నరసరావుపేట్రియాట్స్ లో నేను.

నరసరావుపేట్రియాట్స్ బ్లాగులో నా పదవ తరగతి జ్ఞాపకాల టపా చదివారా, లేదంటే ఈ క్రింది లింక్ పై నొక్కి చదవండి.

వేణూ శ్రీకాంత్ పదో తరగతి జ్ఞాపకాలు

"మా ఊరు మాకు గొప్ప" అంటూ మొదలు పెట్టి, "రండి చరిత్ర సృష్టిద్దాం" అంటూ ఆహ్వానించి, నరసరావుపేట వాసులకు ఒక వేదిక సృష్టించి, అందరి అనుభవాలను అనుభూతులను ఇలా పంచుకునే అవకాశాన్ని కల్పించిన మా పేట్రియాట్స్ గీతాచార్య, సుజాత లకు ధన్యవాదాలు తెలుపుకుంటున్నాను.

"మన పేట్రియాట్స్ బ్లాగు కోసం ఏమైనా రాయచ్చుకదా" అంటూ ప్రోత్సహించి, నాకు మళ్ళీ ఒకసారి నాచిన్ననాటి రోజుల్లోకి వెళ్ళి ఆనాటి మధురానుభూతుల్లో విహరించే సదవకాశం కల్పించి, నాచే ఈ టపా రాయించి, ప్రచురించిన సుజాత గారికి ప్రత్యేక ధన్యవాదాలు.

దయచేసి ఆ టపాకు సంబందించిన కామెంట్లు నరసరావుపేట్రియాట్స్ బ్లాగులోనే రాయండి.

మొత్తం చదవండి

క్షుర ’ఖ’ర్మ

తెలుగు భాషలో నాకు నచ్చని ఒకే ఒక పదం క్షవరం. చిన్నప్పటి నుండీ మంగలి చేతిలో హింస భరించ లేక, అలా అని జుట్టుని అలా వదిలేయలేక పడ్డ కష్టాలు నాకూ ఆ దేవుడికే తెలుసు. అసలు మనిషి అనాటమీ గురించి ఎపుడైనా ఆలోచిస్తే ఆహా  దేవుడు ఎంత అద్భుతమైన అర్కిటెక్ట్ అని అనిపిస్తుంటుంది. కానీ అంత గొప్ప ఆర్కిటెక్ట్ కూడా అప్పుడప్పుడూ పప్పులో కాలేస్తాడు అని చెప్పడానికి ఒక ఉదాహరణ జుట్టు. తలలో ఉన్న మెదడు కు దెబ్బ తగలకుండా రక్షణ కోసాం జుట్టును అమర్చాడనుకుందాం సరే బాగుంది. కానీ అది కుషన్ లా కాస్త పెరిగి, ఓ స్టైల్ లో అలా ఉండిపోయేలా ఉంటే ఎంత బాగుండేది. అలాకాకుండా అది జీవితాంతం అలా పెరుగుతూనే ఉండే ఏర్పాటు చేశాడు చూశారా అక్కడే మరి నాకు మండుద్ది. పోని కత్తిరించకుండా వదిలేద్దామా అంటే అడ్డ దిడ్డంగా ఎగిరి మొహం మీద పడటం, చెవుల పైనంతా పెరిగి చిరాకు తెప్పించటం ఇత్యాదిగా దాని నిర్వాకాలు మాటల్లో చెప్పనలవి కాదు. ఇంతేనా అసలు దాని నిర్వహణ కోసం రోజూ కొబ్బరి నూనె సీసానో, శలవురోజుల్లో అయితే ఆముదం సీసానో చేత పట్టుకుని వెంటపడే అమ్మనుండి తప్పించుకోడానికి ఎంత చాక చక్యం కావాలి. పోనీ గుండు గీయించేద్దాం అంటే, అబ్బే అదస్సలు బాగోదు. హు మగవాడిగా పుట్టినందుకు ఈ కష్టాలు భరించక తప్పదు కదా. 

నా చిరాకుకు ఒక మినహాయింపు వాలుజడ, అంటే మరి దాన్ని భరించాల్సింది మనం కాదు కదా :-) అది కూడా ఓ కారణం మినహాయించడానికి. కానీ గుప్పెడు మల్లెలు తురిమిన వాలు జడ నాగుపాములా అలా వయ్యారంగా కదులుతూ ఉంటే ఆ అందం చూడటానికి రెండు కళ్ళూ సరిపోతాయిటండీ... అసలు ఒకప్పటి అమ్మాయిలను చూసి కుళ్ళుకునే వాడ్ని ఎంచక్కా అందమైన వాలు జడ వీళ్ళసొంతం, అదీకాక నెలకోసారి మంగలిచేతికి తలప్పగించి వాడు దానిపై తబలా వాయిస్తూ వాలీబాల్ ఆడుకుంటుంటే భరించాల్సిన అవసరం లేదుకదా అని. ఒకప్పటి అని ఎందుకన్నానంటే పాపం ఇప్పుడు వాళ్ళుకూడా క్రాఫింగ్ చేయించేస్తున్నారు కదా అందుకని. కానీ తర్వాత్తర్వాత చెల్లాయిని చూస్తే అర్ధమైన విషయం ఏమిటయ్యా అంటే వాలుజడ నిర్వహణ కోసం అమ్మాయిలంతా మంగలోడి కన్నా నిరంకుశులు అయిన అమ్మల చేతికి ప్రతిరోజు బుర్ర అప్పగించి నానా హింస భరిస్తారు పాపం :-( అని. వారి సహనానికో వందనం ఇదుగో :-)

అమెరికాలో ఈ బాధ మరింత ఘోరంగా ఉండేది. అక్కడ ఎక్కువగా మెక్సికన్స్ మరియూ చైనీస్ ఈ పని చేసే వారు. వాళ్ళకి ఇంగ్లీష్ లో చెప్పినా సరిగా అర్ధం అయ్యేది కాదు పోని అర్ధం కాలేదు అని మరో సారి అడిగి మనకి ఎలా కావాలో తెలుసుకుంటారా అంటే ఊహూ అదీలేదు. మనం చెప్పిన దానికంతా తలాడించేసి  వాడికి నచ్చిన స్టైల్లో చేసి పంపించేస్తాడు. ఒకసారి ఇలానే నేను ఐదు నిముషాలు జుట్టుపట్టుకుని మరీ చూపించి వివరించాను వాడు బుద్దిగా విని నేఆపగానే ఒక మెషీన్ తీసుకుని వరికోతలు కోసినట్లు జుయ్.య్.య్.మని తలంతా రెండు రౌండ్ లు వేసి రెండే నిముషాల్లో అయిపోయింది ఫో!! అన్నాడు, నాకేం చేయాలో అర్ధంకాక డబ్బులు ఇచ్చి బయటపడ్డాను. ఇక్కడి రేట్లు కూడా మరీ దారుణం రెండు నిముషాలు మిషన్తో చేసే పనికి 13 డాలర్ల ఫీజు పైన రెండు డాలర్ల టిప్పూ వెరసి 15 డాలర్లు ముక్కుపిండి వసూలు చేసేవాడు (ఈసారెళ్తే వాల్ మార్ట్ లో ఓ మూల క్షౌరశాల కూడా పెట్టమని సలహా ఇవ్వాలి). సరే ఇంటికొచ్చి చూస్కుందును కదా తలంతా సగం చీకేసిన తాటి టెంక లా ఒకసగం అంతా క్రాఫ్ చేయని పొడవు జుట్టు రేగిపోయి, మరోసగం క్రాఫింగ్ చేసిన జుట్టు కుదురుగా నున్నగా అణిగిపోయి దర్శనమిచ్చింది. ఆ వికృతరూపాన్ని చూసి ఝడుసుకుని మళ్ళీ వాడి దగ్గరికి వెళ్ళే ధైర్యం చేయలేక వేరే చోటకి వెళ్ళి సరిచేయించుకుని వచ్చాను.

సరే ఇక బెంగుళూరు వచ్చిన మొదట్లో అప్పటికే చాన్నాళ్లవుతుంది, చిరాకుగా ఉంది  అని తప్పనిసరై సెలూన్ వేట మొదలెట్టాను, ఎవర్నడిగినా ఇక్కడే ఇక్కడే అని చెప్తుంటే కాబోలు అనుకుని అలా కాళ్ళరిగేలా ఓ కిలోమీటరు పైనే నడిచి ఏదో ఒక మెన్స్ పార్లర్ అని కనిపిస్తే దాన్లోకి అడుగు పెట్టాను. తలుపు తీసి లోపలికి అడుగు పెట్టానో లేదో చల్లని ఎయిర్ కండిషన్ గాలి, సుమధురమైన రూమ్ ఫ్రెషనర్ ఘుమ ఘుమలు మైమరపించాయి. ఓ క్షణం పరికించి చూస్తే మాంచి టివీ ప్లస్ మ్యూజిక్ సిస్టం, ఒక పక్కగా అక్వేరియం, ఖరీదైన (ఫోటోల్లో చూపించినలాంటి) కుర్చీలు, ఓ మూలగా వాషింగ్ మెషీన్, ప్రతి కుర్చీకీ పక్కన వాళ్ళు కనపడకుండా ఇండివిడ్యువల్ కంపార్ట్ మెంట్స్(కార్పొరేట్ అఫీసుల్లో కూడా ఉండవేమో). కళ్ళు మిరుమిట్లు గొలిపే లైట్లు, గ్రానైట్ ఫినిషింగ్ తో వాష్ బేసిన్ ప్లాట్‍ఫాం. మొత్తం పోష్ సెటప్ చూస్తే వీర లెవల్ లో వసూల్ చేస్తాడు అనిపించింది ఓ క్షణం వెనక్కితిరిగి చూడకుండా పారిపోదామా అనికూడా అనిపించింది. కానీ అప్పటికే అలసి పోయి ఉండటంతో ఏదోఒకటి లే ఇక ఓపికలేదు అనుకున్నాను.

అంతలో ఓ పక్కనుండి యాప్రాన్ కట్టుకుని చేతిలో ఓ కత్తెర పట్టుకుని మాంచి ఇంగ్లీష్ లో ఒకతను పలకరించాడు. అతన్ని చూసిన వెంటనే ఫక్కుమని నవ్వొచ్చేసింది. కింద ఫోటోలో చూపించినట్లుగా, అంత కాకపోయినా ఇంచుమించు అంత గడ్డం, చెవులవరకూ అంటే సగం పైగా బట్టతల. అతన్ని ఇలాటి మెన్స్ బ్యూటీ పార్లర్ లో పెట్టడం చూసి నవ్వాగలేదు. "నువ్వు అర్జెంట్ గా ఓ విగ్గు కొనుక్కో.. లేదంటే ఈ పనైనా మానేయవోయ్.." అని సలహా ఇద్దాం అనుకున్నాను. చూస్తే తెలుగువాడిలా కనిపించాడు "ఏం పేరోయ్.." అని అడిగా/ దివాకర్ అన్నాడు నాకు ఎందుకో తోటరాముడు గారి దినకర్ ప్లస్ ఏప్రిల్ ఒకటి విడుదల లోని దివాకరం ఇద్దరూ కలిసి గుర్తిచ్చారు. సరే తెలుగు అని తెలిసాక మాట్లాడటం మొదలెట్టాడు.

