అమ్మ జ్ఞాపకాల కబుర్లు

చదువుకోసం హాస్టల్ కు పంపేప్పుడు తన బేలతనం నాకుకనపడనివ్వకుండా దాచుకుంటూ అమ్మ నాకు చెప్పిన ధైర్యం, ఎంత దూరంలో ఉన్నా ఎలాంటి సమస్య అయినా ఫోన్ లోనే తన సలహాలతో దూరం చేసిన వైనం. తనులేకపోతే ఏమీలేదన్న నిస్పృహ, అంతలోనే తనిచ్చిన జీవితం ఉందన్న ఆశ. ఇలా అమ్మ గురించిన కబుర్లు ఇక్కడ చూడండి.

అందమైన బాల్యం

మధురమైన జ్ఞాపకాలతో అందమైన బాల్యాన్ని నా సొంతం చేసినందుకు అమ్మానాన్నలకు ఎప్పుడూ ఋణపడి ఉంటాను. మొదటి సంతానాన్నవడంతో నేనాడిందే ఆట పాడిందే పాట అమ్మమ్మ వాళ్ళింటికి వెళ్ళినా మా ఇంట్లో అయినా అపురూపంగా గడిచింది. పాడుకున్న పాటలు, ఆడుకున్న ఆటలు, స్కూల్ ఎగ్గొట్టడానికి వేసిన వేషాలు, తిన్న చిరుతిళ్ళు, నాన్న వేలు పట్టుకుని కొట్టిన షికార్లు, 16mm సినిమాలు కబుర్లు ఇక్కడ చదవచ్చు.

ఇంటర్మీడియెట్ హాస్టల్ కబుర్లు

నూనూగు మీసాల నూత్న యవ్వనం అమ్మానాన్నలకు దూరంగా నాదంటూ ఓ స్వంత ప్రపంచం. అప్పటివరకూ ప్రతి చిన్న పనికి వాళ్ళమీద ఆధారపడి ఒక్కసారిగా నాకు నేనే నెగ్గుకు రావాల్సిన పరిస్థితులను తలుచుకుని దిగులు. అంతలోనే చుట్టూ ఉన్న స్నేహితులతో నేస్తం కట్టేసి చేసిన అల్లర్లు, పరోఠాల బిజినెస్సులు, చెరకుతోట దొంగతనాలు, ఆడ్మినిస్ట్రేటర్ కి మస్కాగొట్టి చూసిన సినిమాలు, సరదా కొంటె కబుర్లు ఇక్కడ చూడండి.

ఇంజనీరింగ్ కాలేజ్

ఇంటర్మీడియెట్ కి రెసిడెన్షియల్ హాస్టల్ కనుక పంజరంలో పక్షిలా బతికితే ఇంజనీరింగ్ కాలేజ్ యూనివర్సిటీ హాస్టల్స్ లోకి వచ్చేసరికి ఒక్కసారిగా జూలోనుండి పచ్చని అడవిలోకి వదిలేసిన జింక పరిస్థితే అయింది, ఎక్కడికి పరుగులెట్టినా ఏం చేసినా అడిగేవాళ్ళులేరు. అసలు హాస్టల్ బిల్డింగ్ లో నిరంతరం కాపుకాసే వార్డెన్ ఉండడనే విషయం నాకు డైజెస్ట్ కావడానికి నెలపట్టింది :-) నిజమా అలా ఎలా సాధ్యం అని ఇప్పటికీ అనిపిస్తూనే ఉంటుంది. అంతటి స్వేఛ్చాప్రపంచంలో చేసిన అల్లర్లు కొన్ని కబుర్లు ఇక్కడ.

సినిమాలు రివ్యూలు..

నాకున్న అతి పెద్ద వ్యసనం సినిమా చూడడం రిలీజైన ప్రతి అడ్డమైన సినిమా చూసేసి ఈబొమ్మలో చూపించినట్లు తెలుగు సినిమాని భుజాల మీద మోసేవాళ్ళలో నేనొకడ్ని. చూసి ఊరుకోకుండా ఇది ఇందుకు బాలేదు అది అందుకు బాగుంది అంటూ పేద్ద వంద సినిమాలు తీసేసి విశ్రమిస్తున్న మేధావిలా చేసే విశ్లేషణలు :-) హహహ చదివిన ఒకరిద్దరు అలా తిడతారు కానీ నా దృష్టిలో ఒక సాధారణ సినీ ప్రేక్షకుడు చూసొచ్చి మిత్రులతో చెప్పే కబుర్ల లాంటి నా సినీ రివ్యూలు ఇక్కడ చదవండి. ఆరెంజ్, ఖలేజా, కృష్ణం వందే జగద్గురుం లాంటివి కొన్ని ఎక్కువమంది ఆదరణ పొందాయ్.

