఈ టపా...

అమెరికా జీవన విధానం గురించి పెద్ద గా పరిచయం లేని వారికోసం అసలు potluck అంటే ఏంటో ముందు చూద్దాం. నేను అమెరికా వచ్చిన కొత్త లో అందరితో కలిసి పాట్‌లాక్ (potlock) అని అనే వాడ్ని తర్వాత తర్వాత మెల్ల గా అది pot lock కాదు potluck అని తెలుసుకున్నాను. దీని డిక్షనరీ మీనింగ్ ఏమిటా అని వెతికితే అనుకోని అతిధి కి కుండలో ఉన్నదేదో వడ్డించడం అని ఒక అర్ధం అట అంటే నిఖార్సైన తర్జుమా అనమట pot luck కి కుండ అదృష్టం :-) సరే ఇక వేరే అర్ధానికి వస్తే అతిధులు అంతా ఎవరి వంట వారే వండుకుని తెచ్చుకుని అంతా కలిసి ఒకే చోట పంచుకుంటూ తినడం. దీనినే కొంచెం ఆర్గనైజ్డ్ గా అంటే అంతా కలిసి ఒకే వంటకం తేకుండా ముందే మెనూ లిస్ట్ లా ఒక సైనప్ షీట్ పెట్టి బఫే కి కావాల్సిన సరంజామా అంతా తలా ఒకటి చొప్పున అందులో వ్రాసి తీసుకు వస్తారు.

potluck table, బిర్యాని ప్రెజెంటేషన్ బాగుంది కదా

వంశీ గారి పసలపూడి కధలో లేకా శంకరమంచి గారి అమరావతి కధలో చదివిన వారికి వాటిలో వర్ణించిన వన భోజనాలు అందులోకి ప్రత్యేకం గా వంట వాడితో చేయించి పెట్టే వంటలు గుర్తొచ్చి నోరు ఊరుతుందా :-) నేను 10 వ తరగతి లో ఉన్నపుడు మా నరసరావుపేట ఊరి చివర్లో ఉన్న మామిడి తోటలో వనభోజనాలకి వెళ్ళిన గుర్తు అప్పుడు అక్కడే వంటమనిషి తో వండించి తిన్న గుర్తు. ఆ తర్వాత కాలేజ్ లో ఒకటి రెండు సార్లు వెళ్ళినా కేటరింగ్ వాడికి చెప్తే వాడే మంచి నీళ్ళ తో సహా ఏర్పాట్లు చేసే వాడు. అంతే కాని అమెరికా కి వచ్చే వరకు ఇలా ఎవరికి వారే వంట చేసుకుని తీసుకు వచ్చి తినడం అనే ప్రక్రియ పరిచయం అవ్వలేదు. నాకు ఇక్కడి అలవాట్ల లో నచ్చిన వాటిలో ఇది ఒకటి. ఇండియా లో ఏమో కానీ ఇక్కడికి వచ్చాక మన వాళ్ళు బాగానే అరేంజ్ చేస్తుంటారు ఇంటి దగ్గర ఎప్పుడైనా వెళ్ళినా బేచిలర్ గా cool drinks, paper napkins or plates లాంటివి పట్టుకెళ్ళడం తప్ప వంట చేసే పని పెట్టుకునే వాడ్ని కాదు.

ఎప్పుడో ఒక సారి నేను అట్లాంటా లో ఉన్నపుడు మా ఆఫీస్ వాళ్ళకి మన ఆలూ ఫ్రై కాస్త నెయ్యి అదీ దట్టించి రుచి చూపించా... అప్పుడు ఎక్కువ మంది అమెరికన్స్ ఉండే వారు టీం లో, వీళ్ళకి mashed potato తప్ప ఇంకోటి తెలీదు కనుక wow potato can be cooked like this ? who made it ? its wonderful !! అని అనుకుంటూ లొట్టలు వేసుకుంటూ బాగానే ఆస్వాదించారు అప్పుడు. కానీ ఇప్పుడు మన వాళ్ళు ఎక్కువ ఉన్నారు కనుక ఆ పప్పులు ఉడకవ్ "ఏంట్రా ఎదవా ఇంటికి వచ్చిన అనుకోని అతిధుల కోసం అయిదు నిముషాల్లొ చేసి పడేసే ఆలూ ఫ్రై తెస్తావా" అని తిట్లు లంకించుకుంటారేమో అని అనుమానపడి, మనకి తేలికగా అయిపోయే వంటకం ఏమిటా అని అలోచించి... ఫైనల్ గా ష్రింప్ (American name for prawns) కర్రీ అదేనండి రొయ్యల ఇగురు చేద్దాం అని డిసైడ్ అయిపోయా...