"అసలు మీకు మీ జుట్టు మీద కానీ మీమీద కానీ శ్రద్ద లేదు సార్... ఇవ్వాళ రేపు జనం ఎలా ఉంటున్నారు ? జిమ్ లని బ్యూటీ పార్లర్ లని ఎంత శ్రద్దగా మెయింటెయిన్ చేస్తున్నారో తెలుసా?. మీరిలా మీగురించే పట్టించుకోకుండా ఉంటే ఎలా సార్?" అన్నాడు. అహా అలాగా "అది సరే ఇంతకీ పట్టించుకోవడం అంటే ఏంటి సార్?" అని అడిగాను. "ఫేషియల్ చేద్దాం సార్, బ్లీచ్ చేద్దాం సార్" అని వాడి దగ్గర ఉన్న సర్వీసులన్నీ మార్కెటింగ్ చేయడం మొదలెట్టాడు. "అలాక్కాదు కానీ ముందు క్రాఫ్ చేసి తగులడు రా బాబు.." అని చెప్తే మొదలెట్టి క్రాఫ్ చేస్తున్నంత సేపు వాగుతూనే ఉన్నాడు. ధ్యాసంతా మిగిలిన సర్వీసులపై ఉంటే ఇక క్షవరం ఎలా చేసుంటాడో మీకు వేరే చెప్పాలా.. అసలే పలచని సిల్కీ హెయిర్ ఆపై వాడు అడ్డదిడ్డంగా కత్తెరతో స్వైర విహారం చేస్తుంటే జుట్టు కుదుళ్ళతో సహా పెరకబడటం తెలుస్తుంది. "ఒరే..ఒరే.. నేను క్షవరం చేయమన్నాను రా జుట్టుపీకమనలేదు.." అని తిట్టేశాను కాస్తేలే సార్ అని కవర్ చేశాడు. ఇక గెడ్డం గీసేప్పుడైతే  సుత్తివీరభద్రరావు గారి తిట్లు గుర్తొచ్చాయ్ "ఇంకోసారి చేయి వణికిందంటే నీ నవరంధ్రాలలోను మైనం కూరతాను కుంకా... గడ్డం చేస్తే సుతారంగా నెమలీక తో నివిరినట్లుండాల్రా దోగుడుపార తో దోకినట్లు కాదు". అని తిట్టేద్దాం అనిపించింది. మొత్తం మీద అన్నీ ముగించి చివరికి 370 బిల్లేశాడు. క్షవరం నా తలకా, నా జేబుకా రా నాయనా అని తిట్టుకుంటూ బిల్లు కట్టి బయటపడ్డాను, అదీ జరిగింది.

మొత్తం చదవండి

(ఇం) కోతి కొమ్మచ్చి

సాహితీలోకం లో నేను ఇంకా పాకడం కూడా రాని పసివాణ్ణి, నేనేదో రాయడం గురించి చెప్తున్నాను అనుకునేరు నే చెప్పేది చదవడం గురించే, ఇక రాయడం సంగతి మీరే అర్ధంచేసుకోండి. యండమూరి గారి నవలల్ని, ఆంగ్ల నవలల్ని మినహాయిస్తే నేను చదివిన పుస్తకాలు ఓ పాతిక ముప్పై మించవు. కాకపోతే అన్నప్రాసన నాడే ఆవకాయ రుచి చూసినట్లుగా నే తెలుగు పుస్తకాలు మొదలు పెట్టిందే ’అమరావతికథలు’ పుస్తకంతో, ఆ తర్వాత నాకున్న అసక్తి వలన అయితేనేమీ, ఓపికవలన అయితేనేమీ వెతికి వెతికి అన్నీ మంచి పుస్తకాలు మాత్రమే చదివాను. అయినా నాకు పుస్తకాలపై సమీక్షలూ పరిచయాలూ రాసే అర్హత లేదనే ఘాట్టి నమ్మకం, అందునా ముళ్ళపూడి వారి పుస్తకం గురించి పరిచయం చేయడం అంటే సూరీడ్ని దివిటీ పట్టుకు చూపించడమన్న మాటే, అన్నమాటేమిటిలే ఉన్న మాటే.. అయినప్పటికీ నాకు బాగా నచ్చేసిన, ప్రతి తెలుగువారి ఇంట ఖచ్చితంగా ఉండాల్సిన (ఇం)కోతికొమ్మచ్చి గురించి నాలుగు మాటలు చెప్పాలని ఈ చిన్ని ప్రయత్నం.

అసలు ఆటోబయోగ్రఫీ కి కోతికొమ్మచ్చి అని పేరు పెట్టాలన్న ఆలోచన రావడమే రమణ గారి చమత్కార శైలికి నిదర్శనం. మొదట నవ్వొచ్చినా వెంటనే ఎంత నిజం అనిపిస్తుంది. ఒకసారి గమనించి చూస్తే మనసు గతంలోకి పయనించినపుడు ఒక క్రమ పద్దతిలో తేదీల వారీగా అసలు ఆలోచించదు అని అర్ధమవుతుంది. చంచలమైన మనసు కోతిలాటిది అది గతమనే చెట్టుపై ఙ్ఞాపకాల కొమ్మలమీద ఒకదాని మీదనుండి ఇంకో దాని మీదకు దూకుతూ కోతికొమ్మచ్చి ఆట ఆడేసుకుంటుంది కదా, రమణగారు ఎంతబాగా చెప్పారు అని అనుకుంటాం. అసలు ఈ పేరు పెట్టడం తోనే రమణ గారు జీవితాన్ని చూసే దృక్కోణం ఎలా ఉంటుందో మనకి ఒక అవగాహన తెప్పించేస్తారు. మొదటి భాగమైన కోతికొమ్మచ్చిలో ఎక్కువగా బాల్యం, ఇష్టంగా చూసిన ఆకలి కష్టాలు, స్నేహాలు, పెళ్ళికబుర్లు, రచనా వ్యాసంగం, పత్రికలో ఉద్యోగం లాటి వివరాలు గుప్పించి చివరికి ఆంధ్రపత్రిక లో ఉద్యోగానికి ఫ్రీలాన్స్ జర్నలిస్ట్ గా రెండో రాజీనామా చేయడంతో ముగించారు. ఇంతకూ మీరా మొదటిభాగం చదివారా ? లేదంటే ముందు మీ కంప్యూటర్ కట్టేసి వెళ్ళి కోతికొమ్మచ్చి కొని తెచ్చుకుని చదివేసి తర్వాత ఈ టపా తెరవండి.

ఇక రెండో భాగం మొదలుపెట్టడమే "రెండో రాజీనామాతో సంపాదన కుళాయిధార సన్నబడింది.." అంటూ మొదలుపెట్టి నిరుద్యోగిగా పొట్టకూటికోసం చేసిన అనువాదాలు, సాధించిన విజయాలు, "నావల్ల కాదు.. నే సినిమా రంగానికి పనికి రాను" అనుకుంటూనే పెద్దల ప్రోత్సాహంతో అడుగుపెట్టిన సినీరంగ విశేషాలు, అక్కడ అందుకున్న సత్కారాలు, ఛీత్కారాలు, అభిమానాలు, అవహేళనలు గురించి చెప్తారు. ఇంకా ఒకడికింద పనిచేయడం విసుగువచ్చి బాపుతో కలిసి నడిపిన జ్యోతి పత్రిక గురించి, అది మేలుచేయడం మానేయడంతో తిరిగి సినీ ప్రపంచంలోకి నిర్మాతగా అడుగిడి చేసిన సాహసాల గురించి చెప్తారు. హ హ కోతి కొమ్మచ్చి అని చెపుతూనే నేను ఏ భాగం లో ఏమేం రాశారో విడదీయడానికి ప్రయత్నిస్తున్నాను. అంటే టూకీగా ఇదే అయినా రమణ గారు ఇలా ఓ క్రమ పద్దతిలో రాయరు అక్కడక్కడా కొమ్మలు పట్టుకుని ఎక్కడికో వెళ్ళి మళ్ళీ "మర్కట శ్రేష్టా కోతికొమ్మచ్చి వలదు.." అని తనని తనే అదిలించుకుని కథ కొనసాగిస్తూ క్రమపద్దతిలోనే రాసినట్లు భ్రమింపచేస్తారు.

నాకు ఎందుకో మొదటి భాగం కంటే ఇందులో బాపు బొమ్మలు కాస్త తక్కువే ఉన్నాయనిపించింది. ఎక్కువభాగం సినిమా విశేషాలు ఆక్రమించుకోవడంతో సినిమా ఫోటోలు, వాటి పబ్లిసిటీ కోసం గీసిన బొమ్మలే ఎక్కువగా కనిపిస్తాయి. అయినా ఉన్న కొద్ది బుల్లి కార్టూన్లలో బాపుమార్క్ గీతలు ఉల్లిపాయ పకోడీలు నముల్తుంటే మధ్య మధ్య కరకర లాడుతూ వేగిన కరివేపాకులా కమ్మగా రుచిగా తగుల్తూనే ఉంటాయి. వాటిలో మచ్చుకు కొన్ని ఈ టపాలో పెడుతున్నాను. బియ్యం బస్తా లంచం అడిగిన సెన్సార్ ఆఫీసరు గురించి చెప్తూ "పాపం అడగడం కూడా చాతకాని ఆఫీసరు.." అని రమణ జాలి పడుతుంటే పక్కన బాపు గారు పరిగెడుతున్న కత్తెర నెత్తిమీద ఓ బియ్యం గింజలాటి బస్తా వేసి ఆ కత్తెరకు దొంగకోళ్ళ చూపు పెట్టి మనల్ని ఫక్కున నవ్వించేస్తారు. బుద్ధిమంతుడు సినిమాలోని అన్నదమ్ముల మధ్య వైవిధ్యాన్ని విడమరిచి చెప్పడానికి రమణ ప్రయత్నిస్తుంటే పక్కనే ఓ అద్భుతమైన బుల్లి బొమ్మ గీసి ఇదీ విషయం అని బాపుగారు ఒక్క గీతతో మనకు సర్వం బోధపడేలా చెప్పేస్తారు. అంతెందుకు ఒక్కమాటలో చెప్పాలి అంటే ఈ పుస్తకాలకు బాపు గారి గీతలు, బంగారు నగలకు పొదిగిన వజ్రపు తునకలు.

"ఆ! సాధించిన నాలుగు విజయాల గురించి, కల్పించి రాసే కష్టాల గురించీ తప్ప ఆత్మకథల్లో ఏముంటుంది లే.." అని కొట్టిపారేయడానికి వీలులేని పుస్తకం ఇది. తినడానికి తిండి లేకపోయినా ఆత్మ గౌరవానికి విలువిచ్చి తృణ ప్రాయంగా ఉద్యోగాలకు రాజీనామా లివ్వడం చూస్తుంటే ఇంత ఆత్మ స్థైర్యం ఈతని సొంతం ఎలా అయింది అని అశ్చర్యమేస్తుంది. కష్టాలను ఓర్పుగా ఎలా ఎదుర్కోవాలో తెలియచెప్పే బ్రతుకు పాఠాలను చెప్పినట్లు తెలియకుండానే మనకి కూడా నేర్పించేస్తారు. "బాకీ కాస్త అటు ఇటుగా ఎలాగైనా తీర్చేసుకోవచ్చు కానీ ఋణం తీర్చుకోలేం.." అంటూ జీవితంలో మేలు చేసిన వాళ్ళని ఎలా గుర్తుపెట్టుకోవాలో నేర్పిస్తారు. "నువ్వు సినిమాకి పనికొస్తావు, సినిమాకే పనికి వస్తావు.. చచ్చినట్టు పనికి రా పైకిరా.." అంటూ తనను తిట్లుచ్చుక్కొట్టి సవరదీసి సినిమారంగంలో పడేసిన డిబియన్ గారి గురించి చెప్తూ అప్పట్లో ప్రతిభను ఎలా గుర్తించేవారో ఇప్పటికీ ఆ అవసరం ఎంత ఉందో స్పష్టంగా తెలియచేస్తారు. తను గడువుకన్నా ముందుగానే రాసిపెట్టినా డబ్బులు ఇవ్వక ఏడిపించిన తీతగాడి(దర్శక నిర్మాత) గురించీ రాశారు, తను నిర్మాతగా మారి అప్పటి పారితోషికంకన్నా ఎక్కువ ఇచ్చినా పాటరాసి ఇవ్వక ఏడిపించిన పాటగాడి గురించీ రాశారు. తను అఙ్ఞానంతో చేసిన పొరపాట్లను ఆనాటి పెద్దలు క్షమాస్త్రంతో ఎలా ఎదుర్కొన్నారో చెప్తూ వారు ఎందుకు అంత పెద్దలయ్యారో వివరించేస్తారు. "కూరల కావిడి గాళ్ళకి ఉన్నపాటి కిమ్మత్తు కవిగాళ్లకి లేదోయ్" అని అంటూ విప్లవం వర్ధిల్లాలి అని తను తిరగబడిన వైనం వివరించి యువతలోధైర్యాన్ని నింపుతారు.

