అమ్మ జ్ఞాపకాల కబుర్లు

చదువుకోసం హాస్టల్ కు పంపేప్పుడు తన బేలతనం నాకుకనపడనివ్వకుండా దాచుకుంటూ అమ్మ నాకు చెప్పిన ధైర్యం, ఎంత దూరంలో ఉన్నా ఎలాంటి సమస్య అయినా ఫోన్ లోనే తన సలహాలతో దూరం చేసిన వైనం. తనులేకపోతే ఏమీలేదన్న నిస్పృహ, అంతలోనే తనిచ్చిన జీవితం ఉందన్న ఆశ. ఇలా అమ్మ గురించిన కబుర్లు ఇక్కడ చూడండి.

అందమైన బాల్యం

మధురమైన జ్ఞాపకాలతో అందమైన బాల్యాన్ని నా సొంతం చేసినందుకు అమ్మానాన్నలకు ఎప్పుడూ ఋణపడి ఉంటాను. మొదటి సంతానాన్నవడంతో నేనాడిందే ఆట పాడిందే పాట అమ్మమ్మ వాళ్ళింటికి వెళ్ళినా మా ఇంట్లో అయినా అపురూపంగా గడిచింది. పాడుకున్న పాటలు, ఆడుకున్న ఆటలు, స్కూల్ ఎగ్గొట్టడానికి వేసిన వేషాలు, తిన్న చిరుతిళ్ళు, నాన్న వేలు పట్టుకుని కొట్టిన షికార్లు, 16mm సినిమాలు కబుర్లు ఇక్కడ చదవచ్చు.

ఇంటర్మీడియెట్ హాస్టల్ కబుర్లు

నూనూగు మీసాల నూత్న యవ్వనం అమ్మానాన్నలకు దూరంగా నాదంటూ ఓ స్వంత ప్రపంచం. అప్పటివరకూ ప్రతి చిన్న పనికి వాళ్ళమీద ఆధారపడి ఒక్కసారిగా నాకు నేనే నెగ్గుకు రావాల్సిన పరిస్థితులను తలుచుకుని దిగులు. అంతలోనే చుట్టూ ఉన్న స్నేహితులతో నేస్తం కట్టేసి చేసిన అల్లర్లు, పరోఠాల బిజినెస్సులు, చెరకుతోట దొంగతనాలు, ఆడ్మినిస్ట్రేటర్ కి మస్కాగొట్టి చూసిన సినిమాలు, సరదా కొంటె కబుర్లు ఇక్కడ చూడండి.

ఇంజనీరింగ్ కాలేజ్

ఇంటర్మీడియెట్ కి రెసిడెన్షియల్ హాస్టల్ కనుక పంజరంలో పక్షిలా బతికితే ఇంజనీరింగ్ కాలేజ్ యూనివర్సిటీ హాస్టల్స్ లోకి వచ్చేసరికి ఒక్కసారిగా జూలోనుండి పచ్చని అడవిలోకి వదిలేసిన జింక పరిస్థితే అయింది, ఎక్కడికి పరుగులెట్టినా ఏం చేసినా అడిగేవాళ్ళులేరు. అసలు హాస్టల్ బిల్డింగ్ లో నిరంతరం కాపుకాసే వార్డెన్ ఉండడనే విషయం నాకు డైజెస్ట్ కావడానికి నెలపట్టింది :-) నిజమా అలా ఎలా సాధ్యం అని ఇప్పటికీ అనిపిస్తూనే ఉంటుంది. అంతటి స్వేఛ్చాప్రపంచంలో చేసిన అల్లర్లు కొన్ని కబుర్లు ఇక్కడ.

సినిమాలు రివ్యూలు..

నాకున్న అతి పెద్ద వ్యసనం సినిమా చూడడం రిలీజైన ప్రతి అడ్డమైన సినిమా చూసేసి ఈబొమ్మలో చూపించినట్లు తెలుగు సినిమాని భుజాల మీద మోసేవాళ్ళలో నేనొకడ్ని. చూసి ఊరుకోకుండా ఇది ఇందుకు బాలేదు అది అందుకు బాగుంది అంటూ పేద్ద వంద సినిమాలు తీసేసి విశ్రమిస్తున్న మేధావిలా చేసే విశ్లేషణలు :-) హహహ చదివిన ఒకరిద్దరు అలా తిడతారు కానీ నా దృష్టిలో ఒక సాధారణ సినీ ప్రేక్షకుడు చూసొచ్చి మిత్రులతో చెప్పే కబుర్ల లాంటి నా సినీ రివ్యూలు ఇక్కడ చదవండి. ఆరెంజ్, ఖలేజా, కృష్ణం వందే జగద్గురుం లాంటివి కొన్ని ఎక్కువమంది ఆదరణ పొందాయ్.