సోమవారం, మార్చి 30, 2009

బ్లాక్ ఐస్ !!

శీర్షిక చూడగానే "నల్లా నాల్లాని కళ్ళా.. పిల్లా...నీ మొగుడయ్యే వాడెల్లా.. ఉండాలొ కాస్త చెప్పమ్మా.." అని పాడేసుకుంటున్నారా.. ఆగండాగండి నేనేమీ నీలి కళ్ళ నీలిమ గురించి చెప్పబోవట్లేదు.. అంత లేదండీ.. ఇది ఆ ఐస్ గురించి కాదు ఇంకో ఐస్ గురించి. ఏంటబ్బా!! అని తెగ ఆలోచించేయకండి మరి, నెనెలాగు చెప్పేస్తున్నాను కదా ఆలకించండి. అసలు ఈ ఆంగ్ల భాష లో ఉన్నంత తికమక మరే భాషలోనూ లేదు. అంటే అక్కడికి నేనేదో పివి నరసింహ రావు గారి లా ఓ పాతిక భాషలు ఔపోసన పట్టేసానని కాదు కానీ, ఉదాహరణకి ఈ ఐస్ నే తీసుకోండి eyes ని ice ని ఒకేలా పలికి చస్తే తేడా ఎలా తెలిసేది. బహుశా పదం కని పెట్టినవాడి తప్పేం లెదేమో లెండి, బహువచనం కోసం అన్నిటికీ యస్ చేర్చేయడం లోనే తేడా అంతా వచ్చి ఉంటుంది. సో నే చెప్ప బోయేది ఈ ice గురించి అనమాట. ఓహో అలాగా !! అని అర్జంట్ గా కళ్ళముందు టార్టాయిస్ కాయిల్ తిప్పేసుకుంటూ నో, సీలింగ్ కి తిరుగుతున్న ఫేన్ కేసి చూస్తూనో అలా ఓ సారి చిన్నతనానికి వెళ్ళి పాలైస్, ద్రాక్షా ఐస్, కొబ్బరి ఐస్, సేమ్యా ఐస్ ఇలాంటి రక రకాల ఐస్ లన్నీ గుర్తు చేసుకుంటున్నారా :-) మరే నాకు కూడా మొదట అవే గుర్తుకొచ్చాయ్ కానీ అది కూడా కాదు. వాటి గురించి సవివరంగా మరో టపా లో చెప్పుకుందాం.

ఇక విషయానికి వస్తే, ఈ దేశం లోకి వచ్చాక మొదటి సారి ఈ బ్లాక్ ఐస్ అన్న పదం విన్నప్పుడు " ఓరి వీళ్ళ అసాధ్యం కూలా, ఐస్ కి కూడా వర్ణ బేధమా, ఔరా!!" అని బోల్డు కుంచెం ఆశ్చర్య పడిపోయేసాను. తర్వాత ఆరా తీయగా తెలిసింది ఏమిటంటే ఈ అమెరికా లో ఎడ తెరిపి లేకుండా మంచు కురిసి బయట ఉన్న అతి శీతల ఉష్ణోగ్రత వలన ఆ మంచు రోడ్డు పైనే ఐస్ లా గడ్డ కట్టి బాగా నునుపు తేలి, నీటికి సహజంగా ఉన్న పారదర్శకత వలన నల్లని రోడ్ మీద పలచగా పేరుకోని నల్లని ఐస్ అనే భ్రమ కలిగించడమే కాక దీని పారదర్శకత వలన ఇలా ఐస్ పేరుకున్నట్లు తెలియక వేగంగా దాని మీద నుండి కారు నడిపి నప్పుడు స్లిప్ అయ్యి అనేక యాక్సిడెంట్ లకి కారకమవుతుంది. ఇదిగో ఇలాంటి ఒక అతి చిన్న ఐస్ లేయర్ కొన్ని వారాల క్రితం నన్ను కింద పడేసింది. ఆ విషయం మీతో పంచుకుందామనే ఈ ప్రయత్నం.