పాఠకులని టైంమెషీన్ లోఎక్కించి 1960 లలోకి అవలీలగా తీసుకు వెళ్తారు, తన చమత్కార దృష్టితో అప్పటిలోకాన్ని చూపిస్తారు, 85 రూపాయల విమాన టిక్కెట్టుగురించీ, అప్పటి రైలులో మొదటి తరగతి కూపేలలోని సౌకర్యాల గురించీ, 45 రూపాయల టిక్కెట్టు ఉండే హిందూ వార్తాపత్రికల డకోటా ఏరో ప్లేన్ ప్రయాణ విశేషాలను వివరిస్తారు. అప్పట్లో పేముకుర్చీలు ఒక్కోటి 27 రూ.లు ఇప్పుడు పన్నెండు వందలట అని ఆశ్చర్యపడి లేస్తారు :-) ఆశ్చర్య’పడి’ లేచి, ఉలికి’పడి’ లేచి, పొరపాటుమాటకు బదులుగా ’పొరమాట’, సెన్సార్ పెద్దల వరుస వివరిస్తూ ’సెన్సా-రింగ్ సర్కస్’ లాటి పద ప్రయోగాలకు ఈ పుస్తకం లోనూ కొదవ లేదు. అలా అని ఇదంతా ఏదో 1960 ల నాటి గోల అనుకోడానికివీలులేదు మధ్య మధ్యలో అలవోకగా "యాంకర్ స్వప్నగారన్నట్లు "చౌ.వండీ.. చౌ.తూనే ఉండండీ.."" ఆని అంటూ సున్నితంగా నేటి యాంకరమ్మలకు ఓ చురక అంటించేస్తారు. అలానే సెన్సారు వాళ్ళకి దొరకకుండా ద్వంద్వార్ధాలతో రాసే మహాశిల్పులుంటారు అనిచెప్తూ  "ఆరేసుకోబోయింది ఏంటో పారేసుకుంది ఏంటో", "అబ్బనీ తీయని దెబ్బ" ఏంటో అంటూ వేటూరిమహాశిల్పిగారికి తనువారవందనాలు అని ప్రైవేటు చెప్పేస్తారు. 

అంతేనా తను ఫారిన్ సరుకు తప్ప ముట్టుకోను అన్న మందుబాబుకు ఫారిన్ సీసాలో నాటు సరుకు పోసి ఇచ్చి చేసిన అల్లరులు నెమరేసుకుంటారు. సావిత్రి గారి వీణను విమానంలో తీసుకురానిచ్చారని విన్న సూర్యకాంతమ్మ "అయ్యో తెలిస్తే నా రుబ్బురోలు కూడా తెచ్చుకుందును కదమ్మా" అంటే ఉరిమిచూసిన సావిత్రిగారితో "తేడా ఏముందమ్మా వీణ సరస్వతీ, రోలు అన్నపూర్ణ, ఇద్దరూ దేవతలే" అంటూ చేసిన చమత్కారాన్ని గుర్తు చేసుకుంటారు. ఇంకా అలనాటి జ్యోతి పత్రికతో తము చేసిన ప్రయోగాలు గురించి వివరిస్తారు ఆనాటి పత్రికనుండి ఇచ్చిన క్లిప్పింగ్స్ పాఠకులకు ప్రత్యేక బోనస్.. "తెలుగువాళ్ళను తిట్తిపోసి అరవవాళ్ళను, బెంగాలీవాళ్ళను మెచ్చుకునేవాడు తెలుగువాడు.." అంటూ ఆనాటి టెల్గువాడు చెప్పిన తెలుగోపనిషత్ తో తెలుగువాడిపై చురకలు. ఫన్‍చాంగం, "దురాలోచనకి దూరాలోచనకి తేడా దీర్ఘమైనది" అంటూ చెప్పే చతురోక్తులు, శ్రీశ్రీగారి పంచపదులు అన్నీ అప్పటి ప్రింట్లో చదవడం ఆసక్తిదాయకం. మచ్చుకు ఒక శ్రీశ్రీ పంచపది.

"అరిచే కుక్కలు కరవవు
కరిచే కుక్కలు మొరగవు
కరవక మొరిగే కుక్కలు తరమవు
అరవక కరిచే కుక్కలు మరలవు
అరవని కరవని కుక్కలెక్కడా దొరకవు."

అదండీ మరి విషయం ఇంకా నే స్పృశించని అంశాలు చాలా ఉన్నాయి నేను మచ్చుకు ఓ నాలుగైదు చెప్తేనే టపా చాంతాడంత అయింది. వెంటనే మీరు కొని చదివేసేయండి. ఈ పుస్తకం ఖచ్చితంగా మిమ్మల్ని నిరాశ పరచదు. ఈ పుస్తకం "కొనడం మీవంతు ఆకట్టుకొనడం మావంతు" అనే నినాదంతో ముందుకు సాగుతున్న హాసం వారి ప్రచురణ. ఇది అన్ని విశాలాంధ్ర పుస్తకాలయాలలోను దొరుకుతుంది వెల 150.

అన్నట్లు కోతికొమ్మచ్చి పేరు బాగుంది, (ఇం)కోతి కొమ్మచ్చి ఇంకాబాగుంది మరి మూడో భాగానికి ఏం పేరు పెడతారో!? అని ఆలోచిస్తున్నారా ఆసందేహాన్ని కూడా నివృత్తి చేశారు అది ’ము-క్కోతికొమ్మచ్చి!!’ట దానికి బాపుగారు గీసిన బొమ్మ ఇక్కడ చూడండి, ఈ బొమ్మ చూసి నవ్వని వారికి ఒక చక్కలిగింత ఫ్రీ :-)

మొత్తం చదవండి

ఎత్తరుగుల అమెరికా వీధి - ఈనాడు కథ

"ఈనాడు" తెలుగు వార్తాపత్రికల పాఠకులకు చిర పరిచితమైన పేరు. ఈ దినపత్రిక ఆదివారం అనుబంధం ప్రచురించటం మొదలు పెట్టాక, నిజం చెప్పొద్దూ వారపత్రిక ప్లస్ దినపత్రిక కలిపి ఒకే రేటుకు వస్తుంది అనిపించింది. ఒకప్పుడు ఈ ఆదివారం అనుభందం లో నేను తరచుగా చదివేది బాలవినోదిని, కథ, ఇది కథకాదు, పదవినోదిని(cross word puzzle). కానీ రాను రాను నాకు కవర్ పేజి వెనక వేసే తారల విశేషాలు ప్రత్యేకమైన బొమ్మలుకూడా వదలకుండా మొదటి పేజి లోని ’మాయా’లోకం నుండి చివరి పేజీ లోని ’పదవినోదిని’ వరకూ ప్రతి అక్షరం చదవడం అలవాటు అయింది. ఎన్ని చదివినా అప్పటినుండి ఇప్పటివరకు చదవకపోతే మిస్ అయ్యేంతగా అలవాటైనవి మాత్రం కథ, శ్రీధర్ రాజకీయ కార్టూన్స్, బాలు కార్టూన్. వీటిలో ఈ మధ్య కాలంలో వస్తున్న కథలు అన్నీ చాలా వరకు నిరాశ పరుస్తూనే ఉన్నాయి.

అయినా ఎక్కడో ఓ మంచి కథ దొరకకపోతుందా అనే ఆశతో అలా ప్రతివారం చదువుతూనే ఉన్నాను. అలాంటి టైం లో మొన్న ఆదివారం డిశంబర్ 27 సంచికలో ఓ అందమైన కథ నా కంట పడింది. చదువుతుండగా ఆహా అనిపించింది చదివిన వెంటనే ఓహో అనిపించింది. నాకు పన్నెండు ఇళ్ళు వద్దులే బాబు అటువంటిదే ఒక ఇల్లు ఉన్నా చాలు అనిపించింది. నా ఊహలను ఈ రచయిత ఎలా చదివేశాడా అనిపించింది. వెంటనే ఆ హీరో పాత్రలోకి పరకాయ ప్రవేశం చేసేయాలని అనిపించింది. మనసుండాలే కానీ అటువంటి జీవితం ఎప్పటికైనా ఆచరణ సాధ్యం కాక పోతుందా అనిపించింది.

ఇంకా... పెరటి గుమ్మానికి చేరగిలపడి నేను కూర్చుంటే మొదటి మెట్టుపై తను కూర్చుని మడిచిన నా కాళ్ళపై అలవోకగా వాలి నా మోకాళ్ళ పై తన తల ఆన్చిన నా శ్రీమతితో కలిసి, జాబిలి తో ఆటలాడుకుంటున్న మేఘాలనూ, పెరట్లోని మందారాల వయ్యారాలనూ పరికిస్తూ, నైట్ క్వీన్, సన్నజాజుల పరిమళాలు మట్టివాసనతో కలిసి మైమరపిస్తుంటే ఆస్వాదిస్తూ, తనకి నా స్వరంతో ఈ కథ చదివి వినిపించాలని అనిపించింది. అదిగో అందుకోసమే ఆ అనుభూతి కోసమే భద్రంగా ఈ కథను నా బ్లాగులో పదిల పరచుకుంటున్నాను.

ఇంత మంచి కథను రాసిన వట్టికూటి చక్రవర్తి గారికి ధన్యవాదాలు తెలుపుకుంటూ, ఈ కథకు కేవలం  కన్సొలేషన్ బహుమతి తో సరిపెట్టినందుకు ఈనాడు జడ్జిలపై కాస్త కోపం వచ్చినా.. అసలు పోటీ అంటూ పెట్టి మంచి కథలు రాబట్టినందుకు ఈనాడు ఆదివారం బృందాన్ని కూడా అభినందిస్తున్నాను. ఇంతకీ ఈ కథ మీరు చదివారా... ఒకవేళ చదవకపోతే వెంటనే చదివేయండి మరి. పనిలో పనిగా వైవిధ్యభరితమైన కథ అంటూ ఈ కథకు నెమలికన్ను మురళి గారు రాసిన పరిచయాన్ని కూడా ఇక్కడ నొక్కి చదివేయండి. 