ఇదే మనం వండి పట్టుకెళ్ళిన సాల్ట్ కర్రీ.. ఓ సారీ !! ష్రింప్ కర్రీ...

మరీ ముందు రోజు ఏం చేస్తాం లే అని ఆ రోజు తెల్లవారు ఝామునే లేచి వంట మొదలు పెట్టాను. మంచి నిద్రమత్తులో marinate చేసేప్పుడు వేసిన ఉప్పు సంగతి మర్చిపోయి మాములు గా కూరలో మళ్ళీ రెండో సారి ఉప్పు వేసేసాను చివరికి కూర అంతా అయిపోయే టైం లో రుచి చూస్తే "ఉప్పు బ్రహ్మాండం గా సరిపోయింది కాకపోతే కూరే కాస్త తక్కువైంది" అన్న బాపు గారి సెటైరు గుర్తొచ్చింది. ఇప్పుడు దీన్ని ఎలా ఫిక్స్ చేయాలి రా దేవుడా !! అని ఆలోచిస్తుంటే అంతకు కొద్ది రోజుల ముందే ఓ ఫ్రెండ్ చెప్పిన బంగాళదుంప చిట్కా గుర్తొచ్చింది. కూర చివర్లో ఒక పచ్చి దుంప ని పెద్ద ముక్కలుగా కోసి వేస్తే ఉప్పు పీల్చేస్తుంది అని అన్నారు సరే ప్రయత్నిద్దాం అని చూస్తే ఇంట్లో ఆలూ లేదు.. వెంటనే ఉదయాన్నే ఏ మొహం పెట్టుకుని అడగడం అని కూడా ఆలోచించ కుండా... ఎదురింటి తలుపు కొట్టి "పిన్ని గారు ఓ బంగాళదుంప ఉంటే అప్పిప్పిస్తారా " అని అడిగి తీసుకు వచ్చి ఎక్కువ సర్ఫేస్ ఏరియా వచ్చేలా చెక్కు తీసి నిలువు గా రెండు ముక్కలు కోసి కూర లో వేసాను. లక్కీ గా అది చాలా వరకు ఉప్పుని అంతే కాకుండా ఎక్కువైన నీటినీ కూడా పీల్చేయడం తో కూర కాస్త తినగలిగే స్టేజ్ కి వచ్చింది.

సరే ఏదేమైనా ఒప్పుకున్నాక తప్పదు కదా తిన్నవాడి దురదృష్టం అని అనుకుని అలానే పట్టుకుని వెళ్ళాను. మా వాళ్ళంతా కూడా కొంచెం ఉప్పు తక్కువైతే ఇంకా బాగుండేది అని అంటూనే మొత్తం గిన్నె ఖాళీ చేసేయడం తో హమ్మయ్య అని ఊపిరి పీల్చుకున్నా. అదనమాట నా పాట్‌లక్ కధ....

Some Desserts

అన్నట్లు నా కూర లో ఉప్పు ఎక్కువవ్వడం వల్ల ఇటువంటి పొరపాట్లని ఫిక్స్ చేయడానికి ఉపాయాల పై ఓ చిన్నపాటి డిస్కషన్ జరిగింది. కొందరు బంగాళ దుంప వేయమంటే కొందరు కొబ్బరి కోరు వెయ్యమన్నారు ఇంకొందరు dough bolls అంటే ఆటా గొధుమపిండి లాంటివి ఉండల్లా చేసి వెయ్యమని చెప్పారు. మీకు కూడా తెలిసిన చిట్కాలేమన్నా ఉంటే కామెంట్ల లో షేర్ చేసుకోండి.

నేను ???

నా ఫోటో
అర్ధంకానివాళ్ళకో ప్రశ్నార్థకం, అర్ధమైన వాళ్ళకో అనుబంధం. ఈ లోకంలో ఎందరో పిచ్చాళ్ళున్నారు. డబ్బు, పదవి, కీర్తి, కాంత, కనకం, ప్రేమ, సినిమా, మంచితనం, తిండి ఇలా ఎవరికి తోచిన పిచ్చిలో వాళ్ళు మునిగి తేలుతుంటారు. నేనూ ఓ పిచ్చోడ్నే.