"వసంతం వచ్చింది వేసవి ఎండలు మండి పోతున్నాయ్ ఇప్పుడు నీ గోల ఏంటి !!" అని విసుక్కోకండి మరి అసలు మజా ఇప్పుడే ఉంది, వింటర్ లో సాధారణంగా బయట వాతావరణం గమనించి జాగ్రత్తగా నడచుకొంటాం కాస్త స్ప్రింగ్ వాతావరణాన్ని గమనించగానే మనకు తెలియకుండానే ఇంకేముంది అని కాస్త రిలాక్స్ అవుతాం అప్పుడే వస్తాయ్ ఇలాంటి చిక్కులు. చికాగో, మిచిగన్, విస్కాన్సిన్ లాటి కొన్ని చోట్ల "House pasting no festival" అన్నట్లు స్ప్రింగ్ రాగానే సరిపోదు, మే మాసం వరకూ కూడా అడపా దడపా మంచు పలకరించి పోతూనే ఉంటుంది. అందుకే చికాగో లో రెండే కాలాలు అని అంటారు ఒకటి వింటర్ మరొకటి construction season ఎనిమిది నెలలు వింటర్ కి కేటాయించగా మిగిలిన నాలుగు నెలల్లో ఇళ్ళు కట్టుకునే పనుల్లో పడతారనమాట. అంతెందుకు స్ప్రింగ్ వచ్చింది అని ఎగిరి గంతులేసి ఒక వారం కూడా గడవలేదు రాత్రి ఇక్కడ ధారాళంగా స్నో పడింది.

సో కొన్ని వారాల క్రితం ఇలాంటి ఒక మంచి సన్నీ డే ఉదయం ఆఫీసుకు బయల్దేరి "చా! వెదవ జీవితం, ఏంటో చిన్నపుడు అమ్మ వాళ్ళ తో గొడవపడో మాయ చేసో కాన్వెంట్ చదువునీ, గంపెడు పుస్తకాల స్కూల్ బ్యాగ్ బరువునీ తప్పించుకొన్నా కానీ ఇంత వయసొచ్చాక ఉద్యోగం చేస్తున్న టైం లో ల్యాప్ టాప్ బ్యాగ్ పేరు తో జీవితాంతం ఓ స్కూలు బ్యాగ్ ని మోయాల్సి వస్తుందని అనుకోలేదు" అని వీపున వేళ్ళాడుతున్న బ్యాగ్ సరిచేసుకుంటూ తిట్టుకుంటూ బయటకి అడుగు పెడదాం అని చూద్దును కదా, బయట మంచు అంతా కరిగి పోయి ఫెళ్ళున ఎండ కాస్తూ అందమైన ఉదయం కనిపించింది దాన్తో ఆనందం పట్టలేక "వావ్ వాటే డే!! అని ఆనందిస్తూ బస్ కి లేట్ అవుతుంది అని అనుకుంటూ తలుపు తీయగానే చల్లని గాలి స్వాగతించింది. హ్మ్ ఇదేమీ ఈ అపశృతి అని అనుకుంటూ హడావిడిగా నడక మొదలు పెట్టాను చుట్టూ అంతా క్లియర్ గా ఉంది కదా అని కాస్త రిలాక్స్ అవడం తో కింద ఉన్న చిన్న ఐస్ లేయర్ (పై ఫోటో లోనిది) ని గమనించ లేదు దాంతో దాని మీద కాలు వేయడం, బ్యాలన్స్ తప్పడం తో రక రకాల యోగాసనాలు వరుసగా వేసేసి చివరిగా ఇదిగో ఈ పక్క ఫోటో లో ఉన్నట్లు శలభాసనం లో సెటిల్ అయ్యాను ఏదో ఆగిపోయాను కానీ అసలు ఓ రెండు రౌండ్లు ఫల్టీలు కొట్ట వలసింది. కాస్త మడమ బెణకడం తప్పించి ఏమీ దెబ్బలు తగల లేదు లేండి. ఈ సాకు ను అడ్డం పెట్టుకుని రెండ్రోజులు ఇంటి నుండి పని చేసాను అది వేరే విషయం.