మిత్రులు అందరికీ 2010 నూతన సంవత్సర శుభాకాంక్షలు, కాస్త ముందుగా :-). నూతన సంవత్సర వేడుకలను మనసారా ఆస్వాదించండి.

మొత్తం చదవండి

నేనూ.. మౌనం.. సంతోషం..

డిశంబర్ అంతా ఆర్ట్ ఆఫ్ లివింగ్ నెల అయిపోయింది నాకు. అసలు ఈ కోర్స్ చేయడం వెనక ఓ పిట్ట కథ ఉంది కానీ దాని వివరాలు మళ్ళీ ఎపుడైనా సమయం కుదిరినపుడు చెప్తాను. బేసిక్ కోర్స్ చేసిన ఆనందం సద్దుమణగక ముందే పార్ట్ 2 కోర్స్ చేద్దాం అని నిర్ణయించుకున్నాను. దానికోసమని మళ్ళీ ఆశ్రమం కి వెళ్ళిన వెంటనే శలవల్లో ఇంటికి వెళ్ళిన అనుభూతి కలిగింది. అక్కడి వైబ్రేషన్స్ మహిమో ఏమిటో తెలియదు కానీ ఆశ్రమం లో ఉన్నంత సేపూ బయటి ఇబ్బందుల గురించి కానీ సమస్యలగురించి కానీ ఆలోచనలు ఏమాత్రం రావు. ఎపుడూ ఒకటే ధ్యాస.. ధ్యానం.. సేవ.. అదో మధురమైన అనుభూతి. అనుకోకుండా నాతో కలిసి పార్ట్ 1 చేసిన ఒకతను నాతోపాటు పార్ట్ 2 చేయాలి అని నిర్ణయించుకున్నాడు ఇద్దరమూ అనుకోకుండా కలిసాము. ఇందులో మౌనవ్రతం ఉంటుంది అని తెలుసు బేసిక్ లో మేమిద్దరం నవ్వులతో కాస్త అల్లరి చేశాం మన వల్ల అయ్యె పని కాదు బాబు ఈ మౌనవ్రతాలు అవీ అదీకాక ఇంచుమించు మూడురోజులు ఉండాలిట సాధ్యమయ్యే పనేనా అదీ మనలాటి కోతులకు అని అనుకుంటూ మొదలుపెట్టాము. మొదటిరోజు అంతా ఏవో ప్రాసెస్ లు చేయించారు.

ఇక్కడ వీళ్ళ ప్రాసెస్ ల గురించి కొంచెం చెప్పుకోవాలి నిత్యజీవితంలో మనకి ఎదురుపడే వాటినుండే కొన్ని ప్రాసెస్ లను సృష్టించారు అవి చాలా ఎఫెక్టివ్ గా ఉన్నాయి అనిపించింది. ఉదాహరణకి పెద్దవాళ్ళకి జ్వరమో లేదో తీవ్రమైన అస్వస్థత కలిగినపుడు హ్మ్ హ్మ్ అని శబ్దం చేస్తూ మూలగడం వింటూ ఉంటాం. ఆ మూలుగు వల్ల బోలెడంత నెగటివ్ ఎనర్జీ బయటకి పోయి కాస్త శక్తివచ్చినట్లు ఫీల్ అవుతారు. వయసులో ఉన్నవారు అలా మూలగడానికి జంకడం గమనిస్తాం కానీ దానివలన చాలా ఉపయోగాలు ఉన్నాయ్. ఉదాహరణకి మీరు టెన్షన్ పడుతున్నపుడు అంటే ప్రజంటేషన్ ఇవ్వాల్సి వచ్చినపుడో ఇంటర్వ్యూ అటెండ్ అయ్యే ముందో ఇలా రెండుచేతులు పైకెత్తి వేగంగా ముందుకు జారవిడుస్తూ పెద్దగా శబ్దం చేస్తూ మూలుగు ద్వారా గాలి బయటకి వదిలారనుకోండి అప్పుడు మీలో నెగటివ్ ఎనర్జీ అంతా బయటకి వెళ్ళి తెలియని శక్తి వచ్చిచేరినట్లు ఫీల్ అవడమే కాక టెన్షన్ తగ్గి  మరింత సమర్ధవంతంగా ఎదుర్కోగలరు. ఇలాటివే కొన్ని ప్రాసెస్ లు మెడిటేషన్ టెక్నిక్స్ తో మొదటి రోజు గడిచింది.

అదే రోజు అంటే గురువారం రాత్రి 9 గంటలనుండి మా మౌనవ్రతం మొదలైంది, అప్పటినుండి ఆదివారం మధ్యాహ్నం 12 గంటల వరకు మా మౌనవ్రతం కొనసాగింది అంటే దదాపు రెండున్నరరోజులు అంటే 63 గంటలు ఎవరితోనూ మాట్లాడకుండా సేవ చేసేప్పుడు ఒకటి రెండు సార్లు తప్పనిసరి పరిస్థితులలో కేవలం సంఙ్ఞల ద్వారా మాత్రమే సంభాషించి గడిపేశాము. మొదట్లో ఎలారా ఉండటం అనుకున్నాము కానీ శుక్రవారం మధ్యాహ్నానికి మాములు గా అనిపించింది ఏమాత్రం ఇబ్బంది కలగలేదు అసలు మాట్లాడాల్సిన అవసరం కానీ ఆలోఛన కానీ కలగలేదు. బహుశా కోర్స్ జరిగినంతసేపు నిశ్శబ్దంగా అయినా టీచర్ తో కమ్యునికేట్ చేయడం ఒక కారణం అయి ఉండవచ్చు లేదా కోర్స్ లో భాగంగా చేసిన మెడిటేషన్స్ కూడా ఒక కారణమై ఉండవచ్చు. మొత్తానికి చాలా కష్టమేమో అనుకున్నాం కానీ అవలీలగా పూర్తిచేసేశాం. ఎప్పటిలాగే ఆశ్రమం దినచర్యని, ఉదయాన్నే ఐదుగంటలకి నిద్రలేవడం, ఆరుగంటలకి యోగా, పగలంతా మెడిటేషన్ మరియూ సేవ తో అలసిపోవడం, సాయంత్రం గురూజీతో సత్సంగ్, కిచెన్ లో సాత్వికాహారం అన్నీ చాలా చాలా బాగా ఎంజాయ్ చేశాను.

 నేను ఆశ్రమంలో ఉన్న అయిదురోజులూ గురూజీ తో విశాలాక్షిమంటపంలో పాల్గొన్న సత్సంగ్ చిత్రం  

మౌనవ్రతం ఆచరించిన అంత సేపు నాతోనేను ఎక్కువసమయం గడపగలిగాను ప్రతిపనిని అస్వాదిస్తూ చేశాను. మొత్తం మీద పార్ట్ 2 అయ్యాక నాలో నేను గమనించిన స్ఫుటమైన మార్పు ఏమిటంటే ఫ్లెక్సిబిలిటీ. ఇదివరకు నాలుగు అడుగులు వేయడానికి బద్దకించే నేను ఇప్పుడు కిలోమీటర్ పైనే ఉన్న ప్రదేశాలకు కూడా అవలీలగా నడిచి వెళ్ళి రాగలుగుతున్నాను. ఈ ప్రాక్టీస్ ఇలానే కొనసాగిస్తే నాకు మంచి మేలు జరుగుతుందనే భావిస్తున్నాను. కానీ కోర్స్ చివరిరోజు విపరీతమైన జలుబు దగ్గు పట్టుకుంది వారమైనా ఇంకా తగ్గుముఖం పట్టలేదు. ప్రస్తుతం నిన్నటినుండే హోమియో చికిత్స మొదలెట్టాను ఏమైనా సత్ఫలితాన్ని ఇస్తుందేమో చూడాలి.

అసలు విషయం చెప్పడం మరిచాను. కోర్స్ అంతా ఒక ఎత్తైతే ఆదివారం మధ్యాహ్నం 1 గంట ప్రాంతంలో గురూజీ శ్రీశ్రీ రవిశంకర్ గారిని ప్రత్యక్షంగా కలుసుకోవడం ఒక మరిచిపోలేని అనుభూతి. చల్లని చూపులతో ఆశీర్వదించి సంతోషంగా ఉన్నావా అనీ, ఏం చేస్తున్నావు అనీ కుశల ప్రశ్నలు వేసి నాతో ముచ్చటించినది ఒక్క నిముషం పాటే అయినా అంతసేపు నేను మైమరచిపోయి ఏదో లోకంలో ఉన్న అనుభూతి కలిగింది. ఆయన నిరంతర మెడిటేషన్ మరియూ సాధన ఫలితం అనుకుంటా ఒక ఉత్తేజితమైన అద్భుత శక్తి వలయం (aura) తన చుట్టూ ఉన్నట్లు  అది మనల్ని మృదువుగా స్పృశించి ముందుకు సాగినట్లు అనిపించింది ఆయన నన్ను ఆశీర్వదించి ముందుకు సాగుతుంటే. అన్నీ బాగున్నాయ్ కానీ కోర్స్ చివరన టీచర్స్ మీరంతా కూడా టీచర్స్ కావాలి మీరు ఒక్కొక్కరూ 108 మందితో పార్ట్ 2 కోర్స్ చేయించాలి అని ప్రచారం చేయడం నాకు నచ్చలేదు. ఇదే విషయాన్ని హుందాగా చెప్పి ఉంటే బాగుండేది. కాకపోతే అది టీచర్స్ ని బట్టి ఉంటుంది అని అందరు టీచర్స్ ఇలా చెప్పరనీ మిగిలిన వారితో మాట్లాడినపుడు తెలిసింది. మొత్తం మీద ఈకోర్స్ ఒక మధురమైన అనుభూతిని ఇస్తుంది వీలైతే బెంగళూరు ఆశ్రమంలో లేదంటే మీ దగ్గరలో వెంటనే చేయడానికి ప్రయత్నించండి. మీకు మీరు, మీ శరీరానికి మనసుకు ఇచ్చుకోగల ఒక అమూల్యమైన బహుమతి ఆర్ట్ ఆఫ్ లివింగ్ కోర్స్, తప్పక చేయడానికి ప్రయత్నించండి.