గురువారం, డిసెంబర్ 31, 2009

ఎత్తరుగుల అమెరికా వీధి - ఈనాడు కథ

"ఈనాడు" తెలుగు వార్తాపత్రికల పాఠకులకు చిర పరిచితమైన పేరు. ఈ దినపత్రిక ఆదివారం అనుబంధం ప్రచురించటం మొదలు పెట్టాక, నిజం చెప్పొద్దూ వారపత్రిక ప్లస్ దినపత్రిక కలిపి ఒకే రేటుకు వస్తుంది అనిపించింది. ఒకప్పుడు ఈ ఆదివారం అనుభందం లో నేను తరచుగా చదివేది బాలవినోదిని, కథ, ఇది కథకాదు, పదవినోదిని(cross word puzzle). కానీ రాను రాను నాకు కవర్ పేజి వెనక వేసే తారల విశేషాలు ప్రత్యేకమైన బొమ్మలుకూడా వదలకుండా మొదటి పేజి లోని ’మాయా’లోకం నుండి చివరి పేజీ లోని ’పదవినోదిని’ వరకూ ప్రతి అక్షరం చదవడం అలవాటు అయింది. ఎన్ని చదివినా అప్పటినుండి ఇప్పటివరకు చదవకపోతే మిస్ అయ్యేంతగా అలవాటైనవి మాత్రం కథ, శ్రీధర్ రాజకీయ కార్టూన్స్, బాలు కార్టూన్. వీటిలో ఈ మధ్య కాలంలో వస్తున్న కథలు అన్నీ చాలా వరకు నిరాశ పరుస్తూనే ఉన్నాయి.

అయినా ఎక్కడో ఓ మంచి కథ దొరకకపోతుందా అనే ఆశతో అలా ప్రతివారం చదువుతూనే ఉన్నాను. అలాంటి టైం లో మొన్న ఆదివారం డిశంబర్ 27 సంచికలో ఓ అందమైన కథ నా కంట పడింది. చదువుతుండగా ఆహా అనిపించింది చదివిన వెంటనే ఓహో అనిపించింది. నాకు పన్నెండు ఇళ్ళు వద్దులే బాబు అటువంటిదే ఒక ఇల్లు ఉన్నా చాలు అనిపించింది. నా ఊహలను ఈ రచయిత ఎలా చదివేశాడా అనిపించింది. వెంటనే ఆ హీరో పాత్రలోకి పరకాయ ప్రవేశం చేసేయాలని అనిపించింది. మనసుండాలే కానీ అటువంటి జీవితం ఎప్పటికైనా ఆచరణ సాధ్యం కాక పోతుందా అనిపించింది.

ఇంకా... పెరటి గుమ్మానికి చేరగిలపడి నేను కూర్చుంటే మొదటి మెట్టుపై తను కూర్చుని మడిచిన నా కాళ్ళపై అలవోకగా వాలి నా మోకాళ్ళ పై తన తల ఆన్చిన నా శ్రీమతితో కలిసి, జాబిలి తో ఆటలాడుకుంటున్న మేఘాలనూ, పెరట్లోని మందారాల వయ్యారాలనూ పరికిస్తూ, నైట్ క్వీన్, సన్నజాజుల పరిమళాలు మట్టివాసనతో కలిసి మైమరపిస్తుంటే ఆస్వాదిస్తూ, తనకి నా స్వరంతో ఈ కథ చదివి వినిపించాలని అనిపించింది. అదిగో అందుకోసమే ఆ అనుభూతి కోసమే భద్రంగా ఈ కథను నా బ్లాగులో పదిల పరచుకుంటున్నాను.

ఇంత మంచి కథను రాసిన వట్టికూటి చక్రవర్తి గారికి ధన్యవాదాలు తెలుపుకుంటూ, ఈ కథకు కేవలం  కన్సొలేషన్ బహుమతి తో సరిపెట్టినందుకు ఈనాడు జడ్జిలపై కాస్త కోపం వచ్చినా.. అసలు పోటీ అంటూ పెట్టి మంచి కథలు రాబట్టినందుకు ఈనాడు ఆదివారం బృందాన్ని కూడా అభినందిస్తున్నాను. ఇంతకీ ఈ కథ మీరు చదివారా... ఒకవేళ చదవకపోతే వెంటనే చదివేయండి మరి. పనిలో పనిగా వైవిధ్యభరితమైన కథ అంటూ ఈ కథకు నెమలికన్ను మురళి గారు రాసిన పరిచయాన్ని కూడా ఇక్కడ నొక్కి చదివేయండి. 

మిత్రులు అందరికీ 2010 నూతన సంవత్సర శుభాకాంక్షలు, కాస్త ముందుగా :-). నూతన సంవత్సర వేడుకలను మనసారా ఆస్వాదించండి.






మంగళవారం, డిసెంబర్ 29, 2009

నేనూ.. మౌనం.. సంతోషం..