అసలు మీరు ఎప్పుడైనా జారి కింద పడ్డారా :) చెప్తే నవ్వుతారు, వీడెవడండీ బాబు అంటారేమో కానీ, కింద పడుతున్నపుడు భలే ఉంటుంది అంతా మనకు తెలుస్తూనే ఉంటుంది కానీ సీక్వెన్స్ ఆఫ్ ఈవెంట్స్ వేగంగా జరిగిపోతాయ్ అంటే మన మెదడు గ్రహించి రియాక్ట్ అయ్యే లోపలే తరువాతది జరుగుతుంటుంది. హ హ అంతా మనకి తెలుస్తుంది కానీ ఏదీ మన కంట్రోల్ లో ఉండదు భలే చిత్రమైన స్తితి లే, తర్వాత ఒక సారి అసలు ఏం జరిగింది అని ఆలోచిస్తే ఇదంతా గుర్తొచ్చి భలేగా అనిపించింది. చికాగో వచ్చిన కొత్త లో ఊరు నడి బొడ్డున ఇలాంటి ఓ చిన్న ఫీట్ చేసాను. పోయిన సంవత్సరం తప్పించుకున్నాను అలాగే ఈ ఏడు కూడా ఎస్కేప్ అనుకున్నాను కాని మొన్న సరండర్ అవక తప్పలేదు. చిన్నపుడు స్కూల్ నుండి వచ్చే దారిలో నో స్కూల్ లోనో ఇలాంటి ఫీట్ లు బాగానే చేసే వాడ్ని. ఎలా పడినా పర్లేదు కానీ తల నేల కి ఆనితే మాత్రం అమ్మ చేసే హడావిడి అంతా ఇంతా కాదు. పసుపు, సున్నం కలపిన ఎఱ్ఱనీళ్ళ లో కాసిన్ని ఎండు మిఱపకాయలు వేసి దిష్టి తీసి పడిన చోట బోర్లించకుండా వదిలేది కాదు. సరే ఇంతకీ ఇదంతా ఎందుకు చెప్తున్నా అంటే వింటర్ ముగిసింది కదా అని రిలాక్స్ అవకుండా నడిచేప్పుడూ డ్రైవ్ చేసేప్పుడూ కాస్త ఇలాంటి బ్లాక్ ఐస్ గురించి చూసుకోండి.

సరే నండీ మరి అవి ఈ రోజుకి కబుర్లు మళ్ళీ మరో టపా లో త్వరలో కలుద్దాం అంత వరకూ శలవా మరి.

శనివారం, మార్చి 28, 2009

ఉగాది శుభాకాంక్షలు

అందరికీ హృదయపూర్వక ఉగాది శుభాకాంక్షలు, కాస్త ఆలశ్యంగా. ఏం చేయమంటారు చెప్పండి మరి, ఫలానా రోజే పండగ అనుకునే కన్నా మనకి అనువు గా ఉన్న రోజే పండగ అని జరుపుకోడం అలవాటయి పోయింది మరి. ఉగాది అనగానే మొదట గుర్తు వచ్చేది ఉగాది పచ్చడే నేమో కదా... దీనికి కావలసిన అన్ని దినుసులు సులువు గానే దొరుకుతాయ్ కానీ వేప పూత కోసమే కాస్త కష్ట పడాలి, అంటే ప్రస్తుతం ఇంట్లో పచ్చడి చేసేది తక్కువేనేమో... నా చిన్నతనంలో వేప పూతనీ, మామిడి పిందెలనీ కష్ట పడి వెతికి పట్టుకుంటే, కాస్త పెద్దయ్యాక మార్కెట్ కి వెళితే ఏవి కావాలంటే అవి దొరకేవి. ఇంకాస్త పెద్దయ్యాక స్వగృహలాంటి చోట్ల ఉగాది పచ్చడి కూడా అమ్మేస్తుంటే కష్టపడటం ఎందుకు అనిపిస్తుంది. అదేంటో కానీ బజార్లో కొన్న మామిడి కంటే, అపరిచితుల పెరట్లో ఉన్న మామిడి కే రుచెక్కువ ఎందుకో !! కాస్త చిన్న ఊర్లలో బాల్యాన్ని గడిపిన వాళ్ళని ఎవరిని కదిపినా ఈ విషయం ఒప్పుకుంటారు అవునా :)