మొత్తం చదవండి

జీవించడం ఓ కళ - ఆర్ట్ ఆఫ్ లివింగ్ - 2

రెండో రోజు ఉదయం ఆరుగంటలకు నిద్ర లేచి ఏడున్నరకల్లా అల్పాహారం కోసం బయలుదేరాను కాస్త కొండలు గుట్టలుగా ఉన్న ప్రాంతమవడంతో మెట్లు ఎక్కిదిగడం పైగా ఎంతదూరమైనా నడకే కావడంతో కాస్త కష్టంగా ఉందనిపించింది, అసలేమన దైనందిన జీవితంలో పక్కసీట్ కు వెళ్ళాలన్నా కుర్చీలోనే జరుగుతూ వెళ్ళేంత బద్దకిష్టులం కనుక అంతే ఉంటుంది లే అని సర్దిచెప్పి అలానే తిరిగేశాను. కిచెన్ చాలా పెద్దగా ఉంది దాని డాబా పైన బోలెడన్ని సోలార్ ప్యానల్స్ ఆకర్షణీయంగా పేర్చి ఉన్నాయ్ వాటిద్వారా ఉత్పత్తి అయ్యే విద్యుత్తును కిచెన్ అవసరాలకు ఉపయోగిస్తారుట. కిచెన్ లో కింద కూర్చుని భోజనం కేవలం పెద్దవాళ్ళకోసం కింద కూర్చోలేని వాళ్ళకోసం ఒక పక్కన కాసిని టేబుల్స్ కుర్చీలు సైతం ఏర్పాటు చేసి ఉంచారు. అల్పాహరం గా నాకు అత్యంత ఇష్టమైన ఉప్మా శనగపప్పు, కొబ్బరి వేసి చేసిన కారప్పొడి తాగడానికి చాక్లెట్ ఫ్లేవర్డ్ రాగిమాల్ట్. ఆహా బ్రహ్మాండం అనుకున్నాను. ఆ కిచెన్ లో మెజారిటీ పనులు చేసేది అంత సేవకులని స్టాఫ్ అతి కొద్దిమంది అని సర్వింగ్ కూరలు తరగడం అన్నీ సేవచేయడానికి ఉత్సాహం చూపే వారిచే చేయిస్తారుట. అదీకాక అక్కడ రోజుకు ఐదువేలమందికి వంట చేస్తారుట, ఇక్కడ దగ్గరలోని కొన్ని స్కూల్స్ కి సైతం భోజనం ఇక్కడినుండే వెళ్తుంది అని తెలుసుకుని ఆశ్చ్రర్యపడిఫోయాను. కిచెన్ టైమింగ్స్ కూడా నాకు బాగా నచ్చాయి అల్పాహారం 7:30 నుండి 8:30 వరకు. మధ్యాహ్న భోజనం 12:30 నుండి 1:30 వరకూ, రాత్రి భోజనం 6:30 నుండి 7:30 వరకూ. శరీరానికి సరైన సమయాలు ఇవైనా నేను పాటించేసంధ్రర్భాలు బహుస్వల్పం ఇక్కడ ఆశ్రమం లో పాటింపచేస్తారు. ఆహారంకూడా చాలా బాగుంది శాఖాహారం శరీరానికి ఆవశ్యకమైన పోషకాలను అందించే మితమైన సాత్విక ఆహారం.


ఇక వంటశాలలో అల్పాహారం స్వీకరించి అక్కడ నుండి వచ్చాక కాస్త రిలాక్స్ అయి కోర్స్ కోసం వెళ్ళాము. మొదట రిజిస్ట్రేషన్ సమయంలో రేపుదయం శంకరహాల్ లో జరుగుతుంది కోర్స్ అని చెప్పారు సరే అని మేమంతా అక్కడికి చేరుకునే సరికి చివరినిముషంలో ఇక్కడ కాదు వేరే చోట అని మళ్ళీ ఇంకోచోటకి మార్చారు. అబ్బే బొత్తిగా పద్దతీ పాడులేకుండా ఏమిటీ ఈ మేనేజ్మెంట్ ఒక ఇంటర్నేషనల్ సెంటర్ ప్రవర్తించవలసిన విధానమేనా ఇది అని అనిపించింది. ఎట్టకేలకు కోర్స్ మొదలైంది ఒకరినొకరు పరిచయంచేసుకోండి హలో హాయ్ అని కాకుండా  సంఘశ్చత్వమ్ అనే మాటతో పరిచయం చేసుకుందాం అన్నారు. ఏమిటి దాని ప్రత్యేకత అంటే కలసి నడుద్దాం అన్న పదానికి సంస్కృత పదమట. సో ఇక్కడమన అందరం ఒకే గ్రూప్ గా కలసికదులుదాం. అంతే కాదు ఈ మూడురోజులు చిన్న పిల్లలు ఎలాటి ఓపెన్ మైండ్ తో ఉత్సాహంతో నేర్చుకుంటారో అలా నేర్చుకుందాం అని మొదలు పెట్టారు. మా గ్రూప్ కు వచ్చిన టీచర్స్ పేర్లు పంకజ్ & వాసంతి. ఇద్దరు కూడా చాలా చక్కగా ఓపికగా వివరించి నేర్పించారు. నిజంగా మా అదృష్టం అటువంటి టీచర్స్ దొరకడం అనిపించింది.

ఇక కోర్స్ కంటెంట్ విషయానికి వస్తే వార్మప్ అనదగిన అతి కొన్ని యోగాసనాలు నేర్పిస్తారు. ఆ తర్వాత ప్రత్యేకమైన శ్వాసక్రియ పద్దతిని నేర్పిస్తారు. ఆ తర్వాత మూడు అంచెల ప్రణాయామ నేర్పిస్తారు దాని తర్వాత భస్త్రిక నేర్పిస్తారు. ఇవన్నీ శ్వాస ప్రక్రియలే.. యధాలాపంగా శ్వాస పీల్చడం కాకుండా శ్రద్దగా శరీరానికి కావలసినంత ఆక్సిజన్ ను అందించడానికి అలానే శ్వాస ద్వారా టాక్సీన్స్ ను శరీరం నుండి బయటికి పంపడానికి ఈ శ్వాస ప్రక్రియ చాలా ఉపయోగపడుతుంది. ఇవన్నీ నేర్పాక గురూజీ కంఠస్వరంతో కూడిన క్యాసెట్ ద్వారా సుదర్శనక్రియ నేర్పిస్తారు. ఈ సుదర్శన క్రియ వలన కలిగే అనుభూతిని ఎదుటి వారి ద్వారా తెలుసుకోవడం కంటే స్వయంగా అనుభవిస్తేమరింత ఆనందానికి గురికావచ్చు. అంతేకాక ఆ అనుభూతికూడా ఒకొకరు ఒక విధంగా వివరించారు నిర్దుష్టంగా ఇది అని ఆశించకుండా.. మెదడును క్లీన్ స్లేట్ గా ఉంచుకుని సహజంగా మీ శరీరం ఏవిధమైన అనుభూతిని మీకందించిందో దానిని ఆస్వాదించడం మంచిపద్దతి.

ఈ కోర్స్ ఏదో ఒక కల్ట్ ని ప్రోత్సహించడమో మతాన్ని ప్రోత్సహించడమో చేయదు. దీని ముఖ్యోద్దేశ్యం నిన్ను నువ్వు తెలుసుకో అని నేర్పించడమే. ఆనందాన్ని వాయిదావేయకుండా ప్రతిక్షణాన్ని తక్షణమే ఆనందంగా గడుపు, నువ్వు ఒక మాఫియా డాన్ అయినా నువు చేసే పనిని శ్రద్దగా ఆనందంగా చేయి. అలానే ఇతరులకు సహాయపడు, వారంలో కొన్ని గంటలు ఏదో ఒకరకమైనసేవ తోగడుపు, ఇలాటి మంచి మాటలు, అలవాట్లు చాలా చెప్తారు. అవకాశమున్న ప్రతిఒక్కరు మీకు దగ్గరలో ఉన్న చోట ఈ కోర్స్ చేయండి. వీలైతే బెంగళూరు  ఆశ్రమానికి వచ్చి ఈ కోర్స్ చేయండి ఖచ్చితంగా ఆశ్రమంలోని జీవనశైలి వైవిధ్యంగా ఉండటమే కాక కోర్స్ మీ శరీరానికి మేలు చేస్తుంది అలానే ఈ అనుభవం మీకు ఖచ్చితంగా నచ్చుతుంది. కోర్స్ ఒక ఎత్తైతే సాయంత్రంపూట ఆశ్రమంలో గంటన్నరపాటు జరిగే సత్సంగ్ మరో ప్రత్యేకం, భజనలు పాటలలో అంతమంది యువత పాల్గొనడం మనం మరెక్కడా చూడం, వాటితర్వాత గురూజీ ప్రసంగం ఉంటుంది. ఆయన చాలామంచి విషయాలపై ప్రసంగం ఒకోసారి శిష్యుల ప్రశ్నలకు జవాబులు చెప్తూ ఉంటారు. ఈ సత్సంగ్ జరిగే విశాలాక్షిమంటపంలో నే గమనించిన విశేషమేమిటంటే లోపల హాల్ అంతా దేదీప్యమానంగా వెలుగుతుంటుంది కానీ ఎక్కడాలైట్ కనపడదు, డైరెక్ట్ గా మీ కన్నుల్లోపడి ఇబ్బంది పెట్టదు.

నేను ఈ గురువారం నుండి సోమవారంవరకూ (17th thru 21st) పార్ట్ 2 కోర్స్ చేయడానికి మరలా ఆశ్రమానికి వచ్చాను ప్రస్తుతం ఆశ్రమం నుండే ఈటపా ప్రచురిస్తున్నాను. ఆశ్రమ రిసెప్షన్ లో వెల్కం హోం  అని ఉంటుంది అచ్చంగా అలాగే నేను మా ఇంటికి వచ్చినట్లు ఫీల్ అవుతున్నాను. ఖచ్చితంగా ఈ కోర్స్ కూడా నాకు ఆనందాన్ని అందిస్తుంది అని అనుకుంటున్నాను.

ఆసక్తి ఉన్నవారు మరిన్ని వివరాలకొరకు ఈ వెబ్సైట్స్ చూడండి.

  http://www.artofliving.org/intl/Portals/0/press/PressKit/TheArtofLiving-AnOverview.pdf

  http://www.artofliving.org/

బెంగళూరు లోని కోర్స్ వివరాల కొరకు ఇక్కడ నొక్కండి

మొత్తం చదవండి

జీవించడం ఓ కళ - ఆర్ట్ ఆఫ్ లివింగ్ - 1

బ్రతకడానికి జీవించడానికి మధ్య గల తేడాను చదువరులకు వివరించాల్సిన పనిలేదు అనుకుంటున్నాను. మనలో చాలా మందిమి బ్రతికేస్తుంటాం జీవించేవారు ఏ కొందరో ఉంటారు. నాకు ఇలా జీవించే అవకాశం మొన్న ఓ వారాంతం లో (డిశం 3 నుండి 6 వరకూ) దొరికింది. బెంగళూరు శివార్లలో కనకపుర రోడ్ లో ఉన్న ఆర్ట్ ఆఫ్ లివింగ్ ఆశ్రమం గురించి నేను ఇదివరకు చాలా సార్లు విన్నాను. అహా అంత పెద్ద ఆశ్రమం కట్టించారంటే మహ కోటీశ్వరులై ఉంటారు బాగా డబ్బులు దండుకునే మరో సంస్థ అని అనుకునే వాడ్ని. నిజానికి ఒక పది పదేహేనేళ్ళ క్రితం నాకే కాదు చాలా మందికి రవిశంకర్ అంటే కేవలం ప్రముఖ సితార్ విద్వాంసుడు పండిట్ రవిశంకర్ గురించి మాత్రమే తెలుసు. కానీ తర్వాత ఆశ్రమంలో అందరూ గురూజీ గా పిలుచుకుని శ్రీ శ్రీ రవిశంకర్ గారు ఆర్ట్ ఆఫ్ లివింగ్ వ్యవస్థాపకులుగా, ప్రముఖ మానవతావాది గా ప్రపంచానికి పరిచయమయ్యారు.

