నాకు చిన్నపుడు అత్యంత కష్టమైన పని స్నానం చేయడం హహహహ అందులో అచ్చుతప్పులేం లేవండీ కష్టమైన పనే... మరీ చిన్నప్పుడు నీళ్ళలో ఆటలాడుకోడానికి బక్కెట్ మీద అరచేత్తో చరిచి నీళ్ళు చిందుతుంటే చూసి కేరింతలు కొట్టడానికి సరదాపడేవాడ్నని అమ్మ చెప్తుండేది కానీ కొంచెం పెద్దవాడినయ్యాక నాతో పాటు బద్దకం కూడా పెరిగి పెద్దదయ్యాక పొద్దున్నే లేచి రెడీ అవ్వడమంటే అస్సలు ఇష్టముండేది కాదు. స్కూల్ రోజుల్లో తప్పనిసరై ఎలాగోలా రెడీ అయినా కానీ శలవురోజులు వచ్చాయంటే వీడితో స్నానం చేయించాలంటే నాకు కంఠశోషతో నీరసమొస్తుందంటూ అమ్మ నాన్నారికి కంప్లైంట్లు చేసేది. అలా గొడవపెట్టకుండా బుద్దిగా స్నానం చేసి రెడీ అయ్యేది ఒక్క నా పుట్టినరోజునాడే అనమాట. నా పుట్టినరోజు మాంచి డిశంబర్ చలిలో వచ్చినా కానీ బుద్దిగా చేసేసేవాడ్ని కానీ మిగిలిన శలవు రోజుల్లో మాత్రం అమ్మతో చెప్పించుకోకపోతే స్నానానికి వెళ్ళబుద్దయ్యేది కాదు ఏవిటో.
అమ్మకి కూడా మరీ తెల్లవారు ఝూమునే లేచే అలవాటు లేకపోయినా కానీ ఇంటి ముందు కడిగి కళ్ళాపి చల్లి ముగ్గు వేయడం మాత్రం చీకటితోనే జరిగిపోవాలి పనిమనుషులు ఎవరైనా ముందురోజు సాయంత్రం వచ్చి వేసేసి వెళ్తామమ్మా అంటే ఆస్సలు ఒప్పుకునేది కాదు పొద్దున్నే ఆరింటిలోపే ముగ్గు పడాలి పెద్దయ్యాక కూడా ఓపిక తగ్గినా కూడా ఎపుడైనా ఆలశ్యమైనా ఒక వేళ పని మనిషి మానేసినా వెంటనే ఎలాగోలా లేచేసి ఓపికలేకపోతే ఆరుబయట చిన్న స్టూల్ వేసుకునైనా సరే నాలుగు గీతలు ముగ్గు గీస్తే కానీ తన మనసు శాంతించేది కాదు.
నేను బాగా చిన్నప్పుడు మా పిన్ని కూడా మా ఇంట్లోనే ఉండేవారు సో అమ్మకి పెద్ద పెద్ద ముగ్గులు వేయడం రాకపోయినా సంక్రాంతి నెల (ధనుర్మాసం) వచ్చిందంటే పిన్నీ అమ్మ కలిసి ముందు పుస్తకం మీద పెద్ద పెద్ద డిజైన్లు ముగ్గు మోడల్స్ గీస్కుని ఆ తర్వాత అమ్మ గైడ్ లైన్స్ ఇస్తుంటే నేనోపక్క కూర్చుని పొగడ్తలు ఇస్తు ముగ్గు గిన్నె నింపి అందిస్తూ సాయం చేస్తూంటే పిన్ని ఆ ముగ్గుని వాకిటముందు ముద్రించేసేది. అలా ఒకో రోజు రాత్రి పదకొండున్నర పన్నెండింటి వరకూ కూడా గీసిన సంధర్బాలుండేవి. మిగిలిన రోజులు పొద్దున్నే ముగ్గేయాలని రూల్ ఉన్నా సంక్రాంతి నెలలో మాత్రం రాత్రి పూటా గీస్కోడానికి ఎక్సెప్షన్ ఇచ్చేవారన్నమాట మరి గంటా గంటన్నర పట్టేసే పేద్ద ముగ్గులు కదా.
అమ్మా నాన్నా ఇద్దరికీ రద్దీ అంటే భయం ఉండడంతో పుష్కరాల లాంటి వాటికి ఎప్పుడూ తీస్కెళ్ళేవాళ్ళు కాదు "పుణ్యం మాట దేవుడెరుగు బాబోయ్ ఆ రష్ లో పిల్లలు తట్టుకోలేరు" అనేవారు ఎవరైనా అడిగితే. చిన్నపుడు ఎపుడైనా అమ్మమ్మవాళ్ళింటికి వెళ్ళినపుడు తోటి పిల్లలతో కాలవగట్లకి వెళ్ళినా నీళ్ళలో దూకి కేరింతలాడే పిల్లలని దూరం నుండి చూసే వాడ్నే కానీ నీళ్ళలో దూకే ధైర్యం చేసేవాడ్ని కాదు. మేం మంత్రాలయం వెళ్ళడం అలవాటయ్యాక మాత్రం మొదటి సారి నదీ స్నానాలు అలవాటయ్యాయి. నదిలో దిగడమంటే అమ్మ ఎన్ని జాగ్రత్తలు చేప్పేదో అప్పటికి నేను కాస్త పెద్దవాణ్ణయిపోవడంతో కుదరలేదు కానీ లేదంటే అచ్చు ఈ బొమ్మలో చూపించినట్లే పట్టుకుని నదిలో దించి స్నానం చేయించినంత హైరానా పడిపోయేది.
సీజనల్ గా స్నానానికంటే ముందు ఇంకోటుండేదండోయ్ అంటే అది రెగ్యులర్ కాదు కానీ సీజనల్ గా అప్పుడప్పుడు గుర్తొచ్చి శలవల్లో ఖచ్చితంగా అమ్మ స్ట్రిక్ట్ గా చెప్తుండేదనమాట. ఇంతకీ ఏమిటది అంటారా? యోగాసనాలు వేయించడం. ఇప్పుడంటే రకరకాల గురువులు ప్రచార మాధ్యమాల్లో ఊదర గొట్టేసి యోగాడే అనీ అదనీ ఇదనీ తెగ ప్రాచుర్యంలోకి వచ్చేసింది కానీ ఇరవై ముప్పై ఏళ్ళ క్రితమే అమ్మకి ఎలా తెలిసిందో మరి ఈ యోగా పుస్తకాలు.. ఆసనాల చార్టులు కొనిపించి నాతో హైస్కూల్లో చేరక ముందు నుండే దగ్గరుండి యోగాసనాలు వేయించేది. అప్పట్లో ఓ ఆర్నెల్లో ఏడాదో బుద్దిగా అమ్మ చెప్పినట్లు యోగాసనాలు వేసిన ఫలితమే ఎంత వయసొచ్చినా ఒళ్ళొచ్చినా నాలో ఉన్న ఫ్లెక్సిబిలిటీకి కారణం అని నేను బలంగా నమ్ముతుంటాను. అమ్మ మాకెప్పుడూ చెప్తుండే ఫిలాసఫీ ఒకటే తినాలి పనిచేయాలిరా అప్పుడు ఏ ఆరోగ్య సమస్య రాదూ అని అంటూండేది కానీ నేను ఆ మొదటిది వంట పట్టించుకున్నంతగా రెండో సలహా వంటపట్టించుకోలెదనుకోండి అది వేరే విషయం.