రుచంటే గుర్తొచ్చింది. వివిధప్రాంతాల లో ఇంట్లో చేసే ఉగాది పచ్చడి రుచి ఒక ఎత్తైతే మా ఆంధ్రా యూనివర్సిటీ ఇంజనీరింగ్ కాలేజ్ మెస్ లో మా వాడు చేసే ఉగాది పచ్చడి ఉంటుందీ... ఆహా !! ఎలాగో అలా ఉగాది పూట పచ్చడి రుచి చూడాలి అని కోరిక ఒకవైపు, కానీ మా వంట వాడి ఉగాది పచ్చడి రుచి చూసి ఆరోగ్యాలు చెడగొట్టుకుని అసలు ఉగాది అంటేనే విరక్తి కలిగించుకోడం అవసరమా అన్న సందిగ్ద ఒక వైపు చాలా ఇబ్బంది పడేవాళ్ళం ఎలాగయితేనేం ధైర్యం చేసి కనీసం ఒక్క స్పూన్ అన్నా నోట్లో వేసుకున్నాం అని అనిపించుకునే వాళ్ళం అనుకోండి అది వేరే విషయం. అది సరే ఇంతకీ ఈ సంవత్సరం నువ్వు ఉగాది పచ్చడి రుచి చూసావా లేదా అని అడుగుతున్నారా... ఇందాకే చెప్పాను కదండీ మరి, మనకి వీలున్న రోజే పండగ !! ఈ రోజు మరి ఆఫీసు లోనే ఓపిక అంతా అవిరైపోతుందా ఇక ఇలాటి పనులు ఏం చేస్తాం, రేపు శనివారం కదా భాస్కర్ గారి రెసిపీ రెడీ గా పెట్టుకున్నా ఉదయాన్నే వెళ్ళి అన్నీ తెచ్చుకుని మొదలు పెట్టేయడమే... అంతగా కుదర్లేదంటే గుళ్ళు ఎలానూ ఉన్నాయ్ :) వెళ్ళి అక్కడ క్యాష్ కౌంటర్లో ఉన్న అమెరికన్ వాలంటీర్ తో ఒన్ యుగాడి చట్నీ, టుగో అని చెప్తే చాలు, వాళ్ళే ఇచ్చేస్తారు.


అందాకా మీ అందరూ సరదాగా నవ్వుకోడానికి తెలుగువన్ నుండి మల్లిక్ గారి చెణుకు మీ కోసం ఆనందించండి.

సోమవారం, మార్చి 02, 2009

అమ్మకు అశృ నివాళి !!