డిశంబర్ అంతా ఆర్ట్ ఆఫ్ లివింగ్ నెల అయిపోయింది నాకు. అసలు ఈ కోర్స్ చేయడం వెనక ఓ పిట్ట కథ ఉంది కానీ దాని వివరాలు మళ్ళీ ఎపుడైనా సమయం కుదిరినపుడు చెప్తాను. బేసిక్ కోర్స్ చేసిన ఆనందం సద్దుమణగక ముందే పార్ట్ 2 కోర్స్ చేద్దాం అని నిర్ణయించుకున్నాను. దానికోసమని మళ్ళీ ఆశ్రమం కి వెళ్ళిన వెంటనే శలవల్లో ఇంటికి వెళ్ళిన అనుభూతి కలిగింది. అక్కడి వైబ్రేషన్స్ మహిమో ఏమిటో తెలియదు కానీ ఆశ్రమం లో ఉన్నంత సేపూ బయటి ఇబ్బందుల గురించి కానీ సమస్యలగురించి కానీ ఆలోచనలు ఏమాత్రం రావు. ఎపుడూ ఒకటే ధ్యాస.. ధ్యానం.. సేవ.. అదో మధురమైన అనుభూతి. అనుకోకుండా నాతో కలిసి పార్ట్ 1 చేసిన ఒకతను నాతోపాటు పార్ట్ 2 చేయాలి అని నిర్ణయించుకున్నాడు ఇద్దరమూ అనుకోకుండా కలిసాము. ఇందులో మౌనవ్రతం ఉంటుంది అని తెలుసు బేసిక్ లో మేమిద్దరం నవ్వులతో కాస్త అల్లరి చేశాం మన వల్ల అయ్యె పని కాదు బాబు ఈ మౌనవ్రతాలు అవీ అదీకాక ఇంచుమించు మూడురోజులు ఉండాలిట సాధ్యమయ్యే పనేనా అదీ మనలాటి కోతులకు అని అనుకుంటూ మొదలుపెట్టాము. మొదటిరోజు అంతా ఏవో ప్రాసెస్ లు చేయించారు.

ఇక్కడ వీళ్ళ ప్రాసెస్ ల గురించి కొంచెం చెప్పుకోవాలి నిత్యజీవితంలో మనకి ఎదురుపడే వాటినుండే కొన్ని ప్రాసెస్ లను సృష్టించారు అవి చాలా ఎఫెక్టివ్ గా ఉన్నాయి అనిపించింది. ఉదాహరణకి పెద్దవాళ్ళకి జ్వరమో లేదో తీవ్రమైన అస్వస్థత కలిగినపుడు హ్మ్ హ్మ్ అని శబ్దం చేస్తూ మూలగడం వింటూ ఉంటాం. ఆ మూలుగు వల్ల బోలెడంత నెగటివ్ ఎనర్జీ బయటకి పోయి కాస్త శక్తివచ్చినట్లు ఫీల్ అవుతారు. వయసులో ఉన్నవారు అలా మూలగడానికి జంకడం గమనిస్తాం కానీ దానివలన చాలా ఉపయోగాలు ఉన్నాయ్. ఉదాహరణకి మీరు టెన్షన్ పడుతున్నపుడు అంటే ప్రజంటేషన్ ఇవ్వాల్సి వచ్చినపుడో ఇంటర్వ్యూ అటెండ్ అయ్యే ముందో ఇలా రెండుచేతులు పైకెత్తి వేగంగా ముందుకు జారవిడుస్తూ పెద్దగా శబ్దం చేస్తూ మూలుగు ద్వారా గాలి బయటకి వదిలారనుకోండి అప్పుడు మీలో నెగటివ్ ఎనర్జీ అంతా బయటకి వెళ్ళి తెలియని శక్తి వచ్చిచేరినట్లు ఫీల్ అవడమే కాక టెన్షన్ తగ్గి  మరింత సమర్ధవంతంగా ఎదుర్కోగలరు. ఇలాటివే కొన్ని ప్రాసెస్ లు మెడిటేషన్ టెక్నిక్స్ తో మొదటి రోజు గడిచింది.