ఏవిటీ వీళ్ళు నాకు జీవించడం నేర్పేది నాకు రాదా.. నే ఇంతకాలం జీవించట్లేదా.. అన్ని మార్కెటింగ్ టెక్నిక్స్ వెళ్లడం అనవసరం అనే ఒక అభిప్రాయం కూడా ఉండేది నాకు కొన్నేళ్ల క్రితం వరకు. తర్వాత అక్కడికి వెళ్ళి వచ్చిన వాళ్ళని. బేసిక్ కోర్స్ చేసిన వారిలోనూ వచ్చిన మార్పును గమనించిన తర్వాత There may be some thing good అని అనిపించింది. దానికి తోడు ఎవర్ని అడిగినా "అది ఒక అద్భుతమైన అనుభవం మీ అంతట మీరు తెలుసుకోవాల్సిందే కానీ మేము ఏమీ చెప్పలేము" అంటూ కోర్స్ చేయమని చెప్పే వాళ్ళే కానీ అందులో ఏముంటుందో చెప్పే వారు ఎవరూ లేరు. అంతర్జాలం లో వెదికినా దానిలో ఏదో సుదర్శన క్రియ నేర్పుతారు అని మాత్రం ఉంది కానీ మిగిలిన వివరాలు ఏమీ లేవు. ఆఫీసుల్లో పని చేసి చేసి నాకు ఏదైనా మీటింగ్ కు వెళ్ళేముందు పూర్తిగా సిద్దమై వెళ్ళడం అలవాటైంది. అలాటిది ఇక్కడ ఏమి చెప్తారో ఏం చేస్తారో తెలియకుండా ఎలా వెళ్ళడం, ఏముంటుంది అక్కడ? ఇలాటి సవాలక్ష సందేహాలతో గురువారం సాయంత్రం  ఆశ్రమం లో అడుగుపెట్టాను.

రిజిస్ట్రేషన్ ప్రాసెస్ లో హెల్ప్ డెస్క్ దగ్గర చాలా వేగంగా వివరాలు తెలియ చేశారు. తర్వాత ఫోటో తీసే దగ్గర సైతం వెంటనే పని అయిపోయింది. పేమెంట్ డస్క్ దగ్గర ఒకావిడ తీరిగ్గా ఫోన్లో మాట్లాడుతూ నింపాదిగా పని చేస్తుంది కాస్త చిరాకు కలిగింది. కానీ అప్పటికే చాలా ఆలశ్యమైంది దానికి తోడు అలసిపోయి ఉన్నాను తనకి క్లాస్ పీకే ఓపిక లేదు అని మౌనంగా ఉండిపోయాను. మొత్తానికి అక్కడ పద్దతులగురించి ప్రత్యేకమైన తాళం కోడ్ తోఎలా ఓపెన్ చేయాలో తెలుసుకుని  రిసెప్షన్ నుండి బయటపడి నా రూమ్ వైపు మెల్లగా నడక ప్రారంభించాను. రాత్రి దగ్గర దగ్గర పదిగంటల సమయం చుట్టూ పచ్చని చెట్లు ప్రశాంతమైన వాతావరణం వీపున ఒక బ్యాగ్ చేతిలో మరో బ్యాగ్ ఉన్నా కూడా నడకలో ఏమాత్రం అలసట తెలియలేదు చాలా ఆహ్లాదకరంగా ఉంది.

అలా నడుస్తుంటే కుడివైపు పెద్ద కట్టడం అందంగా అలంకరించిన దీపాలతో గోపురం పైనుండి రంగు రంగుల కాంతులు విరజిమ్ముతూ ఠీవీగా నిలబడి చూస్తుంది. దానిని విశాలాక్షిమంటపం అంటారుట హెల్ప్ డెస్క్ లో ఇచ్చిన మ్యాప్లో చూసి మరోసారి నిర్ధారించుకుని రెండు కళ్ళలో తనివి తీరా దానిరూపాన్ని నింపుకుని ముందుకు కదిలాను. ఇదిగో ఈ పక్కన చూపించినది అదే రాత్రి వెలుగులో విశాలాక్షిమంటపం. నాకు కేటాయించిన బ్లాక్ దగ్గరకు రాగానే వ్రుత్తాకారపు ఆ కట్టడం చూసి ఒక్క సారి ఆంధ్రాయూనివర్సిటీ ఇంజనీరింగ్ హాస్టల్స్ గుర్తొచ్చాయి  మనసు కాలేజి రోజులలోనికి వెళ్ళిపోయింది. నా గది ముగ్గురు ఉండవలసినది మంచాలు, రగ్గులు, అటాచ్డ్ బాత్ అన్నీ చాలా సౌకర్యంగా బాగుంది అనిపించింది.

సరే రేపటి కోర్స్ లో ఏముండబోతోందో అనుకుంటూ నిద్రకుపక్రమించాను కానీ కొత్త ప్రదేశం వలన అనుకుంటాను అలసిపోయినా నిద్రమాత్రం పట్టడం లేదు. కిటికీకి ఆనుకుని ఉన్న మంచంమీద వెల్లకిలా పడుకుని రక రకాల భంగిమలలో నిద్ర పోవడానికి ప్రయత్నిస్తుంటే కిటికీకి ఉన్న కర్టన్ తగిలీ తగలనట్లు సుతారంగా చెంప నిమిరింది మూసిన కనురెప్పలు నుండి సైతం ఏదో వెలుగు కనిపించేసరికి మెల్లగా కళ్ళు తెరిచాను ఆ ముందురోజే పౌర్ణమి కాబోలు కిటికీకి పైన నిండుచందమామ చిరునవ్వుల వెన్నెలలు రువ్వుతూ నీకోసం నన్నిలా చూస్తూ నిద్రిస్తావు కదా అని ఇలాటి రూమ్ అలాట్ చేయించి కిటికీ పక్కన మంచం ఖాళీగా ఉంచి నే ఎదురు చూస్తుంటే నన్ను నిర్లక్ష్యం చేస్తూ అలా ఎలా నిద్రిస్తావోయ్ అని అడుగుతున్నట్లు అనిపించింది. మనసంతా గాలిలో తేలిపోతుంటే ఆహా స్వాగత సత్కారం అద్భుతం అనుకుంటూ అలా జాబిలిని వెన్నెలను చూస్తూ మెల్లగా నిదురలోకి జారుకున్నాను.

బేసిక్ కోర్స్ గురించీ, ఆశ్రమం గురించి మరికొన్ని వివరాలు నా తరువాతి టపాలో...

మొత్తం చదవండి

బండీ రా.. పొగబండీ రా..

శీర్షిక చూసిన వెంటనే వంశీగారి జోకర్ సినిమా లో పాట గుర్తు చేసుకుంటూ.. "వీడెవడండీ బాబు పొగబండి అని శీర్షికపెట్టి వోల్వో బస్సు బొమ్మ పెట్టాడు !! పొగబండి అంటే రైలుబండి అని కూడా తెలియని వీడికి ఒక బ్లాగు.. దానిలో పోస్ట్ లు.. వాటిని మనం చదవడం..హుః" అని మోహన్ బాబు స్టైల్ ల్లో తిట్టేసుకోకండి మరి, చివరి ఫోటో చూస్తే అసలు ఈ టపా ఎందుకు మొదలెట్టానో మీకీపాటికి అర్ధమైపోయుంటుంది. అసలు టపా లోనికి వెళ్ళేముందు ఓ చిన్ని పిట్టకథ చెప్పాలి.

ఇది చాలా రోజుల క్రితం కథ, అప్పటికింకా వోల్వోబస్సులు మన ఆర్టీసీకి రాని రోజుల్లో.. బస్సుల్లో కూడా హైటెక్ హవా నడుస్తున్నరోజుల్లో ఓ శుభముహుర్తాన బెంగళూరు నుండి ఓ ప్రైవేట్ హైటెక్ బస్సు లో గుంటూరు బయల్దేరాను. రాత్రి పదకొండుగంటల ప్రాంతంలో భోజనమయ్యాక వాక్మన్ లో పాటలు వింటూ నిద్రకుపక్రమిస్తుండగా "థడ్‍డ్..డాం.." మంటూ పెద్ద శబ్దం అంతకన్నా పెద్ద కుదుపుతో బస్ ఆగిపోయింది. దదాపు కూర్చున్న ప్రతిఒక్కరికి మొహమో కాళ్ళకో ముందు సీట్ కి తగిలి చిన్న దెబ్బలు తగిలాయి. బస్ ముందు అద్దం పగిలింది కదిలే స్థితిలో ఉందో లేదో తెలీదు. భోజనాల దగ్గర మందుకొట్టి ఎక్కిన డ్రైవర్ క్లీనర్ ఇద్దరూ కూడా ప్రయాణీకులతో పాటు నిద్రకుపక్రమిస్తూ యాక్సిడెంట్ చేయడం కాకుండా వెంటనే బస్ ని, ప్రయాణీకులని గాలికి ఒదిలేసి పరారయ్యారు. వీడు ఎదురుగా గుద్దినది ఒక అర్టీసీ బస్ ని ఆ బస్ స్టాఫ్ మా రూట్ లో వెళ్ళే ఇతర ఆర్టీసీ బస్సులను ఆపి మమ్మల్ని ఎక్కించి పంపించారు. నాదగ్గర ఉన్న అన్ని డబ్బులు ప్రైవేట్ బస్ వాడి టికెట్ కి పెట్టేయడం తో ఈ కొత్త బస్ లో టికెట్ కి పదిరూపాయలు తగ్గితే ఓ అపరిచితుడ్ని అడిగి టికెట్ తీసుకున్నాను అతను మా కొలీగ్ తర్వాత మంచి ఫ్రెండ్ అయ్యాడనుకోండి. ఈ సంఘటన నాకు రెండు పాఠాలు నేర్పింది. ఒకటి కేవలం గవర్నమెంట్ బస్సులు మాత్రమే ఎక్కడం. ఇంకోటి ప్రయాణం లో ఎప్పుడూ టికెట్ డబ్బుకి రెట్టింపు డబ్బు దగ్గర ఉంచుకోడం.

సరే ఇక విషయంలోనికి వస్తే ప్రస్తుతం ఓల్వో బస్సులు వచ్చి బస్ ప్రయాణాన్ని కాస్త సులభ తరం చేశాయనే చెప్పచ్చు. మొన్నా మధ్య బెంగళూరు నుండి హైదరాబాద్ కు వోల్వోలో ప్రయాణించాను, అది ఎపియస్ అర్టీసీ వారి బండి. దాని వాలకం చూడగానే కాస్త అనుమానాస్పదంగా కనిపించింది. సాధారణంగా మిగిలిన బస్ ల మెయింటెనెన్స్ విషయం లో కాస్త అలక్ష్యం చూపించినా ఓ ఆర్నెల్లక్రితంవరకు వోల్వోలు బాగానే మెయింటెయిన్ చేసేవారు ఈ బస్ వాలకమే డబ్బా వాలకంగా కనిపించింది. సరే టిక్కెట్టుకొన్నాక తప్పదు కదా అనుకుని ఎక్కి కూర్చున్నాను మొదటి అసౌకర్యం సీట్ల మధ్య ఎడమ విషయంలో, మరీ సీట్ లు దగ్గర దగ్గరగా అరేంజ్ చేశాడు ఎంతగా అంటే ముందు వాడు ఫుల్ గా రిక్లైన్ అయితే వెనక సీట్లో ఎవరూ కూర్చోలేనంత. బెంగళూరు - గుంటూరు రూట్లో నాకు ఈ అసౌకర్యం ఎపుడూ కలగలేదు. సరే అని కూర్చుంటే రాత్రి రెండు గంటల సమయం లో పెద్ద కుదుపుతో బస్ ఆగిపోయింది. సెల్ఫ్ స్టార్టర్ పని చేయడం లేదు కాసేపు గ్యాప్ ఇచ్చి స్టార్ట్ చేయడానికి ప్రయత్నిస్తున్నాడు కానీ సెల్ఫ్ అందుకోవడం లేదు.