ఇటువంటి టపా ఎప్పుడో ఓ సారి రాయల్సి ఉంటుంది అని తెలుసు కాని, ఇంత త్వరగా రాయాల్సిన అవసరమొస్తుంది అని అనుకో లేదు. ప్రపంచ వ్యాప్తంగా ఉన్న నా మిత్ర బృందం నుండి నూతన సంవత్సర శుభాకాంక్షలు అందుకుంటున్న తరుణం లో ఈ 2009 ఆరంభం లోనే నాకు అత్యంత విషాదాన్ని మిగులుస్తుందనీ నేను అస్సలు ఊహించ లేదు. జనవరి 21 బుధవారం రాత్రి, భోజనం కానిచ్చి మనసు లో "గత మూడు వారాలు గా హాస్పిటల్ లో ఉన్న అమ్మ, గత వారం రోజులు గా ICU నుండి మామూలు రూం కి షిఫ్ట్ అయి నిదానంగా కోలుకుంటుంది, ఇంక ఇవ్వాళో రేపో ఇంటికి పంపించేస్తారు కాబోలు" అని అనుకుంటూ నిద్రకు ఉపక్రమించే సమయం లో తమ్ముడి దగ్గర నుండి కాల్ అందుకున్నాను. critical care unit కి మార్చారు అని చెప్పిన కొన్ని గంటల వ్యవధి లోనే అమ్మ ఇక లేదు అనే చేదు నిజం విని ఏం చేయాలో అర్ధం కాలేదు. తనకెంతో ఇష్టమైన గురువారం జనవరి 22 2009 న ఉదయం అమ్మ మమ్మల్ని ఒంటరిగా ఈ భూమ్మీద వదిలేసి తిరిగి రాని లోకాలకు పయనమయింది.
మరణం, మరణించిన వారికి ఐహిక బాధలనుండి విముక్తిని ప్రసాదించే ఓ వరం ఏమో కాని, వారి ఆత్మీయులకి మాత్రం తీరని శాపం. నిన్నటి వరకూ మన మధ్య తిరిగే మన మనిషి హఠాత్తుగా కేవలం చిత్రాలకు ఙ్ఞాపకాలకూ పరిమితం అయ్యరన్న ఊహే ఆ దేవుడు ఎంత దయలేని వాడు అని అనుకునేలా చేస్తుంది. నేను ఇండియా వెళ్ళే వరకూ రక రకాల ఆలోచనులు నన్ను ఊపిరి తీసుకోనివ్వలేదు. ఈ వార్త తెలిసిన తర్వాత కూడా నేను మాములుగానే ఉన్నానేంటి? ఆకాశం విరిగి మీద పడలేదు, భూమి బద్దలై నన్ను మింగేయలేదు, అవునూ!! ఈ ఆకలి, నిద్ర ఇవి కూడా నన్ను వీడి పోనంటున్నాయేంటీ. అసలు నేను ఇంకా నిద్ర లోనే ఉన్నానేమో ఇదంతా ఓ పీడకలేమో లేచాక అమ్మతో మాట్లాడి ఇలాంటి కల వచ్చింది నువ్వు జాగ్రత్త అమ్మా అని చెప్పాలి అని ఏవేవో ఆలోచనలు.

ఎప్పుడో నా చిన్నతనం లో ఊహ తెలిసీ తెలియని వయసు లో, మరణం అంటే ఏమిటో కూడా తెలియని తనం లో, సంవత్సరం కూడా నిండని నా పెద్ద తమ్ముడు మమ్మల్ని వదిలి వెళ్ళినప్పటి ఙ్ఞాపకాలు ఇంకా సజీవంగా ఉన్నాయి. అప్పుడు మేము ఉంటున్న నరసరావు పేట లో సరైన వైద్యం అందక వాడి చిన్ని శరీరాన్ని టాక్సీ లో వేసుకుని గుంటూరు తీసుకు వెళ్ళడం అక్కడి హాస్పిటల్ వాతావరణం డాక్టర్ ఏం చేయలేం అని తేల్చి చెప్పేసాక అమ్మ స్పృహ తప్పి పడిపోవడం. తర్వాత తిరిగి ఇంటికి రావడం అప్పటి వరకూ వాడి ఫోటో లేదని అలానే కుర్చీ లో కూర్చో పెట్టి నాన్న వాడి కళ్ళు తెరిచి పట్టుకుంటే వాడి ఫోటో తీసుకోడం అన్నీ కళ్ళ ముందరే నిన్న మొన్న జరిగినట్లు ఉన్నాయి. మళ్ళీ ఇన్ని నాళ్ళ కి అమ్మకి వీడ్కోలు పలకాల్సి రావడం న మనసంతా భరించ లేని విషాదాన్ని నింపింది.