అదే రోజు అంటే గురువారం రాత్రి 9 గంటలనుండి మా మౌనవ్రతం మొదలైంది, అప్పటినుండి ఆదివారం మధ్యాహ్నం 12 గంటల వరకు మా మౌనవ్రతం కొనసాగింది అంటే దదాపు రెండున్నరరోజులు అంటే 63 గంటలు ఎవరితోనూ మాట్లాడకుండా సేవ చేసేప్పుడు ఒకటి రెండు సార్లు తప్పనిసరి పరిస్థితులలో కేవలం సంఙ్ఞల ద్వారా మాత్రమే సంభాషించి గడిపేశాము. మొదట్లో ఎలారా ఉండటం అనుకున్నాము కానీ శుక్రవారం మధ్యాహ్నానికి మాములు గా అనిపించింది ఏమాత్రం ఇబ్బంది కలగలేదు అసలు మాట్లాడాల్సిన అవసరం కానీ ఆలోఛన కానీ కలగలేదు. బహుశా కోర్స్ జరిగినంతసేపు నిశ్శబ్దంగా అయినా టీచర్ తో కమ్యునికేట్ చేయడం ఒక కారణం అయి ఉండవచ్చు లేదా కోర్స్ లో భాగంగా చేసిన మెడిటేషన్స్ కూడా ఒక కారణమై ఉండవచ్చు. మొత్తానికి చాలా కష్టమేమో అనుకున్నాం కానీ అవలీలగా పూర్తిచేసేశాం. ఎప్పటిలాగే ఆశ్రమం దినచర్యని, ఉదయాన్నే ఐదుగంటలకి నిద్రలేవడం, ఆరుగంటలకి యోగా, పగలంతా మెడిటేషన్ మరియూ సేవ తో అలసిపోవడం, సాయంత్రం గురూజీతో సత్సంగ్, కిచెన్ లో సాత్వికాహారం అన్నీ చాలా చాలా బాగా ఎంజాయ్ చేశాను.

 నేను ఆశ్రమంలో ఉన్న అయిదురోజులూ గురూజీ తో విశాలాక్షిమంటపంలో పాల్గొన్న సత్సంగ్ చిత్రం  

మౌనవ్రతం ఆచరించిన అంత సేపు నాతోనేను ఎక్కువసమయం గడపగలిగాను ప్రతిపనిని అస్వాదిస్తూ చేశాను. మొత్తం మీద పార్ట్ 2 అయ్యాక నాలో నేను గమనించిన స్ఫుటమైన మార్పు ఏమిటంటే ఫ్లెక్సిబిలిటీ. ఇదివరకు నాలుగు అడుగులు వేయడానికి బద్దకించే నేను ఇప్పుడు కిలోమీటర్ పైనే ఉన్న ప్రదేశాలకు కూడా అవలీలగా నడిచి వెళ్ళి రాగలుగుతున్నాను. ఈ ప్రాక్టీస్ ఇలానే కొనసాగిస్తే నాకు మంచి మేలు జరుగుతుందనే భావిస్తున్నాను. కానీ కోర్స్ చివరిరోజు విపరీతమైన జలుబు దగ్గు పట్టుకుంది వారమైనా ఇంకా తగ్గుముఖం పట్టలేదు. ప్రస్తుతం నిన్నటినుండే హోమియో చికిత్స మొదలెట్టాను ఏమైనా సత్ఫలితాన్ని ఇస్తుందేమో చూడాలి.

అసలు విషయం చెప్పడం మరిచాను. కోర్స్ అంతా ఒక ఎత్తైతే ఆదివారం మధ్యాహ్నం 1 గంట ప్రాంతంలో గురూజీ శ్రీశ్రీ రవిశంకర్ గారిని ప్రత్యక్షంగా కలుసుకోవడం ఒక మరిచిపోలేని అనుభూతి. చల్లని చూపులతో ఆశీర్వదించి సంతోషంగా ఉన్నావా అనీ, ఏం చేస్తున్నావు అనీ కుశల ప్రశ్నలు వేసి నాతో ముచ్చటించినది ఒక్క నిముషం పాటే అయినా అంతసేపు నేను మైమరచిపోయి ఏదో లోకంలో ఉన్న అనుభూతి కలిగింది. ఆయన నిరంతర మెడిటేషన్ మరియూ సాధన ఫలితం అనుకుంటా ఒక ఉత్తేజితమైన అద్భుత శక్తి వలయం (aura) తన చుట్టూ ఉన్నట్లు  అది మనల్ని మృదువుగా స్పృశించి ముందుకు సాగినట్లు అనిపించింది ఆయన నన్ను ఆశీర్వదించి ముందుకు సాగుతుంటే. అన్నీ బాగున్నాయ్ కానీ కోర్స్ చివరన టీచర్స్ మీరంతా కూడా టీచర్స్ కావాలి మీరు ఒక్కొక్కరూ 108 మందితో పార్ట్ 2 కోర్స్ చేయించాలి అని ప్రచారం చేయడం నాకు నచ్చలేదు. ఇదే విషయాన్ని హుందాగా చెప్పి ఉంటే బాగుండేది. కాకపోతే అది టీచర్స్ ని బట్టి ఉంటుంది అని అందరు టీచర్స్ ఇలా చెప్పరనీ మిగిలిన వారితో మాట్లాడినపుడు తెలిసింది. మొత్తం మీద ఈకోర్స్ ఒక మధురమైన అనుభూతిని ఇస్తుంది వీలైతే బెంగళూరు ఆశ్రమంలో లేదంటే మీ దగ్గరలో వెంటనే చేయడానికి ప్రయత్నించండి. మీకు మీరు, మీ శరీరానికి మనసుకు ఇచ్చుకోగల ఒక అమూల్యమైన బహుమతి ఆర్ట్ ఆఫ్ లివింగ్ కోర్స్, తప్పక చేయడానికి ప్రయత్నించండి.