అలా బస్ ఆగిపోయి రెండునిముషాలు కూడా అవ్వలేదు అతి దగ్గరలో వెనక నుండి పెద్దగా రైలు కూత !! వెనక్కి తిరిగి చూస్తే.. నాకైతే ఒక్క క్షణం వెన్నుజలదరించింది, ఆ రైలు నా గుండెల్లోనే పరిగెట్టినట్లు అనిపించింది. రైల్వే ట్రాక్ కు మా బస్ కూమధ్య రెండు బస్సులు పట్టే అంత దూరం అంతే.. గేటు దాటిన వెంటనే మా బస్ ఆగిపోయింది కాబట్టి సరిపోయింది అదే ట్రాక్ మీద ఆగితే మా పరిస్థితి ఏంటి. బస్ లో పసిపిల్లలు, మహిళలు, వృద్దులు అన్ని రకాల వాళ్ళు మంచి నిద్ర లో ఉన్నారు అందర్ని లేపి సమయానికి బస్ నుండి దింపడం సాధ్యమయ్యే పనేనా.. బస్ ను ట్రాక్ పైనుండి నెట్టి ఇవతలికి తీసుకురావాలన్నా అంత తక్కువ వ్యవధిలో అయ్యేనా... అసలు ఇలాటి ఎమర్జన్సీ సమయం లో గేట్ పడకపోతే అతి తక్కువ సమయంలో రైలు ను ఆపటానికి సరైన ఎక్విప్ మెంట్ మరియూ భద్రతా వ్యవస్థ ఆగేట్ దగ్గర ఉందా ఇలాటి ప్రశ్నలు చుట్టుముట్టాయి. నాకు తెలిసి ఇది వరకు 5 నిముషాలకు ముందే గేట్ వేసేవాడు ఇపుడు బెటర్ ఎక్విప్మెంట్ ఉండటం వల్ల ఆ వ్యవధి తగ్గించాడా లేక కేవలం ట్రాఫిక్ ఒత్తిడి వలనా అనేది తెలియదు.

సరే బస్ ఆగింది సెల్ఫ్ స్టార్ట్ అవడం లేదు ఇక మార్గాంతరం బస్ తోయడమే అయి ఉంటుంది అనుకుంటూ బస్ దిగి ఏమైందా అని నిలబడి చూస్తున్నాను. అప్పటికే నాలాటి ఎంతూసియాస్ట్స్ కొందరు దిగి ఇంజన్ చుట్టు పక్కల మూగి మాట్లాడుకుంటున్నారు. ఇదే సందు అని సిగరెట్ వెలిగించి హడావిడిగా దమ్ము లాగేస్తున్నారెవరో..

"ఇందాక వాళ్ళ బస్ ఫెయిల్ అయిందని ఎవర్నో చాలామందిని ఎక్కించారు వాళ్ళని దించేయండోయ్ ఎవరో స్ట్రాంగ్ లెగ్ గాడున్నట్లున్నాడు " ఒకాయన జోక్.

"ఛ ఏపీయస్ ఆర్టీసీ వాళ్ళు ఇంత చెత్త బస్సులు నడుపుతున్నారా.. ఇంకోసారి వీళ్ళ బస్ అసలు ఎక్క కూడదు.." ఓ యూత్ అప్పటికప్పుడు తీసేసుకున్న రిజల్యూషన్.

"కుదుపులకి బ్యాటరీ వైర్లేవో లూజ్ అయి ఉంటాయి చూడండి మాష్టారు.." గుండు సూది నుండి అణుబాంబు వరకూ తనకు తెలియని విషయం లేదని ఫీల్ అయ్యే ఓ పెద్దాయన ఉచిత సలహా...

"అబ్బా బంగారం లాంటి నిద్ర పాడు చేశారు.. బయల్దేరిన దగ్గరనుండి డొక్కు సినిమా ’బిల్లా’ పెట్టి. ఇప్పుడేమో ఇలా హు.. అవును మాష్టారూ ఇంతకీ ఇది ఏ ఊరంటారు ??" ఇంకొకాయన భోగట్టా..

"......." చిరునవ్వుతో మౌనంగా వీళ్ళమాటలు వింటూ, మనసులో "ఇవి జాగ్రత్తగా గుర్తు పెట్టుకుని బ్లాగ్ లో రాసేయాలి.." అనుకుంటూ నేనూ, ఇదీ అక్కడి సన్నివేశం.

సరే చివరికి ఇక వేరే దారి లేదు అని నిర్ణయించుకుని "రండి బాబు బస్ నెట్టండి.. అలా స్టార్ట్ చేయాల్సిందే.. లేకుంటే కదలదు.." అన్న డ్రైవర్ పిలుపందుకుని బస్ వెనక్కి చేరాం. అక్కడ అంతా దుమ్ము డీజిల్ ఎక్సాస్ట్ వలన పట్టిన చమురుమురికి చూడటానికే అసహ్యం గా ఉంది, కానీ మరి తప్పదు కదా అలానే దాని మీద చేతులు వేసి బస్ నెట్టడం మొదలు పెట్టాం. ఓ పది పదిహేనడుగులు నెట్టిన తర్వాత ఒక్కసారిగా ఇంజన్ స్టార్ట్ అయింది.. మరుక్షణం దట్టంగా నల్లని పొగ మేఘం మా అందరిని చుట్టుముట్టింది.. మేమంతా బొగ్గు గనుల్లో పనిచేసే కార్మికుల్లా.. నల్లగా తయారయ్యాం.. అవకాశం దొరికిన వెంటనే తప్పించుకున్నం కాని ఆ లోపే ఇదీ మా పరిస్థితి. ఆ తర్వాత కూడా బస్ ఇంజన్ రైజ్ చేసేకొద్దీ దాదాపు ఒక అయిదు నిముషాలపాటు అలా నల్లని పొగ వదులుతూనే ఉంది. (ఈ పక్కన ఫోటో గూగులమ్మ ఇచ్చింది, నేనెక్కిన బస్ ఇంతకు పది రెట్లు ఘోరంగా ఉంది)

వోల్వో వెబ్ సైట్ ని బట్టి చూస్తే వాళ్ళ బస్సులు అన్ని Euro 2/Euro 3 ఎమిషన్ క్లాసుకు చెందినవే అయి ఉంటాయి, వాటికి ఇంత ఘోరమైన నల్లని పొగ రాకూడదు. మరి మన వాళ్ళు కిరోసిన్ కల్తీ అయిన డీజిల్ తోనడుపుతున్నారో లేక బస్ కొనడమే కానీ బొత్తిగా మెయింటెనెన్స్ విషయం పట్టించుకోవడం లేదో అర్ధం కాలేదు. నాకైతే మెయింటెనెన్స్ లోపమే అనిపించింది, అలా అనుకోవడానికి బస్ వాలకం కూడా ఒక కారణం. కనీసం సరిగా బస్ కడిగే విషయం కూడా పట్టించుకోని వాళ్ళు క్రమం తప్పకుండా సర్వీస్ చేయించే అవకాశం నాకైతే కనిపించలేదు. అలా చేయిస్తే ఇలాటి సంధర్భం ఎదురు పడదు అని నా నమ్మకం. దాదాపు యాభై నుండి అరవై లక్షల వరకూ పోసి కొనే బస్సులు ఇలా గాలికి వదిలేస్తే వాటి లైఫ్ స్పాన్ తగ్గిపోవడం ఒక నష్టం. అదేకాక ఇందాక చెప్పినట్లు ఏ రైల్వే ట్రాక్ మధ్య లోనో ఆగిపోయి ఫాటల్ యాక్సిడెంట్ కి కారణం అయితే ఎవరి నిర్లక్ష్యానికి ఎవరు మూల్యం చెల్లించినట్లు ? వీళ్ళు మారేదెన్నడు ??

మొత్తం చదవండి

టీవీ ఛానళ్ళూ - సృజనాత్మక తలలు !

ఏమిటీ చిత్రమైన శిర్షిక అని హాశ్చర్యపడిపోతున్నారా? ఏంలేదండీ creative heads ని ఆంధ్రీకరించాను అంతే. గత ఏడాది బ్లాగులు, వార్తలు, టీవీ కార్యక్రమాలని ఫాలో అయిన వారెవరికీ ’ఈటీవి’ కి పట్టిన చీడ సుమన్ మరియూ క్రియేటివ్‍హెడ్ ప్రభాకర్ ల గురించి ప్రత్యేకంగా చెప్పాల్సిన అవసరం లేదనుకుంటున్నాను (మీ మనోభావాలు ఏమాత్రం దెబ్బతిన్నా ఈ టపా చదవడం ఇంతటితో ఆపేయమని నా సలహా!! ఇహ ముందుకు చదవడం అనవసరం అని నా ఉద్దేశ్యం, ఆపై మీ ఇష్టం). ఆ చానల్ ను ఇంచుమించు నాశనం చేసేయబోయిన ఈ చీడ భారినుండి రామోజీ గారు ఆలశ్యంగానైనా మేలుకుని, కొడుకు అని కూడా చూడకుండా వీళ్ళ ఇద్దరి భారి నుండి జనాన్ని, ఈటీవీ ని ఏకకాలం లో రక్షించేశారు. ఇప్పుడు మాటీవి నీ అదే దారిలో నడిపించనున్నాడా అని అనిపిస్తున్న మరో క్రియేటివ్ హెడ్ ’ఓంకార్’ అని పిలవబడే ఓ వికార్ గురించే ఈ టపా.

"అసలెవరీ ఓంకార్ ఒకప్పుడు 90 లలో టివీ సీరియల్స్ లోనూ కొన్ని సినిమాలలోనూ తన వైవిధ్యమైన గొంతుతో వెటకారపు సంభాషణలతో కనిపించేవాడు అతనేనా?" అని అడుగుతున్నారా.. కానే కాదు. ఇతను మొదట జీతెలుగు చానల్ లో డ్యాన్స్ కాంపిటీషన్ ద్వారా కెరీర్ మొదలు పెట్టాడనుకుంటా ప్రస్తుతం మాటీవీ జీ రెండిటిలోనూ కొన్ని ప్రోగ్రాంస్ చేస్తున్నాడు. ఈ టీవీ అంతరంగాలకు సుమన్ కధ, మాటలు, పాటలు దర్శకత్వం అని పేరేసుకోడంతో మొదలుపెట్టినట్లు ప్రస్తుతం ఇతను కూడా కాన్సెప్ట్, రచన, నిర్మాత, దర్శకత్వం ఇలా నాలుగైదు విభాగాలకు పేరు వేసుకోవడం మొదలు పెట్టాడు. కాకపోతే చిన్న తేడా ఏంటంటే ఇతనివి సీరియల్స్ కాదు కేవలం టాలెంట్ షోస్ కే పరిమితమైనట్లున్నాడు ప్రస్తుతం. ఇతని ఓవర్ యాక్షన్ చూడాలంటే ప్రఖ్యాత మిమిక్రి ఆర్టిస్ట్ శివారెడ్డి గారు ఇతన్ని ఇమిటేట్ చేస్తూ చేసిన ఈ కింది వీడియో చూడండి. ఇందులో బ్లాక్ డ్రస్ లో ఏంకరింగ్ చేస్తూ కనిపించే వ్యక్తే ఓంకార్.