తను ఉన్నన్నాళ్ళు ఏదో తెలియని ధైర్యం, ఇపుడు తను మా మధ్య లేదు అనే ఆలోచనే బోలెడంత దిగులును మనసంతా నింపేస్తే ఇక ధైర్యానికి చోటెక్కడ ఉంటుంది. అయినా గత నెల రోజులు గా ఎన్నో అనుభవాలు అమ్మ తోడు లేకపోవడం వలనేమో కానీ మరింత కొత్త గా మరింత బారంగా అనిపించాయి అన్నీనూ.. అసలు తనని సంప్రదించకుండా మా అంతట మేమే నిర్ణయాలు తీసుకోడం ఎంత కష్టమో కదా !! నేను ఇప్పటి వరకూ అలా నా అంతట నేను తీసుకున్న నిర్ణయాలు ఏమీ లేవు ఇకపై అన్నీ నేనే అలా తీసుకోవాలంటే ఎంత కష్టం... అంటే మేమేదో అమ్మ మాట జవదాటని వాళ్ళం అని కాదు కానీ తనతో వాదించి మా మాటే నెగ్గించుకుని మాకు నచ్చిన నిర్ణయమే తను తీసుకునేలా చేసినా కానీ గవర్నమెంట్ సీల్ లాగా తన ఆమోద ముద్ర ఉంటే అదో దైర్యం మా ఇంట్లో అందరికీ.. నాన్న తో సహా. ఇకపై అది లేకుండానే ముందుకు నడవాలి, ఎలాగో... ఏంటో...
తను ఏమైపోయినా కానీ, మా ఇంటిల్లిపాది క్షేమం కోసం అనుక్షణం తపన పడే అమ్మ ఇక మా మధ్య లేదు అన్న ఆలోచనే కళ్ళ వెంట కారే కన్నీటికి ఆనకట్ట కట్ట లేకున్నా... ఎవరో చెప్పినట్లు మనిషి కేవలం ఒక్క చోటే ఉండ గలరు ఇప్పుడు తన ఆత్మ అన్ని చోట్లా తానై మా అందరి యోగ క్షేమాలు చూస్తూ మా వెంటే ఉంటుంది అన్న ఊహ బోలెడంత ఊరట నిస్తుంది. అమ్మో అదే నిజమయితే ! ఇంతకు ముందు అంటే ఇక్కడ ఒంటరి గా ఏడ్చినా ఏం చేసినా అమ్మ కి తెలియదు ఇప్పుడిక తను నా పక్కనే ఉంటుంది కదా నేను ఏడవడం చూస్తే తను బాధ పడుతుంది కదా ఇక ఏడవకూడదేమో. అవునూ అసలు ఏడుపు ఎందుకు వస్తుందీ... గుండె లోతుల్లో ఆత్మీయుల ఙ్ఞాపకాలు వెచ్చగా కదిలి మనసుతో కలిసి, కరిగి కన్నీరై కళ్ళ నుండి జాలువారుతాయేమో కదా!! మరి అమ్మ ఙ్ఞాపకాలన్నీ అలా నన్ను వదిలి వెళ్ళి పోతే ఎలా మరి !! అందుకే ఇకపై ఏడవను.

కేవలం సర్వీస్ చేయడానికే పుట్టినట్లు గుంటూరు ఆర్&బి సర్కిల్ ఆఫీస్ సుపరింటెండెంట్ గా రిటైరైన ఆరునెలల లోపే మమ్మల్ని వదిలి వెళ్ళి పోయిన మా అమ్మ "నేలటూరి దయామణి" కి అశృ నివాళి సమర్పించుకోడం తప్ప మేమేం చేయగలం. అమ్మా! అక్షరాలకు అందని ఆప్యాయత, మాటలకందని మమతాను రాగాలకు ప్రతి రూపం నువ్వు, వెల లేని అనురాగం, ఆప్యాయతలు పంచిన ప్రేమ మూర్తిగా, మంచితనానికి, నీతి, నిజాయితీ లకు మారు పేరు గా నిలచి, కొవ్వొత్తి లా నువ్వు కరిగిపోయి మా జీవితాలలో వెలుగు నింపి, తీరిగి రాని లోకాలకు పయనమైన నీ ఆత్మకు శాంతి చేకూరాలని. నువ్వెక్కడ ఉన్నా నీ ఆశీస్సులు, మార్గదర్శకాలు మమ్ము ముందుకు నడిపిస్తాయని ఆశిస్తూ.

నీ ఙ్ఞాపకాలలో, నువు పంచిన ఆత్మీయత లో..
నీ కోసం వెతుకుతూ మేము....

నేను ???

నా ఫోటో
అర్ధంకానివాళ్ళకో ప్రశ్నార్థకం, అర్ధమైన వాళ్ళకో అనుబంధం. ఈ లోకంలో ఎందరో పిచ్చాళ్ళున్నారు. డబ్బు, పదవి, కీర్తి, కాంత, కనకం, ప్రేమ, సినిమా, మంచితనం, తిండి ఇలా ఎవరికి తోచిన పిచ్చిలో వాళ్ళు మునిగి తేలుతుంటారు. నేనూ ఓ పిచ్చోడ్నే.