గురువారం, డిసెంబర్ 17, 2009

జీవించడం ఓ కళ - ఆర్ట్ ఆఫ్ లివింగ్ - 2

రెండో రోజు ఉదయం ఆరుగంటలకు నిద్ర లేచి ఏడున్నరకల్లా అల్పాహారం కోసం బయలుదేరాను కాస్త కొండలు గుట్టలుగా ఉన్న ప్రాంతమవడంతో మెట్లు ఎక్కిదిగడం పైగా ఎంతదూరమైనా నడకే కావడంతో కాస్త కష్టంగా ఉందనిపించింది, అసలేమన దైనందిన జీవితంలో పక్కసీట్ కు వెళ్ళాలన్నా కుర్చీలోనే జరుగుతూ వెళ్ళేంత బద్దకిష్టులం కనుక అంతే ఉంటుంది లే అని సర్దిచెప్పి అలానే తిరిగేశాను. కిచెన్ చాలా పెద్దగా ఉంది దాని డాబా పైన బోలెడన్ని సోలార్ ప్యానల్స్ ఆకర్షణీయంగా పేర్చి ఉన్నాయ్ వాటిద్వారా ఉత్పత్తి అయ్యే విద్యుత్తును కిచెన్ అవసరాలకు ఉపయోగిస్తారుట. కిచెన్ లో కింద కూర్చుని భోజనం కేవలం పెద్దవాళ్ళకోసం కింద కూర్చోలేని వాళ్ళకోసం ఒక పక్కన కాసిని టేబుల్స్ కుర్చీలు సైతం ఏర్పాటు చేసి ఉంచారు. అల్పాహరం గా నాకు అత్యంత ఇష్టమైన ఉప్మా శనగపప్పు, కొబ్బరి వేసి చేసిన కారప్పొడి తాగడానికి చాక్లెట్ ఫ్లేవర్డ్ రాగిమాల్ట్. ఆహా బ్రహ్మాండం అనుకున్నాను. ఆ కిచెన్ లో మెజారిటీ పనులు చేసేది అంత సేవకులని స్టాఫ్ అతి కొద్దిమంది అని సర్వింగ్ కూరలు తరగడం అన్నీ సేవచేయడానికి ఉత్సాహం చూపే వారిచే చేయిస్తారుట. అదీకాక అక్కడ రోజుకు ఐదువేలమందికి వంట చేస్తారుట, ఇక్కడ దగ్గరలోని కొన్ని స్కూల్స్ కి సైతం భోజనం ఇక్కడినుండే వెళ్తుంది అని తెలుసుకుని ఆశ్చ్రర్యపడిఫోయాను. కిచెన్ టైమింగ్స్ కూడా నాకు బాగా నచ్చాయి అల్పాహారం 7:30 నుండి 8:30 వరకు. మధ్యాహ్న భోజనం 12:30 నుండి 1:30 వరకూ, రాత్రి భోజనం 6:30 నుండి 7:30 వరకూ. శరీరానికి సరైన సమయాలు ఇవైనా నేను పాటించేసంధ్రర్భాలు బహుస్వల్పం ఇక్కడ ఆశ్రమం లో పాటింపచేస్తారు. ఆహారంకూడా చాలా బాగుంది శాఖాహారం శరీరానికి ఆవశ్యకమైన పోషకాలను అందించే మితమైన సాత్విక ఆహారం.


ఇక వంటశాలలో అల్పాహారం స్వీకరించి అక్కడ నుండి వచ్చాక కాస్త రిలాక్స్ అయి కోర్స్ కోసం వెళ్ళాము. మొదట రిజిస్ట్రేషన్ సమయంలో రేపుదయం శంకరహాల్ లో జరుగుతుంది కోర్స్ అని చెప్పారు సరే అని మేమంతా అక్కడికి చేరుకునే సరికి చివరినిముషంలో ఇక్కడ కాదు వేరే చోట అని మళ్ళీ ఇంకోచోటకి మార్చారు. అబ్బే బొత్తిగా పద్దతీ పాడులేకుండా ఏమిటీ ఈ మేనేజ్మెంట్ ఒక ఇంటర్నేషనల్ సెంటర్ ప్రవర్తించవలసిన విధానమేనా ఇది అని అనిపించింది. ఎట్టకేలకు కోర్స్ మొదలైంది ఒకరినొకరు పరిచయంచేసుకోండి హలో హాయ్ అని కాకుండా  సంఘశ్చత్వమ్ అనే మాటతో పరిచయం చేసుకుందాం అన్నారు. ఏమిటి దాని ప్రత్యేకత అంటే కలసి నడుద్దాం అన్న పదానికి సంస్కృత పదమట. సో ఇక్కడమన అందరం ఒకే గ్రూప్ గా కలసికదులుదాం. అంతే కాదు ఈ మూడురోజులు చిన్న పిల్లలు ఎలాటి ఓపెన్ మైండ్ తో ఉత్సాహంతో నేర్చుకుంటారో అలా నేర్చుకుందాం అని మొదలు పెట్టారు. మా గ్రూప్ కు వచ్చిన టీచర్స్ పేర్లు పంకజ్ & వాసంతి. ఇద్దరు కూడా చాలా చక్కగా ఓపికగా వివరించి నేర్పించారు. నిజంగా మా అదృష్టం అటువంటి టీచర్స్ దొరకడం అనిపించింది.