ఇతను మొదట్లో జీటీవీ లో ఆట పేరుతో ఒక డాన్స్ కాంపిటీషన్ ప్రోగ్రాం మొదలు పెట్టారు, పిల్లలతో సైతం చిత్రవేషధారణ కుప్పిగంతులు వేయించేవాడు. తర్వాత ఇంకేదో చిత్రమైన పిల్లల ప్రోగ్రాం ఒకటి చేశాడు అందులో కూడా ఎలిమినేషన్ పేరుతో పిల్లల్ని ఏడిపించి నానా యాగీ చేసేవాడు. ఇక ప్రస్తుతం మాటీవీ లో ఛాలెంజ్ పేరుతో ఓ డ్యాన్స్ ప్రోగ్రాం చేస్తున్నాడు, ఇంత కాలం ఇలాటి ప్రోగ్రాంలో వీళ్ళ వింత వేషధారణ, డ్యాన్స్ పేరుతో చేసే వికృత చేష్టలు, న్యాయనిర్ణేతల ఓవర్ యాక్షన్ మాత్రమే భరించాల్సి వచ్చేది, ఇపుడు ఛాలెంజ్ పేరుతో డ్యాన్సర్లు వాళ్లల్లో వాళ్ళే మరీ చెత్తకుండీల దగ్గర కుక్కల కన్నా ఘోరంగా కొట్టుకుంటున్నారు. పోలిక కాస్త ఘాటుగా ఉన్నా ఒకటి రెండు ఎపిసోడ్స్ చూసిన నాకు అలానే అనిపించింది. అది చాలదన్నట్లు ఈ కొట్లాటనే ప్రోమోస్ గా చూపిస్తుంటే ఏం చేస్తాం.

ఇతని మరో ప్రోగ్రాం మాటివి లో అదృష్టం, అమెరికా లోని డీల్ నో డీల్ ప్రోగ్రాం కి కాసిని మార్పులు చేసి ప్రసారం చేసే ఈ ప్రోగ్రాం లో ఇతని ఓవర్ యాక్షన్ చూసి తీరాల్సిందే.. మొదట్లో కాస్త సెలబ్రిటీస్ ని పిలిస్తే వాళ్ళు ఇతన్ని ఆడుకుని మొత్తం ప్రోగ్రాం ని హాస్యభరితం చేసారు, దానితో ఇలా లాభం లేదు అని పిల్లలను అతని మిగిలిన ప్రోగ్రాంస్ లో పార్టిసిపెంట్స్ ని పిలిచి వాళ్ళతో ఆడుకోడం మొదలు పెట్టాడు. అలా అని ఇతనిమీద అన్నీ కంప్లైంట్స్ లేవు నాకు, ఉదాహరణకి ఛాలెంజ్ పేరుతో వస్తున్న ప్రోగ్రాంలో పార్టిసిపెంట్స్ అప్పొనెంట్ కోసం పాట సెలెక్ట్ చేసి ఇవ్వడం. ఇద్దరిమధ్య ఒకే పాటకి పోటీ పెట్టడం లాంటి మంచి ఐడియాలు కూడ ఉన్నాయి. చేతిలో అవకాశం విద్య రెండూ ఉన్నపుడు కాస్త తెలివిగా వ్యవహరించి సక్రమంగా ఉపయోగిస్తే బాగుంటుంది అని నా ఉద్దేశ్యం.

టీవీ అంటే గుర్తొచ్చింది. జూడాలు గురించి విన్నారా... వినే ఉంటారు లెండి ’జూనియర్‍డాక్టర్’ అన్న పదానికి వచ్చిన తిప్పలు ఇవి. నిన్న వార్తలు చూస్తుంటే లైన్ కి మూడు నాలుగు సార్లు జూడాలు అని చదువుతుంటే వినడానికి చాలా అసహనంగా అనిపించింది. కంపోజర్ కన్వీనియన్స్ కోసం అలా జూ.డా లు అని రాసిస్తే దాన్ని యధాతధంగా చదివేస్తున్నాడా లేక టీవీ వాళ్ళు కొత్త పదాన్ని అలవాటు చేయడానికి ప్రయత్నిస్తున్నారా అనే విషయం అర్ధంకావడం లేదు. వార్తల్లో ఈమధ్య గమనించిన మరో అంశం వార్తలు వేగంగా చదవడం. ప్రయత్న పూర్వకంగా అలా హడావిడిగా చదివేయడం ప్రత్యక్షంగా తెలుస్తూంటే విసుగొస్తుంది. క్వాలిటీ కన్నా క్వాంటిటీకి ఎక్కువ ప్రాముఖ్యత ఇవ్వడం వల్ల వచ్చిన తిప్పలు కావచ్చేమో.

మొత్తం చదవండి

Wake Up SID !!

నేను సాధారణం గా హిందీ సినిమాలు చూసేది అతి తక్కువ... ఇంచుమించు రిలీజైన ప్రతి తెలుగు సినిమా చూసే అలవాటున్న నేను హిందీ సినిమా విషయానికి వచ్చేసరికి మరీ బాగుంది, ఎన్నో ప్రత్యేకతలు ఉన్నాయ్ అని తెలిస్తే కానీ చూడను. అలాంటిది కాస్త మంచి టాక్ వచ్చిందని తెలిసి ఈ వారాంతం wake up sid చూడటం తటస్థించింది. నేను చాలా సాధారణ ప్రేక్షకుడిని, సినిమా టెక్నికాలిటీస్ గురించి నాకు పెద్దగా అవగాహన లేదు. సినిమా అంటే బోలెడంత ఇష్టం మాత్రం నా సొంతం. స్క్రిప్ట్ తో కట్టి పడేసే సినిమాలు, థియేటర్ బయటకు వచ్చాక కూడా సినిమా గురించి ఆలోచించేలా చేసే థ్రిల్లర్స్ అంటే కూడా ప్రత్యేకమైన ఇష్టం ఉంది. సినిమా లో ఇంటర్వెల్ కార్డ్ పడగానే "హమ్మయ్య ఇంటర్వెల్ వచ్చింది రా బాబు.." అని కాకుండా "అరె అప్పుడే ఇంటర్వెల్ వచ్చిందా..." అనీ, శుభం కార్డ్ పడగానే "అపుడే అయిపోయిందా.." అనీ అనిపిస్తే నా దృష్టి లో ఆ దర్శకుడు విజయం సాధించినట్లే...

ఈ విషయం లో wake up Sid దర్శకుడు నూటికి నూరుపాళ్ళు విజయం సాధించాడు అని చెప్పుకోవచ్చు. ఈ సినిమా నిస్సందేహంగా ఓ క్లీన్ ఎంటర్టైనర్. ఈ చిత్రం ప్రొమో లో చెప్పినట్లు గా it is story about a boy who refused to grow up. ప్రతి ఒక్కరి జీవితం లో ఈ సిద్ ఉంటాడు.. లేదంటే కనీసం మీరు దగ్గరగా చూసి ఉంటారు, ఇతను చేసే చేష్టలన్నీ ఎపుడో మనం చేసినట్లు గా అనిపించక మానవు. ఇక సినిమా లో మిగతా పాత్రలన్నీ మెలో డ్రామా జోలికి పోకుండా చాలా సహజంగా ప్రవర్తించాయి. సోదాహరణం గా వివరించాలని ఉంది కానీ చూసినపుడు ఆ ఫీల్ మిస్ అవుతారు అని నేనా పనికి పూనుకోవడం లేదు. సినిమా కాస్త పాత బడ్డాక మళ్ళీ రాయడానికి ప్రయత్నిస్తాను.

ఈ సినిమా లో తల్లిదండ్రులు పిల్లల మధ్య అనుబంధం ఉంది అలాగని అనవసర సెంటిమెంట్ సీన్స్ కానీ భారీ డైలాగులు కానీ లేవు. ఈ సినిమాలో కాలేజీ, స్నేహితులూ ఉన్నారు కానీ హాస్యం పేరు తో ఉపాధ్యాయులను అగౌరవ పరిచే సన్నివేశాలు లేవు. సినిమాలో అంతర్లీనంగా సునిశితమైన హాస్యం ఉంది కానీ హాస్యానికే ప్రత్యేకించి వేరే ట్రాక్ లేదు. ఇది సిద్ ప్రేమ కథ కూడా కానీ ప్రేక్షకుడి బలహీనతలు, ఉద్రేకాలతో ఆడుకునే సన్నివేశాలు లేవు. ఈ సినిమా జీవితానికి ఓ లక్ష్యం ఉండాలి అని చెప్తుంది అలా అని ఇందులో సినిమా కష్టాలు, భారీ సందేశాలు లేవు. సినిమా అంతా చాలా సహజంగా స్మూత్ గా సాగిపోతుంది.

సిద్ గా రణ్బీర్ చక్కగా సరిపోయాడు చైల్డిష్ లుక్ తో అలరించాడు. హీరోయిన్ కొంకణ ని మొదట చూసి ఇంతకంటే గ్లామరస్ మొహాలు కనిపించలేదా ఈ దర్శకుడికి అనిపించింది కానీ కాసేపటికి తనలో ఏదో అట్రాక్షన్ ఉంది అనిపించింది, సినిమా ముందుకు నడిచి తను కేవలం గ్లామర్ కు పరిమితమైన పాత్ర కాదని తెలిసే కొద్దీ తను మనల్ని మరింత ఆకట్టుకుంటుంది (మొహానికి అలవాటు పడటం కూడా ఒక కారణమేమో:-). సిద్ స్నేహితురాలు లక్ష్మి గా చేసిన అమ్మాయి కూడా బాగుంది. సంగీతం విషయానికి వస్తే విన్నపుడు పాటలలో నాకు ’ఇక్‍తార..’ అన్న పాట తప్ప పెద్దగా నచ్చ లేదు ’లైఫ్ ఈజ్ క్రేజీ..’, టైటిల్ సాంగ్ కూడా పర్లేదు కానీ పాటలు అన్నీ శంకర్ ఎహ్‍సాన్ లాయ్ ల శైలి లోనే ఉంటూ వాళ్ళ ఇతర సినిమా పాటల్ని గుర్తు చేస్తాయి, సినిమా మూడ్ కి మాత్రం సంగీతం సరిపోయింది అనిపించింది.

సినిమా అంటే భారీ తారాగణం, గ్రాఫిక్ వర్క్, టెక్నికల్ బ్రిలియన్స్, మంచి సందేశం, ఊహించని మలుపులు, థ్రిల్స్ ఇలా ఏదో పెద్ద ప్రత్యేకత ఉండాలి అని కాక, సినిమా అంటే రెండున్నర గంటలు కదలకుండా కూర్చోపెట్టి ఆకట్టుకునే విధంగా ఆహ్లాదభరితమైన కథ చెప్పడం అని మీరు నమ్మే వారైతే ధైర్యం గా ఈ సినిమా చూడవచ్చు. ఒకటి రెండు చోట్ల వచ్చే కొన్ని అభ్యంతరకరమైన సంభాషణల వలన ఈ చిత్రానికి UA సర్టిఫికెట్ ఇచ్చి ఉండచ్చు. కానీ సినిమా మంచి ఎంటర్టైనర్, సిద్ అందరికీ నచ్చేస్తాడు. అబ్బాయిలూ మనలో మన మాట, ఈ సినిమా చూశాక మీ ఇష్ట సఖి మీతో సిద్/రణ్‍బీర్ ని "హీ ఈస్ సో క్యూట్... " అంటూ తెగ పొగిడేస్తుంటే కుళ్ళుకోకుండా నిమ్మళంగా ఉండటానికి ఇప్పటి నుండీ సిద్దంగా ఉండండేం:-) పో పోవోయ్ మేం బాపూ గారి పెళ్ళిపుస్తకం చూశాం కుళ్ళుకున్నా కూడా "అసూయ ఘాటైన ప్రేమకి థర్మామీటర్...." అని కవర్ చేయగలం అంటారా సరే మీ ఇష్టం.

మొత్తం చదవండి