ఇక కోర్స్ కంటెంట్ విషయానికి వస్తే వార్మప్ అనదగిన అతి కొన్ని యోగాసనాలు నేర్పిస్తారు. ఆ తర్వాత ప్రత్యేకమైన శ్వాసక్రియ పద్దతిని నేర్పిస్తారు. ఆ తర్వాత మూడు అంచెల ప్రణాయామ నేర్పిస్తారు దాని తర్వాత భస్త్రిక నేర్పిస్తారు. ఇవన్నీ శ్వాస ప్రక్రియలే.. యధాలాపంగా శ్వాస పీల్చడం కాకుండా శ్రద్దగా శరీరానికి కావలసినంత ఆక్సిజన్ ను అందించడానికి అలానే శ్వాస ద్వారా టాక్సీన్స్ ను శరీరం నుండి బయటికి పంపడానికి ఈ శ్వాస ప్రక్రియ చాలా ఉపయోగపడుతుంది. ఇవన్నీ నేర్పాక గురూజీ కంఠస్వరంతో కూడిన క్యాసెట్ ద్వారా సుదర్శనక్రియ నేర్పిస్తారు. ఈ సుదర్శన క్రియ వలన కలిగే అనుభూతిని ఎదుటి వారి ద్వారా తెలుసుకోవడం కంటే స్వయంగా అనుభవిస్తేమరింత ఆనందానికి గురికావచ్చు. అంతేకాక ఆ అనుభూతికూడా ఒకొకరు ఒక విధంగా వివరించారు నిర్దుష్టంగా ఇది అని ఆశించకుండా.. మెదడును క్లీన్ స్లేట్ గా ఉంచుకుని సహజంగా మీ శరీరం ఏవిధమైన అనుభూతిని మీకందించిందో దానిని ఆస్వాదించడం మంచిపద్దతి.

ఈ కోర్స్ ఏదో ఒక కల్ట్ ని ప్రోత్సహించడమో మతాన్ని ప్రోత్సహించడమో చేయదు. దీని ముఖ్యోద్దేశ్యం నిన్ను నువ్వు తెలుసుకో అని నేర్పించడమే. ఆనందాన్ని వాయిదావేయకుండా ప్రతిక్షణాన్ని తక్షణమే ఆనందంగా గడుపు, నువ్వు ఒక మాఫియా డాన్ అయినా నువు చేసే పనిని శ్రద్దగా ఆనందంగా చేయి. అలానే ఇతరులకు సహాయపడు, వారంలో కొన్ని గంటలు ఏదో ఒకరకమైనసేవ తోగడుపు, ఇలాటి మంచి మాటలు, అలవాట్లు చాలా చెప్తారు. అవకాశమున్న ప్రతిఒక్కరు మీకు దగ్గరలో ఉన్న చోట ఈ కోర్స్ చేయండి. వీలైతే బెంగళూరు  ఆశ్రమానికి వచ్చి ఈ కోర్స్ చేయండి ఖచ్చితంగా ఆశ్రమంలోని జీవనశైలి వైవిధ్యంగా ఉండటమే కాక కోర్స్ మీ శరీరానికి మేలు చేస్తుంది అలానే ఈ అనుభవం మీకు ఖచ్చితంగా నచ్చుతుంది. కోర్స్ ఒక ఎత్తైతే సాయంత్రంపూట ఆశ్రమంలో గంటన్నరపాటు జరిగే సత్సంగ్ మరో ప్రత్యేకం, భజనలు పాటలలో అంతమంది యువత పాల్గొనడం మనం మరెక్కడా చూడం, వాటితర్వాత గురూజీ ప్రసంగం ఉంటుంది. ఆయన చాలామంచి విషయాలపై ప్రసంగం ఒకోసారి శిష్యుల ప్రశ్నలకు జవాబులు చెప్తూ ఉంటారు. ఈ సత్సంగ్ జరిగే విశాలాక్షిమంటపంలో నే గమనించిన విశేషమేమిటంటే లోపల హాల్ అంతా దేదీప్యమానంగా వెలుగుతుంటుంది కానీ ఎక్కడాలైట్ కనపడదు, డైరెక్ట్ గా మీ కన్నుల్లోపడి ఇబ్బంది పెట్టదు.

నేను ఈ గురువారం నుండి సోమవారంవరకూ (17th thru 21st) పార్ట్ 2 కోర్స్ చేయడానికి మరలా ఆశ్రమానికి వచ్చాను ప్రస్తుతం ఆశ్రమం నుండే ఈటపా ప్రచురిస్తున్నాను. ఆశ్రమ రిసెప్షన్ లో వెల్కం హోం  అని ఉంటుంది అచ్చంగా అలాగే నేను మా ఇంటికి వచ్చినట్లు ఫీల్ అవుతున్నాను. ఖచ్చితంగా ఈ కోర్స్ కూడా నాకు ఆనందాన్ని అందిస్తుంది అని అనుకుంటున్నాను.

ఆసక్తి ఉన్నవారు మరిన్ని వివరాలకొరకు ఈ వెబ్సైట్స్ చూడండి.

  http://www.artofliving.org/intl/Portals/0/press/PressKit/TheArtofLiving-AnOverview.pdf

  http://www.artofliving.org/

బెంగళూరు లోని కోర్స్ వివరాల కొరకు ఇక్కడ నొక్కండి

బుధవారం, డిసెంబర్ 16, 2009

జీవించడం ఓ కళ - ఆర్ట్ ఆఫ్ లివింగ్ - 1

బ్రతకడానికి జీవించడానికి మధ్య గల తేడాను చదువరులకు వివరించాల్సిన పనిలేదు అనుకుంటున్నాను. మనలో చాలా మందిమి బ్రతికేస్తుంటాం జీవించేవారు ఏ కొందరో ఉంటారు. నాకు ఇలా జీవించే అవకాశం మొన్న ఓ వారాంతం లో (డిశం 3 నుండి 6 వరకూ) దొరికింది. బెంగళూరు శివార్లలో కనకపుర రోడ్ లో ఉన్న ఆర్ట్ ఆఫ్ లివింగ్ ఆశ్రమం గురించి నేను ఇదివరకు చాలా సార్లు విన్నాను. అహా అంత పెద్ద ఆశ్రమం కట్టించారంటే మహ కోటీశ్వరులై ఉంటారు బాగా డబ్బులు దండుకునే మరో సంస్థ అని అనుకునే వాడ్ని. నిజానికి ఒక పది పదేహేనేళ్ళ క్రితం నాకే కాదు చాలా మందికి రవిశంకర్ అంటే కేవలం ప్రముఖ సితార్ విద్వాంసుడు పండిట్ రవిశంకర్ గురించి మాత్రమే తెలుసు. కానీ తర్వాత ఆశ్రమంలో అందరూ గురూజీ గా పిలుచుకుని శ్రీ శ్రీ రవిశంకర్ గారు ఆర్ట్ ఆఫ్ లివింగ్ వ్యవస్థాపకులుగా, ప్రముఖ మానవతావాది గా ప్రపంచానికి పరిచయమయ్యారు.

ఏవిటీ వీళ్ళు నాకు జీవించడం నేర్పేది నాకు రాదా.. నే ఇంతకాలం జీవించట్లేదా.. అన్ని మార్కెటింగ్ టెక్నిక్స్ వెళ్లడం అనవసరం అనే ఒక అభిప్రాయం కూడా ఉండేది నాకు కొన్నేళ్ల క్రితం వరకు. తర్వాత అక్కడికి వెళ్ళి వచ్చిన వాళ్ళని. బేసిక్ కోర్స్ చేసిన వారిలోనూ వచ్చిన మార్పును గమనించిన తర్వాత There may be some thing good అని అనిపించింది. దానికి తోడు ఎవర్ని అడిగినా "అది ఒక అద్భుతమైన అనుభవం మీ అంతట మీరు తెలుసుకోవాల్సిందే కానీ మేము ఏమీ చెప్పలేము" అంటూ కోర్స్ చేయమని చెప్పే వాళ్ళే కానీ అందులో ఏముంటుందో చెప్పే వారు ఎవరూ లేరు. అంతర్జాలం లో వెదికినా దానిలో ఏదో సుదర్శన క్రియ నేర్పుతారు అని మాత్రం ఉంది కానీ మిగిలిన వివరాలు ఏమీ లేవు. ఆఫీసుల్లో పని చేసి చేసి నాకు ఏదైనా మీటింగ్ కు వెళ్ళేముందు పూర్తిగా సిద్దమై వెళ్ళడం అలవాటైంది. అలాటిది ఇక్కడ ఏమి చెప్తారో ఏం చేస్తారో తెలియకుండా ఎలా వెళ్ళడం, ఏముంటుంది అక్కడ? ఇలాటి సవాలక్ష సందేహాలతో గురువారం సాయంత్రం  ఆశ్రమం లో అడుగుపెట్టాను.

రిజిస్ట్రేషన్ ప్రాసెస్ లో హెల్ప్ డెస్క్ దగ్గర చాలా వేగంగా వివరాలు తెలియ చేశారు. తర్వాత ఫోటో తీసే దగ్గర సైతం వెంటనే పని అయిపోయింది. పేమెంట్ డస్క్ దగ్గర ఒకావిడ తీరిగ్గా ఫోన్లో మాట్లాడుతూ నింపాదిగా పని చేస్తుంది కాస్త చిరాకు కలిగింది. కానీ అప్పటికే చాలా ఆలశ్యమైంది దానికి తోడు అలసిపోయి ఉన్నాను తనకి క్లాస్ పీకే ఓపిక లేదు అని మౌనంగా ఉండిపోయాను. మొత్తానికి అక్కడ పద్దతులగురించి ప్రత్యేకమైన తాళం కోడ్ తోఎలా ఓపెన్ చేయాలో తెలుసుకుని  రిసెప్షన్ నుండి బయటపడి నా రూమ్ వైపు మెల్లగా నడక ప్రారంభించాను. రాత్రి దగ్గర దగ్గర పదిగంటల సమయం చుట్టూ పచ్చని చెట్లు ప్రశాంతమైన వాతావరణం వీపున ఒక బ్యాగ్ చేతిలో మరో బ్యాగ్ ఉన్నా కూడా నడకలో ఏమాత్రం అలసట తెలియలేదు చాలా ఆహ్లాదకరంగా ఉంది.

అలా నడుస్తుంటే కుడివైపు పెద్ద కట్టడం అందంగా అలంకరించిన దీపాలతో గోపురం పైనుండి రంగు రంగుల కాంతులు విరజిమ్ముతూ ఠీవీగా నిలబడి చూస్తుంది. దానిని విశాలాక్షిమంటపం అంటారుట హెల్ప్ డెస్క్ లో ఇచ్చిన మ్యాప్లో చూసి మరోసారి నిర్ధారించుకుని రెండు కళ్ళలో తనివి తీరా దానిరూపాన్ని నింపుకుని ముందుకు కదిలాను. ఇదిగో ఈ పక్కన చూపించినది అదే రాత్రి వెలుగులో విశాలాక్షిమంటపం. నాకు కేటాయించిన బ్లాక్ దగ్గరకు రాగానే వ్రుత్తాకారపు ఆ కట్టడం చూసి ఒక్క సారి ఆంధ్రాయూనివర్సిటీ ఇంజనీరింగ్ హాస్టల్స్ గుర్తొచ్చాయి  మనసు కాలేజి రోజులలోనికి వెళ్ళిపోయింది. నా గది ముగ్గురు ఉండవలసినది మంచాలు, రగ్గులు, అటాచ్డ్ బాత్ అన్నీ చాలా సౌకర్యంగా బాగుంది అనిపించింది.

సరే రేపటి కోర్స్ లో ఏముండబోతోందో అనుకుంటూ నిద్రకుపక్రమించాను కానీ కొత్త ప్రదేశం వలన అనుకుంటాను అలసిపోయినా నిద్రమాత్రం పట్టడం లేదు. కిటికీకి ఆనుకుని ఉన్న మంచంమీద వెల్లకిలా పడుకుని రక రకాల భంగిమలలో నిద్ర పోవడానికి ప్రయత్నిస్తుంటే కిటికీకి ఉన్న కర్టన్ తగిలీ తగలనట్లు సుతారంగా చెంప నిమిరింది మూసిన కనురెప్పలు నుండి సైతం ఏదో వెలుగు కనిపించేసరికి మెల్లగా కళ్ళు తెరిచాను ఆ ముందురోజే పౌర్ణమి కాబోలు కిటికీకి పైన నిండుచందమామ చిరునవ్వుల వెన్నెలలు రువ్వుతూ నీకోసం నన్నిలా చూస్తూ నిద్రిస్తావు కదా అని ఇలాటి రూమ్ అలాట్ చేయించి కిటికీ పక్కన మంచం ఖాళీగా ఉంచి నే ఎదురు చూస్తుంటే నన్ను నిర్లక్ష్యం చేస్తూ అలా ఎలా నిద్రిస్తావోయ్ అని అడుగుతున్నట్లు అనిపించింది. మనసంతా గాలిలో తేలిపోతుంటే ఆహా స్వాగత సత్కారం అద్భుతం అనుకుంటూ అలా జాబిలిని వెన్నెలను చూస్తూ మెల్లగా నిదురలోకి జారుకున్నాను.

బేసిక్ కోర్స్ గురించీ, ఆశ్రమం గురించి మరికొన్ని వివరాలు నా తరువాతి టపాలో...

నేను ???

నా ఫోటో
అర్ధంకానివాళ్ళకో ప్రశ్నార్థకం, అర్ధమైన వాళ్ళకో అనుబంధం. ఈ లోకంలో ఎందరో పిచ్చాళ్ళున్నారు. డబ్బు, పదవి, కీర్తి, కాంత, కనకం, ప్రేమ, సినిమా, మంచితనం, తిండి ఇలా ఎవరికి తోచిన పిచ్చిలో వాళ్ళు మునిగి తేలుతుంటారు. నేనూ ఓ పిచ్చోడ్నే.